Ποια ευθύνη;

Για άλλη μια φορά χτες η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας έστειλε μαζικά sms τονίζοντας την «ατομική ευθύνη» μας για την πανδημία. Είναι αυτό που ακούμε σταθερά, σε όλους τους κλιμακούμενους τόνους, όλες αυτές τις μέρες, από τους κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους και από τα ΜΜΕ.

Η ατομική ευθύνη αποτελεί βέβαια συστατικό στοιχείο στην υλοποίηση κάθε σχεδιασμού για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Είναι όμως προκλητικό να αξιοποιείται για να κρυφτούν οι ευθύνες της κυβέρνησης και του αστικού κράτους. Γιατί αυτό που μετριέται σήμερα δεν είναι απλώς η ευθύνη του καθενός, αλλά η ικανότητα και ετοιμότητα του κράτους, της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, του συστήματος συνολικά, να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση με κύριο κριτήριο την υπεράσπιση της υγείας του λαού.

Αλλωστε, η ατομική υπευθυνότητα «εμπνέεται» όχι από εκκλήσεις αλλά από τη συνολική λειτουργία της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης όταν αυτή βάζει στο επίκεντρο τις κοινωνικές λαϊκές ανάγκες. Ετσι καλλιεργούνται η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα και η ευθύνη.

Η ατομική ευθύνη στον περιορισμό των μετακινήσεων, η εφαρμογή των μέτρων για την αποφυγή του συγχρωτισμού είναι ένα το κρατούμενο για τον περιορισμό της πανδημίας.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την ευθύνη που έχει το κράτος να εξασφαλίσει όλα τα μέσα για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας προκειμένου να παίξει ουσιαστικά το ρόλο του στην προστασία της υγείας και της ζωής του λαού, των ίδιων των υγειονομικών που δίνουν με αυταπάρνηση τη μάχη.

Αντ' αυτού, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική που οδήγησε το δημόσιο σύστημα της Υγείας στο σημερινό χάλι, η κυβέρνηση αφήνει γιατρούς, υγειονομικούς και άλλο προσωπικό «γυμνούς» και χωρίς μέσα, ανακοινώνει ημίμετρα που δεν αντιμετωπίζουν ούτε τις ελλείψεις που υπήρχαν στα νοσοκομεία σε προσωπικό, ΜΕΘ και μέσα προ του κορονοϊού, πόσο μάλλον τώρα.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, ενεργοποιεί κάθε λογής «κόφτες» στις εξετάσεις και τους εργαστηριακούς ελέγχους, αντί να γίνονται απολύτως δωρεάν, στέλνοντας «όσους βαστάει η τσέπη τους» στα ιδιωτικά κέντρα, που κάνουν χρυσές δουλειές.

Το ίδιο ισχύει και με την ευθύνη του κράτους να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας των εργαζομένων από την αυθαιρεσία των εργοδοτών που απογειώνεται, με στόχο να τους φορτώσουν τις συνέπειες της επιδημίας στην οικονομία.

Αντί γι' αυτό, η κυβέρνηση ανακοινώνει αβέρτα μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων και αφήνει τους εργαζόμενους στο έλεος των εργοδοτών, που δεν διστάζουν να τους εκθέτουν σε μεγάλους κινδύνους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, δουλεύοντας σαν πειραματόζωα σε γυάλα, με εξαντλητικά ωράρια και εντατικοποίηση που χτυπάει κόκκινο, με καταστρατήγηση ρεπό, κόψιμο αδειών, ακόμα και αυτών του «ειδικού σκοπού».

Τους δίνει μάλιστα και τα εργαλεία να εντείνουν την εκμετάλλευση στο όνομα του κορονοϊού, ανακοινώνοντας μέτρα που ήρθαν για να μείνουν, τα οποία αποτελούσαν πάγιο αίτημα της εργοδοσίας και τώρα εφαρμόζονται γενικευμένα.

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση καλεί το λαό να αναλογιστεί την ατομική ευθύνη, λέει ορθά - κοφτά στους εργαζόμενους πως πρέπει να «ματώσουν» ξανά, να δεχτούν την καταστρατήγηση αδειών, την εκτίναξη της «ευελιξίας» και της τηλεργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, της απληρωσιάς.

Να δεχτούν να μετατραπούν οι χώροι δουλειάς σε γκέτο και να μπει κάθε εργασιακό δικαίωμα σε καραντίνα για να θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία σήμερα και πολύ περισσότερο αύριο, αφού τα χειρότερα που «γεννήθηκαν από έκτακτες συνθήκες, θα μετατραπούν γρήγορα σε κινητήριους μοχλούς της επόμενης μέρας», όπως έλεγε χτες ο πρωθυπουργός.

Για ακόμη μια φορά, στο πλαίσιο αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, μια «έκτακτη κατάσταση» (υγειονομική αυτήν τη φορά) καλείται να την πληρώσει με πολλούς τρόπους ο λαός.

Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, παράλληλα με τη συνειδητή προσπάθεια να προστατεύσουν τον εαυτό τους και όλη την κοινωνία από την επιδημία και να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη σε όσους αντιμετωπίζουν πιο οξυμένες τις επιπτώσεις της, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να χαριστούν στην κυβέρνηση και στην αντιλαϊκή πολιτική της, να παραγράψουν τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για τη σημερινή κατάσταση στην Υγεία και τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπου ως «φάρμακο» για τον κορονοϊό παρουσιάζεται το φαρμάκι της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που μας οδήγησε ως εδώ.

Ο μόνος δρόμος είναι να σηκώσει ο λαός ψηλά τη σημαία των διεκδικήσεων, να παλέψει για άμεσα μέτρα προστασίας της υγείας, της ασφάλειας, της ζωής του. Είναι εξίσου ευθύνη όλων μας να μην πληρώσουμε το «μάρμαρο» ακόμα μια φορά.