Ημερολόγιο μιας δασκάλας σε καραντίνα - 29η Ημέρα

«Αγάπες μου, πόσο μου λείπετε!»

Με αυτά τα λόγια χαιρέτησε χθες η φιλόλογος του γιου μου τους μαθητές της, στο πρώτο μάθημα σύγχρονης εκπαίδευσης.
 

Αγάπες μου, πόσο μου λείπετε», αυτό σκέφτεται, λέει ή θα ήθελε να πει ο κάθε δάσκαλος.

Ναι, μας λείπουν τα παιδιά μας.

Το πρωινό κουδούνι και συγκέντρωση στην αυλή, οι καλημέρες τους, οι φωνές τους, η ζωντάνια τους, η δυναμική τους. Αλήθεια, πόσες καλημέρες προλαβαίνουμε να πούμε μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.

Η πρώτη ώρα, που πριν καν την ανοίξουμε την αίθουσα, μας έχουν κυκλώσει μιλώντας όλα μαζί, λέγοντας ξανά καλημέρα για να αρχίσουν να λένε τα νέα τους. Δεν έχει σημασία που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τι λένε γιατί μιλούν όλα μαζί. Καθώς η πόρτα κλείνει με έναν μαγικό τρόπο όλα τα προβλήματα μένουν απ' έξω. Δεν υπάρχει άλλωστε χρόνος να σκεφτείς οτιδήποτε δικό σου. Η πόρτα κλείνει και ένας άλλος κόσμος ανοίγει, πέρα για πέρα αληθινός και καθάριος.

Μας λείπει το μάθημα, η δημιουργία, η ικανοποίηση, η αυτοπραγμάτωση. Η επιβεβαίωση όταν πήγε αλλά και η ένταση όταν δεν πήγε. Εμείς να δείχνουμε το δρόμο προς τη γνώση, εκείνα να μας δείχνουν το δρόμο προς τη ζωή. Να μας γεμίζουν εμπειρία, να διορθώνουμε τα λάθη μας. Να είναι η ίδια η ζωή.

Μας λείπουν τα γέλια τους, τα παιχνίδια τους, τα πειράγματά τους, η μεγαλοψυχία τους. Οι στιγμές που έχουν την ανάγκη να μας εκμυστηρευτούν τα μικρά ή μεγάλα προβλήματά τους και τις αγωνίες τους.

Μας λείπουν οι καθημερινές εικόνες που φτιάχνουν. Το κουδούνι για διάλειμμα που κάνει τις πόρτες από τις αίθουσες να ανοίγουν μία μία και τα παιδιά να ξεχύνονται όλα μαζί στις σκάλες κι έπειτα στην αυλή. Η αυλή που γεμίζει και το παιχνίδι που αρχίζει, αγκαλιές, φωνές, ο ένας να ανεβαίνει στην πλάτη του άλλου και μεις να κάνουμε τους κακούς επιτηρητές, αλλά πολλές φορές να γελάμε κρυφά.

Μας λείπει να τα παρατηρούμε την ώρα της γυμναστικής να τρέχουν γρήγορα, να παίζουν δυνατά, να επιδιώκουν τη νίκη, να γκρινιάζουν και να κατσουφιάζουν για την ήττα. Να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλον. Να τσακώνονται και λίγα λεπτά μετά να είναι φίλοι ξανά, σαν να μη μάλωσαν ποτέ.

Μας λείπει η Αννα, η Βάλια, ο Κωστής, ο Ανδρέας, ο Γιώργος, η Σοφία, η Κωνσταντίνα, ο Ορέστης, η Μαρία, ο Κριστιάν, ο Μουαγιάτ, η Νεφέλη, ο Βασίλης που δεν είναι κωδικοί και usernames. Είναι απλά κι αληθινά τα παιδιά μας. Αντέχουμε και περιμένουμε τη στιγμή που θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και δε θα λείπει κανείς και θα είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη ξανά, κι αυτή τη φορά στ' αλήθεια.

Μαζί τους «μπορούμε να μάθουμε τους άλλους να αγωνίζονται για τους ανθρώπους και κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ωραία ΝΑ ΑΓΑΠΑΝΕ!» (Ναζίμ Χικμέτ).

Για να συνεχίσει ο Μ. Λουντέμης: «Ελα... Ο,τι κι αν είναι θα τελειώσει γρήγορα. Μάζεψε την ψυχή σου και όρμα!

• Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.alt.gr

Ρούλα ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Εκπαιδευτικός