"Κάστρο του Υμηττού "

Σύμβολο λευτεριάς 

Στις 28 Απρίλη 1944, οι τρεις νέοι αγωνιστές πολέμησαν μια ολόκληρη μέρα, κυκλωμένοι από ένα φουσάτο γκεσταπίτες, τσολιάδες και Γερμανούς. Το μικρό ισόγειο σπιτάκι, το χρησιμοποιούσε ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, για αποθήκη οπλισμού.

Κι οι τρεις ήρωες, όλο το βράδυ 28 του Απρίλη, το φρουρούν.

Ηταν τρεις, πολέμησαν για μυριάδες... Δημήτρης Αυγέρης, Κώστας Φωλτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης: Οι τρεις ΕΠΟΝίτες, που έδωσαν με τη ζωή τους μάθημα λευτεριάς και θυσίας σε όλες τις επερχόμενες γενιές

Το βάφτισε κάστρο ο λαός μας κι ας μην είχε τείχη και πολεμίστρες.
 

Το σπίτι της οδού Αγραίων 47, το "Κάστρο του Υμηττού ", αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ένδοξης Εθνικής μας Αντίστασης.
 

Μέσα εκεί στα τέσσερα ντουβάρια του, στήθηκε ένα μετερίζι λευτεριάς. Μέσα εκεί, πριν 53 χρόνια, τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Δημήτρης Αυγέρης,ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Θάνος Κιοκμενίδης,έδωσαν ένα μάθημα λευτεριάς και θυσίας εναντίον των γερμανοτσολιάδων κατακτητών.

Στις 29 Απρίλη 1944, οι τρεις νέοι αγωνιστές πολέμησαν μια ολόκληρη μέρα, κυκλωμένοι από ένα φουσάτο γκεσταπίτες, τσολιάδες και Γερμανούς. Το μικρό ισόγειο σπιτάκι, το χρησιμοποιούσε ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, για αποθήκη οπλισμού.
Κι οι τρεις ήρωες, όλο το βράδυ 28 του Απρίλη, το φρουρούν.

Εκεί τους βρήκε και το ξημέρωμα, κυκλωμένους από τους φασίστες. Ο σύγχρονος "Εφιάλτης" είχε δώσει σωστές οδηγίες...
Οταν ξημέρωνε εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό του Απρίλη, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, τι θα ακολουθούσε τις επόμενες ώρες.

Οι Γερμανοί και οι προδότες συνεργάτες τους ζητάνε από τα τρία παλικάρια να παραδοθούν. Οι μαχητές του Υμηττού , γνήσιοι απόγονοι των ηρώων του '21, απαντούν: "οι ΕΠΟΝΟΕΛΑΣΙΤΕΣ δεν παραδίνονται".
 

Παίρνουν αμέσως τα όπλα τους και οι ριπές τους "σπάνε" την ησυχία του πρωινού. Τα βόλια "πυκνώνουν" και από τις δυο πλευρές.

Οι κάτοικοι της γειτονιάς,εκεί στους πρόποδες του Υμηττού , αναστατώνονται και παρακολουθούν τον άνισο αγώνα τριών παιδιών, απέναντι στους μανιασμένους φασίστες.
 

Η μάχη μαίνεται, αλλά το κάστρο μένει όρθιο, οι υπερασπιστές του - λες και είναι μυριάδες - δεν εγκαταλείπουν τη μάχη...
Αργά το μεσημέρι, οι Γερμανοί ενισχύουν τις γραμμές τους, φέρνουν μαζί τους και ένα κανόνι για να γκρεμίσουν τους τοίχους.
 

Δημήτρης Αυγέρης

Κώστας Φολτόπουλος

Θάνος Κιοκμενίδης

Και έτσι καταφέρνουν το πρώτο πλήγμα. Ο Κώστας Φωλτόπουλος σκοτώνεται στο πατάρι και λίγο αργότερα ξεψυχάει και ο Θανάσης Κιοκμενίδης. Ο Δημήτρης Αυγέρης, όμως, είναι ακόμα ζωντανός και πολεμάει μονάχος και για τους δυο χαμένους συντρόφους του. Τα ιδανικά της ΕΠΟΝ κι ο πόθος για τη λευτεριά, τον γεμίζουν θάρρος...

Αρχίζει να σουρουπώνει και τα πυρομαχικά έχουν τελειώσει. Οι όλμοι και οι σφαίρες από την άλλη πλευρά συνεχίζουν να πέφτουν. Ο Αυγέρης, όμως, δε σκέφτεται ούτε για μια στιγμή να παραδοθεί. Βαριά τραυματισμένος κάνει τη δική του ηρωική έξοδο, το δικό του Μεσολόγγι... Αφήνει την τελευταία του πνοή, βροντοφωνάζοντας "Σας νικήσαμε τέρατα. Ζήτω η Ελλάδα".

Με το που έπεσε νεκρός και ο τελευταίος μαχητής, σταμάτησαν και οι ριπές. Οι Γερμανοί μπαίνουν μέσα στο "Κάστρο " και βλέπουν ότι απέναντί τους για τόσες ώρες είχαν τρία αμούστακα παιδιά.
Ο Γερμανός διοικητής στέκεται προσοχή και οι Γερμανοί στρατιώτες αποχωρούν ηττημένοι από την ντροπή.

Το ίδιο εκείνο βράδυ, ένας άλλος ΕΠΟΝίτης, αψηφώντας το κίνδυνο, έγραψε ψηλά στον τοίχο του ηρωικού σπιτιού: "ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ ΓΟΝΑΤΙΣΕ, ΣΦΙΞΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΟΥ ΚΙ ΟΡΚΙΣΟΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗ".Αυτή η μάχη, που έδωσαν οι τρεις πατριώτες, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη των παλιότερων. Θα μείνει, όμως, και στην ιστορία, για να συντροφεύει τις νέες γενιές. Για να θυμίζει στους νεότερους ότι κάποιοι άνθρωποι στο βωμό της λευτεριάς πρόσφεραν το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τους τη ζωή...

Αιωνία η μνήμη των τριών ανδρείων...".

Η ποιήτρια της Εθνικής μας Αντίστασης Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, δέκα μέρες μετά τη θυσία τους, να γράψει το παρακάτω ποίημα:

ΣΑΝ ΘΡΥΛΟΣ

Κάστρο δεν ήταν, ένα σπίτι απλό
βαμμένο απ’ τα συνθήματα του αγώνα
σαν όλα τ’ άλλα εκεί στον Υμηττό.
Μα τ’ όρισε η τύχη προμαχώνα.

Κάστρο δεν ήταν, μ’ άντεξε σαν Κάστρο.
Ολάκερη μια μέρα και βωμός
υψώθηκε κι ολόκληρο σαν άστρο
στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός

Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες
ταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί
και γύρω ένα φουσάτο γκεσταμπίδες,
τσολιάδες, καστροπάρτες Γερμανοί.

Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι
σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή
προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι
οι πολιορκητές μες στη σιγή.

Σωρό τα πτώματα έλεγαν θα βρούνε
και βρήκαν μόνον τρία νεκρά παιδιά.
Κατάπληκτοι τα βλέπουν κι απορούνε
πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά.

Πούθε έβγαινε; Απ’ τα Νιάτα απ’ τη θυσία,
τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική
να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία
σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή.

 Στο Κούγκι τώρα και στ’ Αρκάδι,
το σπίτι – Κάστρο στέκεται ιερό.
Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ
τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό.

Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη