Όλα αυτά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των 10.000 κατά μέσο όρο επισκεπτών του “SEZ”, δηλαδή του “Κέντρου Αθλητισμού και Αναψυχής”, στην πρωτεύουσα της ΓΛΔ το Ανατολικό Βερολίνο.
Οι επιλογές πολλές και το κόστος ελάχιστο: Για 3 μόλις μάρκα, με εκπτώσεις στο μισό για παιδιά και συνταξιούχους, οι κάτοικοι της πόλης και των
περιχώρων μπορούσαν να επιλέξουν κάποια από χαλάρωση σε whirlpool και σάουνα, μέχρι διασκέδαση σε μπόουλινγκ και νεροτσουλήθρες, όπως και διάφορες αθλητικές δραστηριότητες.
Μετά από μόλις δυόμιση χρόνια κατασκευής, βάσει σχεδίων σουηδικής ομάδας αρχιτεκτόνων, το SEZ άνοιξε τις πύλες του στις 20 Μάρτη 1980 και μόνο στα πρώτα πέντε χρόνια της λειτουργίας του προσήλκυσε πάνω από 16 εκ. εκατομμύρια επισκέπτες. Η έκταση ήταν 15000 τετραγωνικά και η χωρητικότητα έφτανε ως και τις 22000 ημερησίως. Προκειμένου να μειωθούν οι συχνά τεράστιες ουρές, αποφασίστηκε να μπει εισιτήριο μεταξύ 0,20 και 0,50 ανατολικογερμανικών μάρκων και σε όσους έρχονταν απλά για βόλτα, χωρίς να κάνουν κάποια δραστηριότητα, χωρίς κατά τα φαινόμενα αυτό να λειτουργήσει αποτρεπτικά.
Eκτός από τις πισίνες με τις τσουλήθρες και τους καταρράκτες, ο χώρος πρόσφερε πέρα από όσα προαναφέρθηκαν, πίστα για πατίνια και σκέιτμπορντ, παγοδρόμιο, γυμναστήρια και αίθουσες άθλησης, χώρους μπαλέτου, μαθήματα πολεμικών τεχνών, γήπεδα τένις, μπάντμιντον και μίνιγκολφ, χώρο δωρεάν φύλαξης μικρών παιδιών, κομμωτήριο και αθλητίατρο.
Πολύ δημοφιλές ήταν το SEZ και για το πρόγραμμα των εκδηλώσεών του, που περιλάμβανε από αθλητικούς αγώνες μέχρι θεατρικά έργα, συναυλίες, χορούς και φολκλόρ γιορτές. Πλούσια ήταν και η ποικιλία σε εστιατόρια, μπιραρίες και καφέ.
Μετά το τέλος της ΓΛΔ, το SEZ αφέθηκε στη συνειδητή εγκατάλειψη και απαξίωση, όπως τόσα και τόσα περιουσιακά στοιχεία του ανατολικογερμανικού λαού. Σταδιακά οι διάφοροι χώροι έκλειναν ο ένας μετά τον άλλον και σχεδόν όλο το προσωπικό απολύθηκε. Η τοπική κυβέρνηση του ενιαίου Βερολίνου, που έγινε ο νόμιμος ιδιοκτήτης, έκρινε δυσβάσταχτο το κόστος και έκλεισε οριστικά το SEZ το Δεκέμβρη του 2002, μοιράζοντας το εναπομείναν προσωπικό σε άλλες υπηρεσίες. Στη συνέχεια το σύμπλεγμα κτιρίων πουλήθηκε σε επιχειρηματία από τη Λειψία, ο οποίος άρχισε να ανακαινίζει και να αξιοποιεί μερικώς ορισμένους χώρους, πάντα φυσικά στη λογική της κερδοφορίας. Η μακροχρόνια άρνηση του επιχειρηματία να τηρήσει τη δέσμευσή του για την επαναλειτουργία των πισίνων τον έφερε σε αντιπαράθεση με την τοπική κυβέρνηση, με τον ίδιο να επικαλείται νομικές ασάφειες σχετικά με τους όρους που περιλαμβάνονται στο συμβόλαιο αγοράς προκειμένου να καθυστερεί τη διαδικασία και τελικά να δημιουργεί πισίνες μικρότερων διαστάσεων και δυνατοτήτων αυτών που υπήρχαν παλιότερα.
Επιπλέον, διακηρυγμένος στόχος του επενδυτή είναι να αξιοποιήσει τον εξωτερικό χώρο για να δημιουργήσει χώρο για τροχόσπιτα, ξενώνα ή παραθεριστικά διαμερίσματα, ενώ ακόμα πιο ιδανικό θα ήταν για τον ίδιο να κατεδαφίσει το κτίριο και να φτιάξει ένα νέο σύμπλεγμα σπα, ξενώνα και διαμερισμάτων. Μέχρι τώρα αυτό το σχέδιο δεν έχει προχωρήσει, εκείνο ωστόσο που σίγουρα ισχύει είναι ότι ένας χώρος άλλοτε προσβάσιμος σε όλους τους κατοίκους, έχει συρρικνώσει αυτό που προσφέρει, την ώρα που το αντίτιμο έχει εκτοξευθεί. Η ημερήσια κάρτα σήμερα ανέρχεται σε 14 ευρώ, η οποία ωστόσο δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα της χρήσης της αίθουσας μπόουλινγκ, που χρεώνεται με το ποσό των 15 ευρώ την ώρα Δευτέρα με Πέμπτη και 18 ευρώ στο τέλος της εβδομάδας.
Κατιούσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου