Τίθεται σε ισχύ, 31/7/1919, το Σύνταγμα της Βαϊμάρης στη Γερμανία, το οποίο θα
προκαλέσει ένα ασταθές πολιτικό σκηνικό που θα διευκολύνει μερικά χρόνια
αργότερα την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και των ναζιστών στην εξουσία.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1919, στην πόλη της Βαϊμάρης, μακριά από τα εργατικά
επαναστατικά κέντρα, συνέρχεται η Συντακτική Συνέλευση της Γερμανίας. Στην πορεία της επανάστασης του Νοέμβρη του 1918 στη Γερμανία δημιουργήθηκαν παντού Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών. Ετσι, η αστική τάξη, μαζί με τους αρχηγούς της σοσιαλδημοκρατίας, από φόβο για την αναπτυσσόμενη επανάσταση, ζήτησε να συγκληθεί σύντομα Συντακτική Συνέλευση.
Μετά την καταστολή της εξέγερσης των εργατών του Βερολίνου από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και τη δολοφονία των επικεφαλής του γερμανικού προλεταριάτου Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ, πραγματοποιήθηκαν γενικές εκλογές (19/1/1919), όπου την πλειοψηφία κέρδισαν τα αστικά κόμματα (54,5%).
Στις 11/2 η Συντακτική Συνέλευση της Βαϊμάρης εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Γερμανίας τον σοσιαλδημοκράτη Φ. Εμπερτ, πρόσωπο εμπιστοσύνης της αστικής τάξης και πρωταγωνιστή στην καταστολή της επαναστατημένης γερμανικής εργατικής τάξης.
Στις 13/2 συγκροτήθηκε κυβέρνηση συνασπισμού (με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, τα κόμματα του Κέντρου και το Γερμανικό Δημοκρατικό Κόμμα), με επικεφαλής τον σοσιαλδημοκράτη Φ. Σάιντεμαν. Η Συνέλευση ψήφισε επίσης νόμους, που απέβλεπαν στην εδραίωση της αστικής εξουσίας. Λίγους μήνες αργότερα, στις 31/7/1919 ψηφίστηκε και το Σύνταγμα της Βαϊμάρης , με το οποίο «γεννήθηκε» η λεγόμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»
Στις 6 Φεβρουαρίου 1919, στην πόλη της Βαϊμάρης, μακριά από τα εργατικά
επαναστατικά κέντρα, συνέρχεται η Συντακτική Συνέλευση της Γερμανίας. Στην πορεία της επανάστασης του Νοέμβρη του 1918 στη Γερμανία δημιουργήθηκαν παντού Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών. Ετσι, η αστική τάξη, μαζί με τους αρχηγούς της σοσιαλδημοκρατίας, από φόβο για την αναπτυσσόμενη επανάσταση, ζήτησε να συγκληθεί σύντομα Συντακτική Συνέλευση.
Μετά την καταστολή της εξέγερσης των εργατών του Βερολίνου από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και τη δολοφονία των επικεφαλής του γερμανικού προλεταριάτου Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ, πραγματοποιήθηκαν γενικές εκλογές (19/1/1919), όπου την πλειοψηφία κέρδισαν τα αστικά κόμματα (54,5%).
Στις 11/2 η Συντακτική Συνέλευση της Βαϊμάρης εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Γερμανίας τον σοσιαλδημοκράτη Φ. Εμπερτ, πρόσωπο εμπιστοσύνης της αστικής τάξης και πρωταγωνιστή στην καταστολή της επαναστατημένης γερμανικής εργατικής τάξης.
Στις 13/2 συγκροτήθηκε κυβέρνηση συνασπισμού (με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, τα κόμματα του Κέντρου και το Γερμανικό Δημοκρατικό Κόμμα), με επικεφαλής τον σοσιαλδημοκράτη Φ. Σάιντεμαν. Η Συνέλευση ψήφισε επίσης νόμους, που απέβλεπαν στην εδραίωση της αστικής εξουσίας. Λίγους μήνες αργότερα, στις 31/7/1919 ψηφίστηκε και το Σύνταγμα της Βαϊμάρης , με το οποίο «γεννήθηκε» η λεγόμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»
Η Αριστερά ...στα καλύτερα της... πάντα στην υπηρεσία του Καπιταλισμού τα καλύτερα Σκυλιά του. Επνιξαν την Γερμανική επανάσταση στο αίμα φτιάχνοντας τα φασιστικά τάγματα εφόδου και όλα αυτά γιατί οι κομμουνιστές ήταν στο ίδιο κόμμα με τους οπορτουνιστές δολοφόνους τους. Σε αντίθεση με την Ρωσία που ο ΛΕΝΙΝ πολύ έγκαιρα το 1903 έφτιαξε το κόμμα των Μπολσεβίκων σε πλήρη ρήξη με τον οπορτουνιστικό καρκίνο δεν συνεργάστηκε ποτέ μαζί τους με τις ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ είπαν τελειώσαμε με την Φεουδαρχία έχουμε Καπιταλισμό αντιμετώπισαν το Φασιστικό κίνημα Κορνίλοφ χωρίς ποτέ να μπούνε στην ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΕΡΕΝΣΚΙ και την ανέτρεψαν. Αφιερωμένο στον κάθε Μεταβατικό σταδιολόγο με τις μπούρδες και τις παπάτζες τους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, όχι και δεν συνεργάστηκε ποτέ ο Λένιν με τους οπορτουνιστές! Και στο 4ο Συνέδριο (της Στοκχόλμης) του ΣΔΕΚΡ (Απρίλης-Μάης 1906) τι έγινε; Λίγο διάβασμα δε βλάπτει (για να μη λέμε ό,τι κατεβάζει η κούτρα μας) …
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραστικά και καλό διάβασμα. Ο ΛΕΝΙΝ και οι Μπολσεβίκοι δεν συνεργάστηκαν ποτέ με τους οπορτουνιστές τους πολέμησαν μέχρι τέλος και ανέτρεψαν την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΕΡΕΝΣΚΙ. Ξυδάκι και χαιρετισμούς στον Κάουτσκι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή