Παναγιώτα Σταθοπούλου

Στις 22 Ιούλη του 1943 ήταν μόλις δεκάξι χρόνων. Μακριά ξανθοκόκκινα μαλλιά, λευκορόδινη, ορμητική.

Η Παναγιώτα γεννήθηκε στην Αμερική από γονείς με καταγωγή το Μεγάλο Χωριό Καρπενησίου. Στην Κατοχή βρέθηκαν στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκαν στην ηρωική συνοικία του Γκύζη, οδός Βαλτινών, στην Αθήνα και είχε οργανωθεί στην ΕΠΟΝ.

Στις 22 Ιούλη του 1943 η ΕΠΟΝίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου ήταν μια από τους 400.000 αγωνιστές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, που ξεχύθηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να ματαιώσουν τα σχέδια των ναζί.

Οι Γερμανοί έβλεπαν ότι η Αντίσταση στις πόλεις και τα βουνά απασχολούσε δώδεκα ολόκληρες μεραρχίες τους στην Ελλάδα. Εδώ και μήνες, στο Ανατολικό Μέτωπο είχαν προβλήματα. Ετσι, για να ελευθερώσουν μερικά στρατεύματα, αποφάσισαν να επεκτείνουν τη βουλγαρική κατοχή έως τη Θεσσαλία.

Από το πρωί εκείνης της μέρας, όλα είχαν νεκρώσει. Λαοθάλασσα ο κόσμος από τις συνοικίες στο κέντρο. Γερμανικά μηχανοκίνητα, ιταλική καβαλερία, «Ελληνες» χωροφύλακες χτυπάνε στο ψαχνό. Κάποιοι πέφτουν, αλλά η κοσμοπλημμύρα προχωράει. 

Γύρω στην Ομόνοια γίνονται μάχες. 

Οι διαδηλωτές έρχονται στα χέρια με τους καραμπινιέρους, νέες κοπέλες αφοπλίζουν χωροφύλακες, ανάπηροι χτυπούν με τα δεκανίκια τους μέσα από τα καροτσάκια.

Στην οδό Ομήρου, η Παναγιώτα προχωράει μπροστά στο τανκς, για να το εμποδίσει να προχωρήσει. 

Ο Γερμανός την πυροβολεί και περνάει από πάνω της. Ενα άλλο κορίτσι, η Κούλα Λίλη, βλέποντας το μηχανοκίνητο να πλακώνει το σώμα της Σταθοπούλου, πηδάει πάνω στην ερπύστρια και με το τακούνι της χτυπάει στο πρόσωπο τον οδηγό του. Εκείνος πυροβολεί με το πιστόλι και η Λίλη σωριάζεται θανάσιμα πληγωμένη στην άσφαλτο.

Στις 22 του Ιούλη 1943 τριάντα έπεσαν νεκροί και τριακόσιοι πληγώθηκαν. Ομως, οι Βούλγαροι φασίστες δεν έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλία και οι Γερμανοί δεν έφυγαν για το Ανατολικό Μέτωπο...

Οι διαδηλωτές κατόρθωσαν να αρπάξουν το σώμα της Παναγιώτας και χέρια στοργικά στόλισαν το κεφάλι της πάνω από το σημείο που είχε συντριβεί, με λουλούδια, πριν την παραδώσουν στη μάνα γη...

 Στο διάστημα της Κατοχής, ο δρόμος που κατοικούσε πήρε το όνομά της. Με την απελευθέρωση, οι "ελληνικές" κυβερνήσεις αφαίρεσαν τ' όνομά της και επανήλθε στο προηγούμενο!!!