Ενας ακόμη κρίκος

Οι συμφωνίες που σήμερα ψηφίζονται στη Βουλή, για την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία και τη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο, προσθέτουν άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των επικίνδυνων «διευθετήσεων» που προωθούν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, στρώνοντας τραπέζι διαλόγου για την αστική τάξη Ελλάδας και Τουρκίας. Σε αυτό το ιμπεριαλιστικό «παζάρι» τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μπαίνουν στο «κρεβάτι του Προκρούστη» και ανοίγουν επικίνδυνοι δρόμοι για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.


Οι δύο αυτές συμφωνίες το επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω: Στη συμφωνία με την Ιταλία, η κυβέρνηση ανέλαβε την ευθύνη να παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα τουλάχιστον για τα ζητήματα της αλιείας, ενώ αναγνώρισε και μειωμένη επήρεια των νησιών. Στη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο, που μπλοκάρει το θαλάσσιο δρόμο Ελλάδας - Κύπρου, εξαιρεί το Καστελόριζο και τη μισή Ρόδο, την περιοχή δηλαδή που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του συνολικότερου παζαριού και των διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης.

Η συμφωνία με την Αίγυπτο αναγνωρίζει μειωμένη επήρεια ακόμα και στην Κρήτη, διαμορφώνοντας το έδαφος για αντίστοιχες «διευθετήσεις» με την Τουρκία, ενώ ανοίγονται πολύ επικίνδυνοι δρόμοι για όλα τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στις ακτές της γειτονικής χώρας. Μια τέτοια συζήτηση στην εξέλιξή της μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε αμφισβήτηση των συνόρων.

Γι' αυτό και τα περί «ιστορικών συμφωνιών» και «θωράκισης της χώρας» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα δεν είναι μόνο «παχιά λόγια» χωρίς κανένα αντίκρισμα, αλλά στην πραγματικότητα πλαισιώνουν την προπαγανδιστική επιχείρηση για την εξαπάτηση του λαού, για τη στοίχισή του με τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Το ίδιο ισχύει, όμως, και με όσα προσχηματικά επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, για να δικαιολογήσει το «παρών» στη συμφωνία με την Αίγυπτο, ενώ θα υπερψηφίσει τη συμφωνία με την Ιταλία, επειδή η κυβέρνηση «δεν έχει ολοκληρωμένη στρατηγική».

Κρύβει ότι «ολοκληρωμένη στρατηγική» της κυβέρνησης είναι η υπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης, μέσα από την προώθηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού και ότι οι δύο συμφωνίες εντάσσονται αξεχώριστα σ' αυτόν το σχεδιασμό, με ανεξίτηλη τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Κυρίως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει ότι τον ίδιο σχεδιασμό υπηρετεί κι αυτός, είτε τώρα από τη θέση της αντιπολίτευσης είτε προηγουμένως ως κυβέρνηση. Κι ας σηκώνουν «αχό» για το ποιος με τη στάση του υπονομεύει την «εθνική» γραμμή του κεφαλαίου και «δίνει επιχειρήματα στην απέναντι πλευρά».

Πάνω σ' αυτό το έδαφος προσφέρεται άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ για την «από κοινού χάραξη εθνικής στρατηγικής που θα διασφαλίζει την απαραίτητη ενότητα του ελληνικού λαού», τη στοίχισή του δηλαδή στην «εθνική» στρατηγική του κεφαλαίου και στα επικίνδυνα σχέδια με αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα.

Αλλωστε, από μόνο του μιλάει και το γεγονός ότι είναι η πολλοστή συμφωνία που προετοίμασε η δική του κυβέρνηση και ολοκληρώνει αυτή της ΝΔ, μέσα στα πλαίσια που «οριοθετούν» τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών «συμμάχων» της. Το «παρών» του ΣΥΡΙΖΑ στην αμερικανοΝΑΤΟική συμφωνία για τις βάσεις, ή στη στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ σε τίποτα δεν άλλαξε την πλήρη ταύτισή του με όσα επικίνδυνα αυτές δρομολογούν, σε βάρος των λαών της περιοχής.

Λύση για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και σχεδιασμοί, η εμπλοκή της χώρας σ' αυτούς.
Η επίλυση των ζητημάτων που αφορούν την Αιγιαλίτιδα Ζώνη, την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, με κριτήριο τα συμφέροντα των λαών και όχι της αστικής τάξης, περνάει μέσα από την οικοδόμηση σχέσεων αμοιβαίου οφέλους μεταξύ των γειτονικών κρατών και λαών, την εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, την αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, αυτά δηλαδή που μπορεί να εγγυηθεί η εργατική εξουσία.