«Λόγια, λόγια, λόγια, λόγια… ψεύτικα…»

«Λόγια, λόγια, λόγια, λόγια… ψεύτικα…» 
 (Χ. & Π. Κατσιμίχας)
 

… Για τα σχολεία που ανοίγουν

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης *

Ανοιχτή επιστολή προς: Υπουργείο Παιδείας

- Πρόεδρο ΚΕΔΕ


- Δημοτική Αρχή. Δήμαρχο. Επιτροπή Παιδείας.

- Δημοτικές Παρατάξεις - Δημοτικούς Συμβούλους - Συλλόγους Γονέων

- Εκπαιδευτικούς - Γονείς - Δημότες

Για τους παλιούς, ίσως, είναι γνωστή η προ δεκαετιών (!!!) παρουσία μου (και) στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων της περιοχής. Ήτανε οι εποχές που «δένανε το ατσάλι». Και κάθε πράξη και παρέμβαση «χτύπαγε» σαν το σφυρί στο αμόνι. Με αποτελέσματα… Ομολογώ πως δεν περίμενα πως τέτοιες ή παραπλήσιες καταστάσεις θα ζούσαμε και σήμερα. Και την υπεραναγκαιότητα της ζωντανής και δραστήριας παρουσίας Συλλόγων Γονέων για ζωή και δράση. Όμως… Άλλαι αι βουλαί …«Αυτού» που μας βλέπει και γελάει όταν σχεδιάζουμε.

Ασφαλώς και είναι πρωτόγνωρες και άκρως φοβιστικές οι φετινές συνθήκες στα σχολεία μας (και όχι μόνο) με την εφιαλτική πανδημία του κορονοϊού.

Ασφαλώς και πρέπει, για την ισόρροπη ψυχοπνευματοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, τα σχολεία να λειτουργήσουν. Με απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση οι κανόνες που θα μπουν να είναι αυστηρά και πρακτικά εφαρμοστέοι και να διασφαλίζουν την υγεία όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας (δάσκαλοι, καθηγητές, παιδιά - γονείς, παππούδες - συγγενείς…).

Δυστυχώς (όχι δεν είμαι καταστροφολόγος… πραγματιστής είμαι και ευαίσθητος) η κυβερνητική αβελτηρία, η ασάφεια και η προχειρολογία των εξαγγελιών ουδένα έπεισαν ότι όλα βαίνουν καλώς.

Έχω, όπως όλοι της σειράς μου, έναν εγγονό. Ένδεκα χρονώ. Και φέτος θα πάει στην Έκτη
Δημοτικού. Σε λίγες ημέρες (δεκατέσσερις Σεπτέμβρη) θα ξεκινήσει η νέα χρονιά.

Ανησυχώ… Αγωνιώ… Πολύ. Όπως πολλοί της σειράς μου.

Παρακαλώ, λοιπόν, να δείτε με κατανόηση και λίγη συμπάθεια την παρέμβασή μου. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Και στη διαδικασία επανάληψης αυτών που οι επιστήμονες με σαφήνεια έχουν υπερτονίσει για την απόλυτα πιστή εφαρμογή κανόνων και οδηγιών. Εξάλλου…

• Τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για την επικινδυνότητα που ενέχει ο συνωστισμός γενικά και περισσότερο των μαθητών στα σχολεία; Και την απαραίτητη μεταξύ των μαθητών απόσταση του 1,5 μέτρου, όταν γνωρίζουν καλά όλοι πως το 65% των μαθητών Δημοτικού και το 92% των μαθητών Γυμνασίων/Λυκείων φοιτούν σε αίθουσες με πλήθος μαθητών 20-29; Και άρα είναι δύσκολη, αν όχι αδύνατη, η τήρηση αυτής της συνθήκης;

Δεν θεωρώ άτυχη, κυνική ή μόνο ύποπτη την ερμηνεία της Υπουργού κυρίας Κεραμέως (απόφοιτη Κολεγίου Αθηνών) για τον μέσο όρο των 17 μαθητών ανά τμήμα. Που προκαλεί θυμηδία, θλίψη, θυμό και κυρίως ανησυχία για την επάρκεια αυτών που την υποστηρίζουν. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης (δεν θα τον γνωρίζει η κυρία Υπουργός… ποιητής είναι)  λέει για την ομάδα αυτών των ανθρώπων σε ένα ποίημά του: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε».

Όμως, «το θέμα είναι τώρα» εμείς τι λέμε. Και τι κάνουμε.

• Τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για τις μάσκες. Όταν και το υπουργείο και όλοι εμείς γνωρίζουμε καλά πως και οι δύο δωρεάν πάνινες μάσκες δεν θα καλύψουν ανάγκες ούτε του πρώτου μόνο μήνα, λόγω της χρήσης τους και των σίγουρων απωλειών; Η Ιταλία θα διανέμει καθημερινά 11.000.000 μάσκες μιας χρήσης σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα.

• Τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για την υπεραναγκαία ατομική, σχολαστική, καθαριότητα (εκτός… αντισηπτικού) όταν ξέρουμε πως ξέρουν οι υπεύθυνοι πως οι βρύσες είναι ελάχιστες σε αριθμό και τα υδραυλικά συστήματα των σχολείων σε απαράδεκτα κακό χάλι; Γονείς… ρωτήστε τα παιδιά σας. Και τότε, σίγουρα θα ανησυχήσετε πολύ.

• Υπάρχει… άποψη για μοριακό test στην εκπαιδευτική κοινότητα; Γιατί δεν κοινολογείται;

• Τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για την εγκατάλειψη σχεδίου λειτουργίας των σχολείων σε βάρδιες, όταν το κόστος λειτουργίας -αυτό υποστήριξε η κυρία Υπουργός- εκτιμάται ως πολύ πιο σημαντικό από την υγεία των παιδιών και τη ζωή των παππούδων; «Κείων Δίκαιον». Καιάδας.

• Τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για την αξία (πλην αυτής του παρκαρίσματος) του ολοήμερου σχολείου πέραν του ότι αν δεν αλλάξει η λειτουργία και η φιλοσοφία του (πρόθυμοι και εκπαιδευμένοι επόπτες) θα παραμείνει ένας χώρος απλής διαμονής των παιδιών, χωρίς ουσιαστική αξιοποίηση του χρόνου τους;

• Τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για το «θέμα» της καθαριότητας αιθουσών και χώρων όταν είναι ακόμα και τοις πάσι γνωστό πως το έκτακτο προς πρόσληψη προσωπικό (αναμένεται… αναμένεται…) υπολείπεται σημαντικά των ελάχιστων αναγκών των σχολείων; Γονείς ρωτήστε τα παιδιά σας. Ρωτήστε τα για τις τουαλέτες.

• Τέλος, τι περισσότερο μπορώ να πω εγώ για την ταλαιπωρία των αναπληρωτών εκπαιδευτικών κάθε βαθμίδας, όταν το διαχρονικά σοβαρότατο αυτό πρόβλημα δεν βρίσκει τη λύση του ακόμα και στις έκτακτες -χτυπάει κόκκινο- σημερινές ανάγκες; Διαχρονικό, βέβαια, το πρόβλημα… αλλά πρόβλημα. Μέγα. Στην Ιταλία προσλήφθηκαν άμεσα 50.000 εκπαιδευτικοί.

Τι άλλα μπορώ να πω εγώ, λοιπόν, γι’ αυτό… Τι άλλα μπορώ να πω εγώ λοιπόν για τ’ άλλο... και ο κατάλογος των προβλημάτων στο χώρο της Παιδείας διαχρονικά να μην έχει τέλος…

Εκείνο, όμως, που απλά και μόνο θέλω, μπορώ και πρέπει να πω είναι πως φέτος η χρονιά είναι αλλιώτικη. Τρομώδης. Πολύ αλλιώτικη…. Αγαπητοί συνταξιδιώτες… δοκιμαζόμαστε στο κατάστρωμα, τώρα. Όλοι. Οι ευαισθησίες μας, ο αλτρουισμός μας. Δοκιμάζονται. Ο ένας πλάι στον άλλο. Εδώ θα φανούν οι αλήθειες μας. Με τα παιδιά μας ή με τα κρυμμένα μικροσυμφέροντα τινών;

Τα μάτια ανοιχτά.

Οι Σύλλογοι Γονέων, οι Γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι εκπαιδευτικοί, όλοι.
Για το κατά πόσο θέλουμε και μπορούμε (αν θέλουμε… μπορούμε) να σπρώξουμε τα πράγματα μπροστά. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δεν είναι οι βαθμοί των παιδιών μας. Είναι η υγεία των παιδιών μας. Είναι η δική μας ζωή. Να είμαστε παρόντες… αυτό έχω να πω. Να γρηγορούμε. Να μη λείψουμε από κάθε προσπάθεια για βελτιώσεις. Τα πράγματα δεν είναι ούτε μετρίως καλά. Δεν κινδυνολογώ. Σέβομαι τα παιδιά, εκτιμώ την εκπαιδευτική κοινότητα. Από καθαρίστριες μέχρι διευθυντές/ντριες.

Οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι Σύλλογοι Γονέων, οι εκπαιδευτικοί, η Δημοτική Αρχή, (γιατί όχι;) η Επιτροπή Παιδείας (ναι, ναι), ΟΛΟΙ οι δημοτικοί σύμβουλοι (ναι, ναι, ναι) να γίνουμε ένα σώμα. Μια γροθιά. Να γίνουμε «Γαλατικό χωριό». Ποιος -υπάρχει άραγε…; ας φανεί …αν είναι- μπορεί να είναι αντίθετος. Να ταράξουμε με το ενδιαφέρον, τις δράσεις και την ανιδιοτελή και δημιουργική παρουσία μας την ησυχία, τον εφησυχασμό της Περιφέρειας, του υπουργείου (όλα βαίνουν καλώς… λένε… συγχωρήστε με, τρομάρα μας). Χάριν των παιδιών μας. Υψίστη η οφειλή.

Ουδείς… ρίψασπις. Ουδείς απών.

Λέει, χαρακτηριστικά, στο Σηματολόγιό του ο Οδυσσέας Ελύτης:

«Αν είναι να πεθάνεις πέθανε
Αλλά κοίτα να γίνεις
ο πρώτος πετεινός στον Άδη».

Καλά τα λέει ο Ελύτης. Πολύ καλά. Εμείς; Γιατί το θέμα είναι, τώρα πια, όχι μόνο τι λέμε, αλλά τι θα κάνουμε.

Καλή και Υγιεινή η Νέα Σχολική Χρονιά.

Ένας παππούς όπως όλοι. Που δεν πιστεύει, όμως, πολύ… μόνο σε ευχές.

* Συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ» και «MINOS - EMI». Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα», εκδόσεις ΚΨΜ