Στις κορφές του κόσμου

Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

(Στις κορφές του κόσμου)

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ είναι ζωή. Είναι αγώνας αδιάκοπος για το λαό, είναι πάλη ασυμβίβαστη. Είναι αγάπη βαθιά για την Ελλάδα, τη λεύτερη, την ανεξάρτητη, δίχως ξένους αφέντες, «προστάτες», Αμερικανούς και ΝΑΤΟικούς επικυρίαρχους.

ΑΥΤΟ το μήνυμα φέρνει η ολοζώντανη, η ηρωική μορφή του Νίκου Μπελογιάννη, 49 χρόνια ύστερα από το κυριακάτικο εκείνο πρωινό (30 του Μάρτη 1952). Τότε που οι γραικύλοι υπηρέτες της αμερικανοκρατίας προχώρησαν στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

ΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ τα λόγια, που ο Πικάσο, μια μέρα μετά τη δολοφονία του κομμουνιστή ήρωα, συνόδευσε το περίφημο και ιστορικό εκείνο σκίτσο του. Εγραφε ο Πικάσο: «Το φως από το λάδι των φανοστατών, που φέγγει τη νύχτα μέσα στη Μαδρίτη του μαγιάτικου βραδινού, τα ευγενικά πρόσωπα του λαού, που ντουφεκίστηκαν από τον αρπακτικό ξένο, στον πίνακα του Γκόγια, είναι ο ίδιος σπόρος φρίκης που σκορπούν με απλοχεριά προβολέων στο ανοιχτό στήθος της Ελλάδας κυβερνήσεις που αποπνέουν το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ενα τεράστιο άσπρο περιστέρι σπέρνει την οργή του πένθους του πάνω στη γη...».

ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΙΑ χρόνια και το γαρίφαλο της θυσίας, που ανθίζει πάντα, είναι ολοζώντανο, αγέραστο κι επίκαιρο σε τούτους τους καιρούς. Ο χρόνος αντί να σβήνει και να ξεθωριάζει τη μορφή του ήρωα - όπως συνήθως γίνεται με άλλες μορφές και γεγονότα - λες και χαράζει όλο και βαθύτερα στις καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα της νεολαίας.

ΠΑΝΕ κάμποσα χρόνια που ένας παλιός αγωνιστής, που βρέθηκε δίπλα στον Μπελογιάννη, συγκατηγορούμενος στη μεγάλη δίκη, μας διηγήθηκε μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά της στερνής φάσης, λίγο πριν φτάσει η στιγμή της εκτέλεσης. Οταν ακούγαμε - θυμάται ο συναγωνιστής - μέσα στην απομόνωση το βαρύ σταθερό βηματισμό ν' αντηχεί δίπλα μας, τότε δεν είχαμε αμφιβολία, ξέραμε πως ήταν εκείνος, που περνούσε δίπλα μας. Αυτό το δυνατό σταθερό βήμα, που αντηχούσε σ' εκείνες τις σκληρές ώρες της δοκιμασίας, μας μιλούσε και μας δυνάμωνε.

ΑΥΤΟ ήταν του Μπελογιάννη το βήμα. Κι ας μην ακουγότανε τίποτε. Ολοι όσοι βρισκόμαστε στα κελιά της απομόνωσης, μπορούσαμε να είμαστε βέβαιοι πως ο Μπελογιάννης ήταν κοντά μας. Ο βηματισμός του στη μεγάλη εκείνη μάχη-δίκη ήταν κάθε στιγμή βηματισμός γίγαντα πάντα προς τα πρόσω, πάντα κατακόρυφα με το μέτωπο ψηλά. Με το πλατύ ήρεμο χαμόγελο. Και με το ολόφρεσκο κόκκινο γαρίφαλο.

ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ, που στάθηκε ο ίδιος στην αγωνιστική του διαδρομή από την ώρα που έπεσε στα χέρια των δημίων έως την ύστατη ώρα της δοκιμασίας, όταν η ριπή του αποσπάσματος τον χτυπούσε κατάστηθα. Σ' αυτή τη δύσκολη μάχη κάποιοι από τους συντρόφους ξέμειναν κάπως πίσω από τα δικά του βήματα, αλλά ο Μπελογιάννης κράτησε μαζί τους κι έδειξε όλη του την αγάπη και τη συντροφικότητα.

ΕΝΑΣ από τους συναγωνιστές αυτούς που βρέθηκε μαζί του, σε μια προσωπική του θύμηση για τις στερνές αυτές μέρες που πέρασε, μας είπε εδώ και μερικά χρόνια: «Εκεί στη φυλακή της Καλλιθέας ένα πρωινό έτυχε να συναντηθούμε με το Νίκο. Μου χαμογέλασε όπως πάντα. Και καθώς εγώ δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια, με κράτησε τρυφερά από τον ώμο. Και τον άκουσα να μου λέει: "...Ενας τίμιος άνθρωπος μπορεί να κρατήσει πάντα την αξιοπρέπειά του. Και ποτέ μην ξεχνάς πως ένας τίμιος άνθρωπος είναι πάντα χρήσιμος στον αγώνα του λαού μας».

ΚΑΙ Η ΔΙΗΓΗΣΗ, η εξομολόγηση, που έκανε ο παλιός φίλος και συναγωνιστής στη μεγάλη δίκη δίπλα στον Μπελογιάννη, έκλεισε με τούτη την προσθήκη: «...Περάσανε τόσα χρόνια. Και στον ώμο μου νιώθω πάντα αυτό το γερό, το στιβαρό χέρι του. Κι αυτή τη δική του ορμήνια που μου έλεγε... Ενας τίμιος άνθρωπος μπορεί να 'ναι χρήσιμος στον αγώνα».

«Θ' ΑΡΚΟΥΣΕ μόνο μια λέξη μας (έγραφε ο Μπελογιάννης) όπως έκανε ο Γαλιλαίος για να μη μας δικάσουν. Γιατί η ιδεολογία μας είναι η πραγματική αιτία της καταδίκης μας». Ο Μπελογιάννης και οι χιλιάδες σύντροφοί του αγωνιστές, που καταδικάστηκαν σε θάνατο, δεν πρόφεραν αυτή τη «μια λέξη».

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ τους και η αφοσίωσή τους στο ΚΚΕ που την ενσαρκώνει δεν ήταν μόνο η αιτία της καταδίκης τους. Ηταν κι είναι η πηγή της δύναμης, του παραδείγματός τους, που φέρνει στα δικά τους χνάρια όχι κάποιους «τολμηρούς, ολίγους», αλλά τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων που αγωνίζονται για τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία, για να ξημερώσουν στην πατρίδα μας οι καλύτερες εκείνες μέρες που με τόση τόλμη περιέγραψε ο Μπελογιάννης στην απολογία του μπροστά στους στρατοδίκες.

ΚΑΙ για να το θυμόμαστε πάντα, να το μάθουν τα παιδιά των παιδιών μας, όλη η δίκη Μπελογιάννη στήθηκε, μεθοδεύτηκε κι έγινε με τις προσταγές και τις οδηγίες των Αμερικανών. Αυτοί είναι οι στυγνοί προγραμματιστές του εγκλήματος, μαζί φυσικά με τους γραικύλους υπηρέτες τους και το Παλάτι.

ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΙΑ χρόνια κι «ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας / ο Μπελογιάννης ζει πάντ' στις κορφές / ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας / στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές».

Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ