Ξεκινά, 24/11/1912, τις εργασίες του το Συνέδριο της Β’ Διεθνούς στη Βασιλεία της Ελβετίας. Το Συνέδριο αυτό συνήλθε εκτάκτως λίγες εβδομάδες μετά την έκρηξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου, ενόψει της διαφαινόμενης γενίκευσής του σε ευρύτερη πολεμική σύγκρουση.
Ακολούθως, η απόφαση του συνεδρίου καλούσε τους «εργάτες όλων των χωρών να αντιτάξουν στον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό τη δύναμη της διεθνούς αλληλεγγύης του προλεταριάτου.» Ταυτόχρονα, «προειδοποιούσε» τις αστικές κυβερνήσεις όλων των χωρών πως «λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην Ευρώπη και τη στάση της εργατικής τάξης δε θα μπορέσουν να εξαπολύσουν πόλεμο χωρίς να θέσουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο. Οι κυβερνήσεις ας θυμηθούν, ότι ύστερα από τον γαλλογερμανικό πόλεμο ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα, ότι ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος έβαλε σε κίνηση τις επαναστατικές δυνάμεις των λαών της ρωσικής αυτοκρατορίας, ο ανταγωνισμός στο κυνήγι των εξοπλισμών οδήγησε σε μια χωρίς προηγούμενο όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στην Αγγλία και την ηπειρωτική Ευρώπη και εξαπέλυσε τεράστιες απεργίες. Θα ήταν καθαρή παραφροσύνη να μην καταλάβουν οι κυβερνήσεις, ότι η ίδια η σκέψη της τερατωδίας ενός παγκοσμίου πολέμου θα προκαλούσε αναπόφευκτα την οργή και την εξέγερση της εργατικής τάξης. Οι προλετάριοι θεωρούν έγκλημα να πυροβολούν οι μεν τους δε για χάρη των κεφαλαιοκρατικών κερδών, της φιλοδοξίας των δυναστειών ή της δόξας των μυστικών διπλωματικών συμφωνιών».
«Οι λαοί», τόνισε ο Ζ. Ζωρές, «μπορούν με ευκολία να κατανοήσουν πως μια δικιά τους επανάσταση θα τους κόστιζε λιγότερες θυσίες απ’ ότι ένας πόλεμος στον οποίο θα πολεμούσαν για άλλους [σ.σ. την αστική τάξη].»
Δεν θα περνούσε παρά ενάμιση χρόνος ωσότου η παραπάνω απόφαση της Β’ Διεθνούς, η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα και μετ’ επευφημιών από το σύνολο των αντιπροσώπων (συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων «δεξιών» και «κεντρώων»), αποδειχθεί κενό γράμμα. Ωσότου, η ηγεσία της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, η πολιτική ηγεσία του παγκόσμιου προλεταριάτου, γίνει συνένοχη στο έγκλημα, που μόλις προσφάτως είχε καταγγείλει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους.
Δεν θα περνούσε παρά ενάμιση χρόνος ωσότου η παραπάνω απόφαση της Β’ Διεθνούς, η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα και μετ’ επευφημιών από το σύνολο των αντιπροσώπων (συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων «δεξιών» και «κεντρώων»), αποδειχθεί κενό γράμμα. Ωσότου, η ηγεσία της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, η πολιτική ηγεσία του παγκόσμιου προλεταριάτου, γίνει συνένοχη στο έγκλημα, που μόλις προσφάτως είχε καταγγείλει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους..... Η 5η Φάλαγγα του Οπορτουνισμού κατέστρεψε την 2η Διεθνή. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κατέστρεψαν και την 3η Κ.Δ μετά το 1935. ΑΛΗΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή