«Παροχές» και ανάγκες

«Στήριξη των νέων»: Μια τέτοια, κάλπικη διάσταση επιχειρεί να δώσει η κυβέρνηση στο σχεδιασμό «συμμετοχής» της νέας γενιάς στην «επανεκκίνηση» της καπιταλιστικής οικονομίας. Και μπορεί να είναι η νεολαία εκείνη που κατά κύριο λόγο θα φορτωθεί την κλιμάκωση της βαρβαρότητας για να γίνει «πιο ανταγωνιστική», για να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, όμως η κυβέρνηση θέτει σε εφαρμογή και το «χρύσωμα» του χαπιού...

Σύμφωνα με κυβερνητικές διαρροές, στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης η κυβέρνηση ετοιμάζει μέτρα «ενίσχυσης» της νεολαίας, που περιλαμβάνουν επιδοτήσεις «εισιτηρίων για παρακολούθηση πολιτιστικών δράσεων» και για «πρόσβαση στον τουρισμό», voucher για αγορά ηλεκτρονικών υπολογιστών, προγράμματα κατάρτισης με έμφαση στις ψηφιακές δεξιότητες, επιδότηση εισφορών (προς την εργοδοσία προφανώς) και «πιστοποίηση δεξιοτήτων» σε στρατευμένους.

Και μόνο που όλα τα παραπάνω συνδέονται με τους στόχους «ανθεκτικότητας» της καπιταλιστικής οικονομίας, γίνεται σαφές ότι οι όποιες παροχές θα απέχουν χιλιόμετρα από την ικανοποίηση των πραγματικών σύγχρονων αναγκών της νεολαίας. Των αναγκών, που προκύπτουν από την ίδια την κοινωνική εξέλιξη, για απρόσκοπτη πρόσβαση στον Πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία, στον αθλητισμό και την ψυχαγωγία, ή για την κατοχύρωση των διακοπών ως δικαιώματος για όλους. Πολύ περισσότερο, για σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα, για δωρεάν σπουδές σε σύγχρονα πανεπιστήμια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για ψίχουλα τη στιγμή που οι ανάγκες της νέας γενιάς διευρύνονται. Οι «υποσχετικές» της κυβέρνησης, που παρουσιάζονται μάλιστα ως μέτρα ανάσχεσης της νεανικής αμφισβήτησης, έχουν και την άλλη όψη. Γιατί ο λογαριασμός για τους σημερινούς και αυριανούς νέους εργαζόμενους έχει ήδη γραφτεί: Περιλαμβάνεται καταρχάς στο αντεργατικό νομοσχέδιο της 10ωρης δουλειάς, της απελευθέρωσης των απολύσεων, της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης. Αποτυπώνεται στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έρχονται να ξεκόψουν κάθε προσδοκία, αφού μετατρέπουν σε «καθεστώς» ό,τι μέχρι σήμερα γίνεται «στη ζούλα» από εργοδότες, όσα μέχρι τώρα συνθέτουν τη λεγόμενη «εργοδοτική ασυδοσία».

Η κυβέρνηση λοιπόν όχι μόνο δεν ικανοποιεί τις ανάγκες της νεολαίας, αλλά παίρνει μέτρα για την παραπέρα υπονόμευσή τους. Τι άλλο είναι η νομοθετική κατοχύρωση της 10ωρης δουλειάς, των απλήρωτων υπερωριών, της απελευθέρωσης των απολύσεων και της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης; Τι άλλο πέρα από εμπαιγμό είναι μέτρα όπως τα παραπάνω για τον νέο εργαζόμενο π.χ. του Επισιτισμού, που δουλεύει 9 και 10 ώρες τη μέρα, ή για τον εμποροϋπάλληλο, που είναι στο πόδι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ; Πώς να «χρυσωθεί το χάπι» της δουλειάς «ήλιο με ήλιο» για έναν νέο εργαζόμενο στην ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τον Τουρισμό, που έχει να διαλέξει ανάμεσα σε 14 διαφορετικές «ευέλικτες» συμβάσεις και τώρα θα του φέρουν και την τζάμπα υπερεργασία...

Τι σημαίνει για έναν φοιτητή που εδώ και έναν χρόνο κάνει «μάθημα» σε κλειστά πανεπιστήμια, ή έναν πρωτοετή που δεν έχει δει ακόμα αμφιθέατρο, έναν μαθητή που μετά από τα «άνοιξε - κλείσε» στα σχολεία ακούει την κυβέρνηση να υπόσχεται περισσότερη «μαθητεία», προγράμματα κατάρτισης και δωράκια στην εργοδοσία για ακόμα πιο φθηνό εργατικό δυναμικό;

Οι νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές έχουν ακόμα περισσότερους λόγους να βγουν αποφασιστικά στην πάλη, μαζί με όλη την εργατική τάξη. Γιατί οι αναλύσεις και οι στοχεύσεις της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ, στις οποίες επισημαίνεται ότι ειδικά η νεολαία πρέπει να «αξιοποιηθεί» στην «αιχμή της αγοράς εργασίας», με «όχημα» το «εθνικό σχέδιο ανάκαμψης», προκαλούν ανατριχίλα, φανερώνουν τις πραγματικές στοχεύσεις τους. Ακόμα κι αυτά που παρουσιάζονται ως «παροχές» στη νεολαία δεν είναι παρά «χτυπήματα στην πλάτη», για να καταπιεί πιο εύκολα το δυστοπικό μέλλον που της ετοιμάζουν.

Σήμερα η μεγαλοεργοδοσία και τα κόμματά της καλούν τη νέα γενιά να ζήσει ακόμα χειρότερα από τους γονείς και τους παππούδες της. Να συμβιβαστεί με μια πραγματικότητα που καμία σχέση δεν έχει με τις υπαρκτές δυνατότητες να ζει καλύτερα ο σύγχρονος εργαζόμενος. Να συμβιβαστεί με τον εφιάλτη που γεννά για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους από μια χούφτα παράσιτα.

Το σύνθημα της νεολαίας «Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε! Εμπρός για τα "Σικάγο" της γενιάς μας!» πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά στις 6 Μάη, στον μεγάλο απεργιακό εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς του 2021.