Η απεργία στις 16 Ιούνη αποτέλεσε το επιβεβλημένο βήμα κλιμάκωσης μετά την απεργία της 10ηςΙούνη όπου είχαμε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων χρόνων, τόσο των εργαζομένων που απέργησαν, όσο κι αυτών που συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν.
Είχε προηγηθεί προσπάθεια εννέα μηνών των Οργανώσεων του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να αποκαλυφθούν οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, να μην υπάρξει σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, αντίθετα να αυξηθούν η μαχητικότητα, το αγωνιστικό κλίμα και η διάθεση για αγώνα μέσα στους εργαζόμενους.
Η προσπάθεια αυτή δυνάμωνε ενάντια στην επιχείρηση λοιδορίας από τις «κυβερνητικές πατερίτσες» στο κίνημα. Και τι δεν είπαν... Οτι το νομοσχέδιο είναι στη φαντασία του ΠΑΜΕ, ότι βλέπουμε φαντάσματα, ότι κινδυνολογούμε. Ακόμα κι όταν ο Χατζηδάκης ξημεροβραδιαζόταν, χωρίς αντίπαλο, στα κανάλια για να πείσει για το πόσο «φιλεργατικό» ήταν, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αποκαλούσε γελοίους όσους απέργησαν στις 26 Νοέμβρη. Ας ρωτούσε τους εργαζόμενους ποιον θεωρούν γελοίο, μπορεί να άκουγε και τα άλλα που του σούρνουν.
Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε για να μη νομιμοποιηθούν τα μέτρα στη συνείδηση των εργαζομένων και να εκφραστεί αυτή η στάση στην οργάνωση της πάλης τους. Οι παρεμβάσεις του, με εκατοντάδες εξορμήσεις, περιοδείες, συσκέψεις και ομιλίες σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, η κεντρική συγκέντρωσή του στο Σύνταγμα «σήκωσαν ψηλά τα κεφάλια». Εξόπλισαν με επιχειρήματα, έδωσαν ορμή και ενθουσιασμό για τη συνέχεια. Ταυτόχρονα ανέδειξαν την υπεροχή του σοσιαλισμού, αποκάλυψαν τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης, το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου και της διαχείρισής του στον καπιταλισμό προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων.
Σταθήκαμε παλικαρίσια και με σχέδιο απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει θετικό το νομοσχέδιο. Μπορεί κάποια επιχειρήματα που έθετε η κυβερνητική προπαγάνδα (π.χ. η χρησιμότητα των ρεπό για να μαζεύονται ...ελιές) να «έφαγαν κράξιμο» από τους εργαζόμενους, άμα τη εμφανίσει, η αντιπαράθεση όμως ήταν δύσκολη, απαιτούσε επεξεργασία επιχειρημάτων, πράγμα που έγινε κι αποτυπωνόταν σε πολλά άρθρα στον «Ριζοσπάστη» αλλά κι όπου μπορούσαμε, σε αστικά ΜΜΕ.
Η γραμμή που έθεσαν οι κομμουνιστές στο κίνημα εκφράστηκε σε πλαίσια πάλης και ανακοινώσεις. Πήραμε υπόψη τα ζητήματα της πανδημίας, των συνεπειών που έχει η κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπισή της. Θέσαμε ως κυρίαρχο ζήτημα τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Κλιμακώσαμε την αντιπαράθεση για τα ζητήματα που αφορούσαν τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, όσο τα κλιμάκωνε η κυβέρνηση που θεωρούσε ότι αποτελούσαν προνομιακό πεδίο για τη στήριξη του νομοσχεδίου. Κάναμε προσπάθεια να γκρεμιστεί η προσπάθειά της για να βγάλει «εκτός μάχης» τους δημοσίους υπαλλήλους, υποστηρίζοντας ότι το νομοσχέδιο δεν τους αφορά.
Ο στόχος που επιδιώξαμε να υιοθετήσει το κίνημα, όχι μόνο να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή αλλά να γκρεμιστεί όλο το αντεργατικό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, στερέωσε την πάλη, έδωσε προοπτική. Ταυτόχρονα διευκόλυνε και στο να μπουν στο «κάδρο» όλα τα αστικά κόμματα, αφού έχουν βάλει πλάτη για να περάσουν οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις.
Αδυνάτισε την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ήθελε ένα ρηχό αντιπολιτευτικό μέτωπο που να μην αμφισβητεί τα ιερά των μνημονίων, της πολιτικής της ΕΕ και των αντεργατικών νόμων που ψήφισε ως κυβέρνηση. Η «μητέρα των μαχών» του ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησε πριν καν ξεκινήσει. Ηταν οι πρώτοι που φοβήθηκαν τη μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 10 Ιούνη και έσπευσαν να κηρύξουν λήξη των αγώνων, με τις δυνάμεις του μέσα στο κίνημα να πρωτοστατούν για να «μαζευτεί ο δρόμος». Επιδίωξαν τη χρησιμοποίηση της καθολικής καταδίκης του νομοσχεδίου από τους εργαζόμενους, όπως αποτύπωσαν και οι κυβερνητικές δημοσκοπήσεις, για να πουλήσουν ξανά ψεύτικες ελπίδες, όπως αποτυπώθηκε στην επαίσχυντη δήλωση του στελέχους του, Κυρίτση, ότι το νομοσχέδιο ούτως ή άλλως θα ψηφιστεί, το μόνο που έχει σημασία είναι να ξαναβρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εδωσαν ξανά εξετάσεις στον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις ως καλύτερος διαχειριστής που μπορεί να περνά μέτρα με τις λιγότερες αντιδράσεις και πρόθυμος στο χτύπημα του κινήματος και την υπονόμευση των αγώνων. Δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα περισσότερα άρθρα του εκτρώματος δίνοντας πρόσθετα επιχειρήματα στην κυβέρνηση.
Η επικαιροποίηση της, κατατεθειμένης από το 2016 στη Βουλή, πρότασης πάλης με τη μορφή νομοσχεδίου εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων αναδείκνυε τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων.
Της απεργίας στις 10 του Ιούνη προηγήθηκε μια πολύμορφη δραστηριότητα με πρωτοβουλία των συνδικάτων και των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα για να συγκροτηθεί πανεργατικό απεργιακό μέτωπο σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων.
Ηδη είχαν αφήσει παρακαταθήκη η καλή προετοιμασία και η πρωτοβουλία για το πότε και με τι περιεχόμενο θα γιορταστεί η Πρωτομαγιά. Κέρδισε έδαφος το επιχείρημα ότι είναι υπόθεση των συνδικάτων και όχι του υπουργείου Εργασίας.
Οι ανοιχτές μαζικές συσκέψεις συνδικαλιστών και σωματείων στις 9 Απρίλη στην Αθήνα με πρωτοβουλία των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αντίστοιχα στο Εργατικό Κέντρο στον Πειραιά, στο Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής, έδωσαν ώθηση. Συμμετείχαν, εκτός των άλλων, πολλά σωματεία και συνδικαλιστές που δεν συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Ανακοινώθηκε το κάλεσμα για τις 6 Μάη, με το οποίο συντάχθηκαν πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Η συζήτηση για την Πρωτομαγιά συνέπεσε χρονικά με τη δημοσίευση του νομοσχεδίου στις εφημερίδες. Το κλίμα πυροδοτήθηκε. Δόθηκαν πρόσθετα επιχειρήματα για να γίνει απεργία με απόφαση των συνδικάτων κι όχι να προστεθεί μια ακόμα αργία την Τρίτη του Πάσχα, όπως διέρρεε η κυβέρνηση ότι θα κάνει, εφαρμόζοντας το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ. Στο περιθώριο των συζητήσεων, συνδικαλιστές που δεν συσπειρώνονταν στο ΠΑΜΕ, έλεγαν ότι «το ΠΑΜΕ έχει δίκιο». Η δυσαρέσκεια και η αντιπαράθεση με το νομοσχέδιο εκφράστηκαν στη στάση τους.
Μετά την Πρωτομαγιά, συνεχίζοντας να ιεραρχούμε τη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Πεδίον του Αρεως, στις 10 Μάη. Η πρόταση για κοινό απεργιακό μέτωπο πριν από την κατάθεση του νομοσχεδίου σε ημερομηνία που μπορεί να συμφωνήσουν τα συνδικαλιστικά όργανα αποδείχθηκε σωστή. Το κύριο δεν ήταν ποια μέρα, αλλά η δημιουργία πανεργατικού απεργιακού μετώπου για να μην περάσει ο σχεδιασμός κυβέρνησης, εργοδοσίας και εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού για την αποδιοργάνωση του αγώνα.
Δεκάδες πρωτοβάθμια σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, η ΑΔΕΔΥ πήραν απόφαση για απεργία στις 3 του Ιούνη με κάλεσμα σε κάθε συνδικαλιστική οργάνωση. Οσο κι αν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επέλεγε να «παίξει καθυστερήσεις», ανακοινώνοντας απεργία στις 10 του Ιούνη, το πικρό ποτήρι το ήπιε. Αυτή και η κυβέρνηση που την διόρισε με τα ΜΑΤ.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πήραν «θέση μάχης» για την επιτυχία της απεργίας στις 10 Ιούνη. Αφησαν στο θλιβερό μικρόκοσμό τους δυνάμεις του οπορτουνισμού, που νόμιζαν ότι βρήκαν ευκαιρία να συσπειρώσουν το χώρο τους με ανοιχτά τυχοδιωκτικές ενέργειες, όπως έκαναν στο λιμάνι του Πειραιά. Το μόνο που έκαναν με έναν ολιγόλεπτο ακτιβισμό, που ονόμασαν «απεργία διαρκείας» και το μάζεψαν άρον άρον κάτω από τις τσιρίδες του γνωστού Πορτοσάλτε, ήταν να υπονομεύσουν τον αγώνα των ναυτεργατών και, το κυριότερο, να δώσουν επιχειρήματα στην κυβέρνηση και τον εφοπλιστικό μηχανισμό, που σαν να τους περίμενε ανακοίνωσε πρόσθετα μέτρα στο ήδη κατατεθειμένο αντεργατικό έκτρωμα για το προληπτικό χτύπημα των απεργιών. Η υπονομευτική στάση του προέδρου της ΠΕΝΕΝ κι όσων τον στήριξαν αξιοποιήθηκε στο μέγιστο από την κυβέρνηση και την εργοδοσία για τη συκοφάντηση της απεργίας. Η στάση των συνδικάτων και των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ακύρωσε και αυτήν την προσπάθεια.
Η καθολική συμμετοχή στην απεργία των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς, στις θαλάσσιες μεταφορές, σε μεγάλα εργοστάσια της βιομηχανίας, σε κατασκευαστικά κέντρα, οι 850 εργαζόμενοι που απέργησαν στις αστικές συγκοινωνίες παρότι το ΔΣ του σωματείου τους είχε προκηρύξει στάση εργασίας, οι νέοι και οι νέες που απέργησαν για πρώτη φορά στο εμπόριο, στα logistics, στις τηλεπικοινωνίες, στον επισιτισμό, στις ταχυμεταφορές κι αλλού, τα ποτάμια εργαζομένων που πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας, ήταν η εργατική - λαϊκή απάντηση σε κυβέρνηση κι εργοδοσία. Ταρακουνήθηκαν, γι' αυτό από την επόμενη μέρα ο ΣΕΒ βγήκε στα κανάλια να στηρίξει το νομοσχέδιο, η προπαγάνδα κυβέρνησης - εργοδοσίας δυνάμωσε, μαζί και οι εκβιασμοί και οι απειλές.
Οσο κι αν ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν να αποφύγουν την κλιμάκωση με νέα απεργία, η πίεση που δημιούργησαν οι δεκάδες αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων για 24ωρη απεργία, το «κράξιμο» των εργαζομένων, η μεταξύ τους φαγωμάρα που αντανακλά τις αντιδράσεις πολλών συνδικαλιστών στον ανοιχτά υπονομευτικό ρόλο των ηγεσιών τους έπαιξαν ρόλο για να αλλάξουν οι αποφάσεις σε ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ, να προκηρύξουν 24ωρη απεργία στις 16 Ιούνη και να προστεθούν σε αυτές πολλών πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Οι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν την προσπάθεια κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΜΜΕ να συκοφαντήσουν, να προβοκάρουν τις κινητοποιήσεις και να τρομοκρατήσουν. Κατέστησαν ανενεργές τις προβοκάτσιες περί υπονόμευσης της προσπάθειας των μαθητών να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Οι δικαστικές αποφάσεις για απαγόρευση της απεργίας των εργαζομένων που εμπλέκονταν στις εξετάσεις παραβίαζαν ανοιχτές θύρες. Η αποτυχημένη προσπάθεια να «βγάλουν λαγό» από τους επιβάτες στο λιμάνι του Πειραιά τη μέρα της απεργίας, τους έκανε να «αλλάξουν χρώμα».
Σε χιλιάδες χώρους, εργαζόμενοι απέργησαν ξανά. Στις μεγάλες συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν δεκάδες πρόεδροι σωματείων πήραν τον λόγο. Το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά, είπαν.
Η απεργία τελείωσε αλλά τώρα αρχίζουν όλα. Το παραμύθι του κεφαλαίου «με εξαθλιωμένους εργαζόμενους δεν υπάρχει ανάπτυξη», που έγινε σύνθημα στην αφίσα της ΓΣΕΕ, δεν έχει ως επίλογο «ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί καλύτερα». Αυτό το διάστημα διαμορφώθηκαν προϋποθέσεις ώστε περισσότεροι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι στον καπιταλισμό «χωρίς εξαθλιωμένους εργαζόμενους δεν υπάρχει ανάπτυξη».
Η μαζικοποίηση των σωματείων και ο αγωνιστικός προσανατολισμός τους είναι προϋπόθεση για να μείνει το αντεργατικό έκτρωμα στα χαρτιά. Οσοι νομίζουν ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 50 και 60 ώρες τη βδομάδα και η ζωή απλά θα συνεχίζεται, όσοι πιστεύουν ότι θα περνάνε νομοσχέδια όπως για το Ασφαλιστικό και οι εργαζόμενοι θα πιστέψουν ότι έγιναν πετυχημένοι επενδυτές μένοντας με σταυρωμένα χέρια, όσοι έχουν την αυταπάτη ότι οι εργαζόμενοι θα αδιαφορήσουν για τη μόρφωση των παιδιών τους, είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Σπέρνουν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες. Η εργατική - λαϊκή πάλη θα τους κάνει να το διαπιστώσουν.
Γιώργου ΚΡΗΤΙΚΟΥ*
* Ο Γ. Κρητικός είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου