Δημοσθένης Λιγδόπουλος - Ωρίων Αλεξάκης. Δυο κομμουνιστές ηγέτες που έλαχε να συναντηθούν και να γνωριστούν στο 2ο Συνέδριο της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο πρώτος σαν αντιπρόσωπος της ΚΕ του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ). Ο δεύτερος σαν στέλεχος των μπολσεβίκων και της Διεθνούς με το καθήκον του αντιπροσώπου της στα Βαλκάνια.
Ο Δ. Λιγδόπουλος αφού πρωτοστάτησε στο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ και στο 2ο Συνέδριο του Κόμματος της εργατικής τάξης της Ελλάδας για να αποφασίσει την ένταξή του στην Κομμουνιστική Διεθνή, πήγε στη Μόσχα, έδρα της Διεθνούς, ως αντιπρόσωπος του Κόμματος στο συνέδριό της προκειμένου να συνδεθεί το Κόμμα με τη Διεθνή και να γίνει ένα από τα τμήματά της.
Ο Ωρίων Αλεξάκης, δεν είναι γνωστός στο πλατύ κοινό. Ούτε βεβαίως η σημαντική δράση του στο μικρό χρονικό διάστημα που πρόλαβε να ζήσει. Ηταν ένας νέος σε ηλικία μπολσεβίκος, στέλεχος ικανό, με τόλμη και αποφασιστικότητα που ανέλαβε δράση σε δύσκολες αποστολές κατά την περίοδο της Οχτωβριανής Επανάστασης από την ΚΕ του Κόμματός του. Αναδεικνύεται έτσι σε πρωτοπόρο επαναστάτη. Ετσι η ΚΕ του Κόμματος των μπολσεβίκων του ανέθεσε ευθύνη στην Κομμουνιστική Διεθνή από την οποία ανέλαβε το καθήκον του αντιπροσώπου της στα Βαλκάνια μετά το τέλος των εργασιών του 2ου Συνεδρίου της.
Μα εκτός από τη γνωριμία τους, τη συντροφική σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, υπάρχει άλλο ένα κοινό τους σημείο, ένα τραγικό γεγονός που στέρησε από την εργατική τάξη δυο από τους πρωτοπόρους ηγέτες της: η δολοφονία τους κατά τη μετάβασή τους, μετά το Συνέδριο της Διεθνούς, στα Βαλκάνια. Ο Λιγδόπουλος θα επέστρεφε για να συνεχίσει τη δράση του ως μέλος της ΚΕ του ΣΕΚΕ για την ανάπτυξη της δράσης του Κόμματος και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Ο Αλεξάκης στα πλαίσια των καθηκόντων του από τη Διεθνή, είχε ως πρώτο σταθμό την Ελλάδα. Ηταν σε ηλικία μόλις 22 χρονών ο Λιγδόπουλος και 21 χρονών ο Αλεξάκης.
Ετσι δέθηκε
η «μοίρα» δυο στελεχών του διεθνούς πια κομμουνιστικού κινήματος. Για ελάχιστο
χρονικό διάστημα, όσο κράτησαν οι εργασίες του 2ου Συνεδρίου της Διεθνούς, και
το «μοιραίο» ταξίδι τους, αλλά το Κόμμα μας που ήταν στα πρώτα βήματά του και
το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, είχαν μια τεράστια απώλεια για
τη συγκεκριμένη εποχή. Δυο από τους καλύτερους γιους της εργατικής τάξης
δολοφονήθηκαν δίνοντας τη ζωή τους για την υπόθεση της επανάστασης. Ο Λιγδόπουλος
είναι ο πρώτος νεκρός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας που έπεσε στο
επαναστατικό καθήκον.
«Το Κόμμα μας έχασεν έναν ορμητικό και δυνατόν Αγωνιστή. Ο σοσιαλιστικός αγώνας μας έχασε τον πιο αφοσιωμένο σύντροφο της Μεγάλης Ιδέας. Το πένθος μας είναι βαρύ και μεγάλο. Ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος δεν ήταν μοναχά αφοσιωμένος αγωνιστής. Φωτισμένος καλά στα ζητήματα που απασχολούν το εργατικό μας κίνημα βρισκόντανε πάντα στην πρωτοπορεία του αγώνα. Από την ιδιαίτερη εκείνη ψυχική παρόρμηση που χαρακτηρίζει τα επαναστατικά πνεύματα, τραβούσε με ακατάβλητο θάρρος προς τα εμπρός, άκαμπτος και αμείλικτος σε κάθε συμβιβασμό που θα νόθευε ή θα μπαστάρδευε την επαναστατικότητα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οδηγητής του ήταν μονάχα ο επαναστατικός Μαρξισμός και η πίστη του έβγαινεν από την Ρωσικήν Επανάσταση. Χωρίς ποτέ να υπολογίση τις στερήσεις και τις θυσίες, αναλάμβανε την πιο δύσκολη αποστολή θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της Ιδέας (...)»
* * *
Με αυτά τα λόγια, ο Γιάννης Κορδάτος «αποχαιρετούσε» τον Δημοσθένη Λιγδόπουλο σε άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» στις 22-1-1921. Μια μέρα πριν, είχε γίνει γνωστό ότι είχε δολοφονηθεί τον Οκτώβρη του 1920.
Το 1920 έγινε η σύνδεση με την 3η Κ.Δ των ΛΕΝΙΝ ΣΤΑΛΙΝ και μπήκε στο πρόγραμμα του ΚΚΕ ο Σοσιαλισμός με Δικτατορία του προλεταριάτου κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός. Πέρασε πάλι στην θεωρία των ...σταδίων και τον οπορτουνισμό το 1922. Διορθώθηκε ξανά το 1930 στην Ολομέλεια της Χαλκίδας. ΛΙΓΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή