Η συζήτηση για τη Συμφωνία Γαλλίας-Ελλάδας προβλήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ ως μια «συμφωνία αμυντικής ενίσχυσης της χώρας μας έναντι της απαράδεκτης τουρκικής επιθετικότητας». Κι αυτό επιδιώχτηκε να στηριχθεί στο επιχείρημα ότι εκτός των συγκεκριμένων γαλλικών εξοπλισμών, που θα «ενισχύσουν την αμυντική μας ικανότητα», υπάρχει ένας επιπλέον «ισχυρός σύμμαχος» που θα προστρέξει σε βοήθεια, σε περίπτωση που απειληθεί η εδαφική μας ακεραιότητα.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» της ΝΔ, αφού με δικά τους λόγια «παπαγάλιζαν» ολόκληρη την επιχειρηματολογία, που έτσι κι αλλιώς παρουσίαζε η κυβέρνηση για την αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης της χώρας, ενώ ψέλλιζαν κάποιες δικολαβικές ενστάσεις. Κάτι σαν τους «αστερίσκους» που έβαζε ο παλαιότερα η χώρα μας στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ.
Το αφήγημα της ΝΔ, που περιγράφει τη συνδρομή της Γαλλίας σε μια πιθανή πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία, περίπου ως εκείνη τη «θωρακισμένη πόρτα», που εμποδίζει τον διαρρήκτη να μπει στο σπίτι, «μπάζει» από παντού.
Αλήθεια, πως γίνεται να είμαστε στην ίδια συμμαχία (βλέπε ΝΑΤΟ) με κάποιον «σύμμαχο» (βλέπε Τουρκία), που επιβουλεύεται την εδαφική κυριαρχία της χώρας και να χρειαζόμαστε τη συνδρομή ενός άλλου συμμάχου (βλέπε Γαλλία); Τι είδους «σύμμαχος» και τι είδους «συμμαχία» είναι αυτή;
Πως γίνεται, ενώ είναι υπαρκτός αυτός ο κίνδυνος τα ελληνικά «Patriot» να πηγαίνουν στη Σαουδική Αραβία, τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα να εκτελούν αποστολές στον εναέριο χώρο άλλων κρατών, τα ελληνικά στρατεύματα να μεταφέρονται σε δεκάδες αποστολές εκτός συνόρων, συχνά σε κοινές αποστολές με εκείνους που απειλούν την κυριαρχία μας, όπως συνέβαινε π.χ. τα τελευταία 20 χρόνια στο Αφγανιστάν;
Για ποιο λόγο η χώρα μας, από κοινού με τέτοιους «συμμάχους» μας, όπως είναι η Γαλλία και η Τουρκία, ενεργά συμμετέχει σε ιδιαίτερα επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς κατά άλλων λαών, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ;
Κι αλήθεια, πότε οι πολεμικοί εξοπλισμοί απέτρεψαν τις κοινωνικό-οικονομικές αιτίες των πολέμων; Πότε οι «ισχυρές συμμαχίες» των αστικών τάξεων έσωσαν τους λαούς από τις πολεμικές αιματοχυσίες τους;
Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μας αφηγούνται. Η γάλλο-ελληνική αμυντική συμφωνία δεν απομακρύνει, αλλά φέρνει το λαό μας ακόμη πιο κοντά στον πόλεμο, στις πολεμικές αναμετρήσεις, που σήμερα διεξάγονται για τις πρώτες ύλες, την ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών, τα κέρδη των λίγων, που εξασφαλίζονται με την εκμετάλλευση και το αίμα των πολλών.
Η συγκεκριμένη συμφωνία πρόσθεσε, σε όσους το έψαξαν, επιπλέον γεωγραφικές γνώσεις. Έμαθαν για το Σάχελ, όπως ονομάζεται εκείνη η λωρίδα εδαφών στην Αφρική, που ενώνει τον Ατλαντικό με την Ερυθρά θάλασσα και τον κόλπο του Άντεν, διασχίζοντας σαν «σούβλα» ένα σωρό αφρικανικές χώρες, κι όπου διακυβεύονται συμφέροντα των μονοπωλίων. Η χώρα μας καλείται άμεσα να συμμετάσχει στη στρατιωτική αποστολή στο Μάλι στο πλευρό των γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, να στηρίξει την ευρωενωσιακή αποστολή στα Στενά του Ορμούζ (EMASOH), που «στοχεύει» στο Ιράν και στην αυξανόμενη παρουσία της Κίνας στην περιοχή και βέβαια να συνδράμει το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ στην περιοχή του Ινδοειρηνικού, όπου «ακονίζονται τα μαχαίρια» της σύγκρουσης ΗΠΑ-Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Η ελληνογαλλική συμφωνία το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει τους κινδύνους για το λαό και να του προσθέτει νέα οικονομικά βάρη. Κι αυτό δεν το προωθεί μόνον η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά το στηρίζουν και τα άλλα «αριστερά» και «κεντρώα» αστικά κόμματα, ξεγυμνώνοντας τη στρατηγική συμφωνία όλων τους.
Όμως, η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας, δεν μπορεί να επαφίεται στην «καρμανιόλα» μεγάλων συμφερόντων, που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά των λαών.
Η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη του λαού, σε κοινή ρότα και με τους άλλους λαούς, ενάντια στην εμπλοκή στους δολοφονικούς σχεδιασμούς των μονοπωλίων, της ΕΕ, των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, για να κλείσουν όλες οι ξένες βάσεις στη χώρα, για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
*Του Ελισαίου Βαγενά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Παρόν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου