Συγχρονισμός

 

Τον συγχρονισμό τους στην πολιτική που σπρώχνει τη χώρα ολοένα και πιο βαθιά στα ΝΑΤΟικά σχέδια και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, εκθέτοντας τον λαό σε μεγάλο κίνδυνο, επιβεβαίωσαν οι προχτεσινές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων για τις εξελίξεις στην περιοχή.

Οι όποιες «αποχρώσεις» εκφράστηκαν, καμιά σχέση δεν έχουν με τις αγωνίες και τις ανησυχίες του λαού, και τα μαύρα σύννεφα που πυκνώνουν επικίνδυνα, αλλά αφορούν το πώς καλύτερα θα υπηρετηθούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, μέσα από την αναβαθμισμένη συμμετοχή της στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό.

Για παράδειγμα, για τα «στραπάτσα» που τρώνε συνεχώς τα ΝΑΤΟικά «αφηγήματα» περί ασφάλειας και σταθερότητας και τα παραμύθια του εφησυχασμού, κατά την κυβέρνηση φταίει το «ρευστό και απρόβλεπτο γεωπολιτικό περιβάλλον». Λες και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός και η εμπλοκή της χώρας σ' αυτόν, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, είναι κάτι σαν ...«φυσικό φαινόμενο»!

«Φταίει που δεν διαπραγματευόμαστε με τις ΗΠΑ μεγαλύτερα ανταλλάγματα και ότι θεωρούμαστε δεδομένοι», κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ και γελάνε ως και οι ...αίθουσες του Λευκού Οίκου.

Εκεί όπου η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε τρελάνει στις εκπλήξεις τους Αμερικανούς, λαμβάνοντας - όχι άδικα - τα εύσημα για το ανέβασμα της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας σε άλλα επίπεδα. Μέχρι και σήμερα έχει να θυμάται εκείνη την περίοδο ο πρέσβης Πάιατ, ξεχωρίζοντας τον ελληνοαμερικανικό «στρατηγικό διάλογο» και βέβαια την υπογραφή της ΝΑΤΟικής Συμφωνίας των Πρεσπών.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι όλοι τους δεδομένοι για τους στόχους της αστικής τάξης, για τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Οπως δεδομένοι είναι και οι μεγάλοι κίνδυνοι από την πολιτική αυτή για τον λαό, που δεν έχει να περιμένει κανένα «αντάλλαγμα», ούτε από τις συμμαχίες και τις «λυκοφιλίες» της αστικής τάξης ούτε από τα ενεργειακά και άλλα σχέδια. Αντίθετα, τον βάζουν στο στόχαστρο και τον μετατρέπουν σε θύμα των ανταγωνισμών.

Κοινός στόχος των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ είναι η «αναβάθμιση» της αστικής τάξης και των συμφερόντων της στην περιοχή, που περνάει μέσα από επιθετικούς, ενεργότερους ρόλους στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Τα άλλα, περί «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, είναι στάχτη στα μάτια του λαού για να θολώνουν οι κίνδυνοι και τα προτάγματα της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, σε καιρούς μάλιστα που οξύνονται όλο και περισσότερο οι αντιθέσεις στη γειτονιά μας και παγκόσμια.

Η αδυσώπητη μάχη για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών και δρόμων, αγορών, σφαιρών επιρροής είναι το έδαφος πάνω στο οποίο οξύνονται οι ανταγωνισμοί και μαζί η ελληνική εμπλοκή στα ευρωατλαντικά σχέδια. Κανένα προφανώς συμφέρον δεν έχει ο λαός από το να βρίσκεται σε αυτό το ναρκοπέδιο, αναζητώντας το «χρυσόμαλλο δέρας» της αστικής τάξης.

Τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων δεν ταυτίζονται ποτέ και πουθενά με αυτά του λαού, ούτε βέβαια στην εξωτερική πολιτική, που αποτελεί τη συνέχεια της πολιτικής που τσακίζει τον λαό με τα αντιλαϊκά μέτρα, που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες για τα συμφέροντα των ομίλων. Γι' αυτό και ο καβγάς μεταξύ της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ για το ποιος υπηρετεί καλύτερα την «εθνική γραμμή», μετατρέποντας τη χώρα σε ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο, είναι ξένος προς τον λαό και τα πραγματικά του συμφέροντα.

Ο λαός έχει πλέον την πείρα να δει πού τον οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια η πολιτική της εμπλοκής, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Ανεξάρτητα και από το ποια «αντίληψη» κυριαρχούσε κάθε φορά στην εξωτερική πολιτική, άλλοτε πιο κοσμοπολίτικη και άλλοτε πιο εθνικιστική. Γι' αυτό και εδώ ο λαός δεν έχει να ελπίζει τίποτα από σημερινούς και επίδοξους κυβερνητικούς «σωτήρες», που με εναλλάξ ρόλους θα τον οδηγούν όλο και πιο μέσα στο «στόμα του λύκου».

Μόνο ο δικός του αγώνας, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να ξηλωθούν όλες οι ξένες βάσεις, να γυρίσουν τα στρατεύματα από το εξωτερικό, για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, μπορεί να δώσει διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα. Να ανοίξει τον δρόμο της αποδέσμευσης απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με τον λαό να κρατάει στα χέρια του τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας.