Με αφορμή τη νέα πολύνεκρη τραγωδία, με θύματα ξεριζωμένους, στα ανοιχτά της Πύλου λάβαμε από την Ελένη Ζαφειρίου το παρακάτω ποίημα και το δημοσιεύουμε:
Η πρώτη μέρα
Μάνα, είμαι μακριά απ΄ τα χάδια σου
κι απ΄ της πατρίδας τα ζεστά νερά.
Άφησα πίσω μου τ΄ ανέμελά μου χρόνια.
Τα όνειρα για όσα θα ξημέρωναν με την αυριανή.
***
Τις μνήμες απ΄ τους έρωτες
που ανθίσαν στα σοκάκια της Δαμασκού.
Που κούρνιασαν στους καμπυλωτούς θόλους των ναών.
Που κρύφτηκαν στις ανθισμένες ροδιές.
***
Σε είδα όρθια στο κατώφλι του σπιτιού μας.
Κουνούσες το μουσκεμένο σου μαντήλι,
σαν αποχαιρετούσες την τελευταία κουκίδα της σκιάς μου,
καθώς εβάδιζα προς τη μεριά που δύει ο ήλιος.
Κι άφηνα πίσω τα δάκρυα και τον πόνο μου για σένα.
***
Τώρα δαρμένος από ξένα κύματα, άγνωστες θάλασσες,
πλέοντας ανάμεσα από ξένους τόπους,
κουρνιάζω, σαν πουλί κυνηγημένο,
σε βότσαλα φιλόξενης -φιλόξενης αλήθεια;- ακροθαλασσιάς.
***
Κρατώ στα χέρια μου το γράμμα
που έβγαλα κρυφά από την τσέπη της ποδιάς σου.
Το ‘χες κρυμμένο από μένα. Εγώ όμως άκουσα το στεναγμό σου:
«Μην, θεέ μου, το διαβάσει και δειλιάσει να φύγει».
***
Έφυγα, ναι. Κι έφτασα. Να είσαι ήσυχη!
Τι λόγο έχω να σου πω την πρώτη μέρα μου εδώ.
Πάω, ν΄ αναγνωρίσω το πτώμα του Αλί, του Άχμεντ, της Φατμέ.
Κι έχει ο θεός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου