Η καρδιά της πόλης

Τι ήταν το Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων στην καρδιά της πόλης του Λαυρίου; Ακριβώς αυτό, η καρδιά του Λαυρίου. Μια μεγάλη καρδιά που χώραγε όλους τους βασανισμένους, όλους τους διωκόμενους, όλους τους κολασμένους. Μια πόλη εργατική που ποτίστηκε το χώμα της με τον ιδρώτα των σκλάβων που άφησαν εδώ στην ξένη γη τα κόκκαλά τους, όπως ο Άττατος ο πρώτος στην τέχνη της καμίνευσης σκλάβος, όπου τον πατέρα του τον σκότωσε ο Αχιλλέας με το ίδιο του το χέρι, όπως αναφέρει η επιτύμβια στήλη τιμής, στον μόχθο του και στην τέχνη του, αλλά και από τους «θύτες», τους, κατά τα άλλα ελεύθερους Αθηναίους που η διαφορά τους από τους σκλάβους ήταν δυσδιάκριτη. Που ποτίστηκε από το αίμα των 1000 εξεγερμένων σκλάβων που επί ένα μήνα είχαν κάνει τον Ναό του Σουνίου και την περίκλειστη από τα τείχη πολιτεία, απελευθερωμένη από σκλαβιά ζώνη, μέχρι οι Αθηναίοι να τους σφαγιάσουν ως τον τελευταίο γύρο στο 70 π.χ.

Εδώ, η μάνα γης, μας δέχτηκε και μας έκανε όλους ένα, μες τα σωθικά της. Αυτή η γη που καμιά ευθύνη δεν φέρει για τους χιλιάδες σύγχρονους μισθωτούς σκλάβους, που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποια γαλαρία, πνιγμένοι από την αγκούσα ή πλακωμένοι από την κατάρρευση της στοάς, σακατεμένοι από την μολυβδίαση. Αυτός εδώ ο τιμημένος τόπος, που αν και τόσο άγονος, τόσο σκληρός και αδυσώπητος, έγινε η πατρίδα όλων μας.

Είναι το Λαύριο του Ταμείου Αλληλοβοήθειας, της οργάνωσης, του σωματείου, του ΕΑΜ, της αντιδικτατορικής πάλης, της προόδου, των αγώνων για δουλειά, της απεργίας πείνας, της αντίστασης στη βαρβαρότητα, την άνθησης του πολιτισμού, των συλλόγων.

Το ξερίζωμα του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρήθηκε, αναδεικνύει και το άλλο Λαύριο. Το Λαύριο του κέρδους, του ανταγωνισμού, της βαρβαρότητας. Μιας ανάπτυξης που λογαριάζει μόνο κέρδη και ζημιές και όχι ανθρώπινες ζωές. Είναι το Λαύριο του μεγαλοκαπιταλιστή Σερπιέρι, του Καρέλλα, του Μποδοσάκη, των μεγαλοεργολάβων, καταπατητών, των μεγαλοεπενδυτών στον Τουρισμό, της έκφρασης αυτών στον Δήμαρχο και στην συγκεκριμένη εκφρασμένη πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου. Από κοντά πάντα τα θρασίμια, οι μπιστικοί των αφεντικών, οι ρουφιάνοι, οι φασίστες με όποιο προσωπείο και να εμφανίζονται.

Υπάρχει λοιπόν και το Λαύριο της ανθρωπιάς και το Λαύριο της απανθρωπιάς. Όπως υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.

Η καρδιά του Λαυρίου επιχειρήθηκε να ξεριζωθεί. Δεν θα τα καταφέρουν. Το Λαύριο δεν είναι τα κτίρια, αλλά οι άνθρωποι του. Και οι Άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά που ορίζουν τον Άνθρωπο με το Α κεφαλαίο είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της πόλης και κατά επέκταση αυτής της χώρας. Για εμάς ήταν τιμή μας που βαδίσαμε μαζί με αυτούς τους ανθρώπους πλάι-πλάι. Υπήρχε αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και σεβασμός. Ιδιαίτερα είμαι χαρούμενος που εργάστηκα με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους και βγάλαμε το ψωμί μας μαζί στην οικοδομή. Οι σχέσεις με αυτούς που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από το κέντρο είναι σχέσεις δεμένες ακόμα και αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, ακόμα και αν έχουμε χρόνια να μιλήσουμε. Θα τα ξαναπούμε σύντομα με όλους αυτούς, στις μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, στις λεωφόρους του μέλλοντος, εκεί που θα γραφτούν οι χρυσές σελίδες της ιστορίας, όπου οι κολασμένοι αυτής της γης, θα κάνουν την ανάγκη ιστορία. Εις το επανιδείν...

Βάλσαμος Συρίγος, 4ης γενιάς Λαυριώτης, γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων

(Αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στον λογαριασμό του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου – Ανατολικής Αττικής στο facebook)