Τα «απόβλητα» που ενοχλούν και τα κοινωνικά παράσιτα που εξουσιάζουν

 Είναι αναγκαίο εξ αρχής να αναφέρουμε ότι στο κείμενο που ακολουθεί σε καμία περίπτωση δεν κάνουμε μια αναλυτική και σε βάθος προσέγγιση των όσων συμβαίνουν στη Γαλλία, μετά τη εν ψυχρώ δολοφονία του 17χρονου Ναέλ από αστυνομικό. Η ΚΝΕ έχει από την πρώτη στιγμή τοποθετηθεί και εκφράσει την αλληλεγγύη της στο λαό της Γαλλίας τόσο με την ανακοίνωση της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΣ, όσο και με τις παραστάσεις διαμαρτυρίας που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ένα «μεμονωμένο» περιστατικό που διαρκώς επαναλαμβάνεται

Η αστυνομία της Γαλλίας χρησιμοποιεί όπλα εκτόξευσης δακρυγόνων και βομβίδων διάλυσης πλήθους, πλαστικές σφαίρες που ήδη έχουν προκαλέσει σοβαρούς τραυματισμούς (ακρωτηριασμούς, τύφλωση κ.λπ) αλλά και θανάτους. Στη Γαλλία διαχρονικά έχουν επιβληθεί νόμοι που ενισχύουν την καταστολή του αστικού κράτους, που αντιμετωπίζουν τελικά τον λαό και την δράση του ως «απειλή». Μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις, κατά τη διάρκεια της πανδημίας αλλά και με άλλες αφορμές έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις στη λαϊκή κινητοποίηση και δράση. Στον «Οδηγητή» έχουμε γράψει για τον νόμο του Μακρόν σχετικά με την «Καθολική Ασφάλεια». Το 2017, από την τότε «σοσιαλιστική» κυβέρνηση πέρασε νομοσχέδιο που έδωσε περισσότερες «ελευθερίες» στους αστυνομικούς σχετικά με το σε ποιες περιπτώσεις μπορούν να πυροβολούν. Στη Γαλλία, σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί από διάφορους δημοσιογράφους, μόνο το  2022, 13 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια «ελέγχου» από την αστυνομία.

Ενώ λοιπόν, τα περιστατικά μιας φρικτής αστυνομικής βίας, ειδικά απέναντι σε φτωχούς νέους Γάλλους με καταγωγή από χώρες της Αφρικής, συνεχώς αυξάνονται, ο πρόεδρος Μακρόν χαρακτήρισε την δολοφονία του Ναέλ «μεμονωμένο περιστατικό που αφορά μόνο τον συγκεκριμένο αστυνομικό». Και αφού το είπε αυτό, ο άνθρωπος «σύμβολο διαφωτισμού και σύγχρονων μεταρρυθμίσεων» πήγε να απολαύσει μια συναυλία του Έλτον Τζον, λικνιζόμενος με την αγαπημένη του σύζυγο.

Είναι και αυτό, όπως και να το κάνουμε «εικόνα» ενός κοινωνικού παρασιτισμού. Της αλαζονείας και της ηθικής παρακμής που εκφράζουν με κάθε αφορμή και με κάθε άρρωστο τρόπο οι καπιταλιστές και το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι και αυτά φαινόμενα μιας σάπιας κοινωνίας, που ακόμα και ενστικτωδώς μετατρέπονται σε «σύμβολα» που μισούν και αποστρέφονται όσοι η ζωή τους κοστολογείται πολύ φτηνά. Στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο.

Οι «τόποι εξορίας»

Στη Γαλλία από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισαν να δημιουργούνται τα επονομαζόμενα banlieues (τόπος εξορίας). Γιγαντιαίες τσιμεντουπόλεις στα προάστια των αστικών κέντρων που «έκλεισαν εντός τους» εκατομμύρια καταπιεσμένους. Σε μεγάλο ποσοστό εκεί εγκαταστάθηκαν άνθρωποι που ήρθαν από τις αποικίες που διατηρούσε η Γαλλία στην Αφρική και τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο τους χρησιμοποίησε ως φτηνά και αναλώσιμα εργατικά χέρια για την ανοικοδόμηση της Γαλλίας (κατά τα άλλα αυτούς τους ανθρώπους, οι καταχραστές του ανθρώπινου εγκεφάλου στη χώρα μας τους χαρακτήρισαν «λαθροεισβολείς»). Περίκλειστες πόλεις, απομονωμένες από τα «φωτεινά» αστικά κέντρα, που σύντομα μετατράπηκαν σε πραγματικά γκέτο. Σε αυτές τις περιοχές η ανεργία είναι διπλάσια από ό,τι στον υπόλοιπο πληθυσμό. Είναι ακόμα πιο έντονοι οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση, στην επαφή με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, ενώ αντικειμενικά διαμορφώνεται το έδαφος για την δράση εγκληματικών κυκλωμάτων.

Είναι οι τόποι που συγκεντρώνονται τελικά αυτοί που τους κάνουν να μην έχουν ελπίδα. Αυτοί που έχουν μάθει να μισούν και να θέλουν να «γκρεμίσουν» ότι στα μάτια των καταπιεστών τους φαντάζει ιερό. Αυτοί που το 2005, όταν είχαν ξεσπάσει μεγάλες κινητοποιήσεις ύστερα από το θάνατο 2 παιδιών από ηλεκτροπληξία κατά τη διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης ο τότε Υπουργός Εσωτερικών τους είχε χαρακτηρίσει «αλήτες και απόβλητα» από τα οποία πρέπει να «απολυμανθεί» η γαλλική κοινωνία! Είναι όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα.

Είναι οι σύγχρονοι «άθλιοι» που ως τέτοιοι αντιμετωπίζονται όχι μόνο από «προοδευτικές» ή συντηρητικές κυβερνήσεις αλλά και από κόμματα που θέλουν να λέγονται «αριστερά», ακόμα και από τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η άθλια δικτατορία του κεφαλαίου και η ασίγαστη πάλη

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας και μάλιστα σε μια από της κοιτίδες της, την «προοδευτική» Γαλλία. Όλοι αυτοί που συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση με την Ρωσία στο έδαφος της Ουκρανίας, υποτίθεται για να προασπίσουν τις «αξίες της δημοκρατίας ενάντια στον αυταρχισμό του Πούτιν» αντιμετωπίζουν τον «εχθρό λαό» με τανκς στους δρόμους, κόβουν το ίντερνετ και ξαμολάν τάγματα εφόδου εναντία σε όσους κινητοποιούνται! Ευτυχώς που είναι πρόεδρος ο «προοδευτικός» Μακρόν και όχι η Λεπέν που θα έλεγαν και οι «προοδευτικοί» της χώρας μας…

Το 2005, όταν είχαν ξεσπάσει οι κινητοποιήσεις που αναφέραμε παραπάνω, το ΚΚ Γαλλίας (κόμμα που έχει απολέσει εδώ και δεκαετίες τα κομμουνιστικά του χαρακτηριστικά, έχει συμμετάσχει σε αστικές κυβερνήσεις και έχει αποκηρύξει μέχρι και το σφυροδρέπανο ως σύμβολο του), όπως είχε δημοσιευτεί στην «Αυγή» είχε προτείνει… την σύσταση ανακριτικής επιτροπής που θα διερευνήσει το έγκλημα! Σήμερα το ΚΚ Γαλλίας κάλεσε σε απαγόρευση των social media επειδή… τροφοδοτούν τις συγκρούσεις! Κάτι που έκανε πράξη η γαλλική κυβέρνηση.

Ναι, σήμερα ο συσχετισμός δύναμης παραμένει πολύ αρνητικός και στη Γαλλία. Η απουσία ΚΚ με επαναστατική στρατηγική και επιρροή στην εργατική τάξη είναι εμφανής!

Σήμερα, όμως, στη Γαλλία εδώ και μήνες βρίσκονται μάζες σε κίνηση και μαζί με τα συνδικάτα τους. Σήμερα, ριζοσπαστικά συνδικάτα έχουν βγάλει ήδη ανακοίνωση που θέτουν συγκεκριμένα αιτήματα και προειδοποιούν με κήρυξη απεργίας αν τολμήσει η κυβέρνηση να επιβάλει καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης». Σήμερα, και πάντα η εργατική τάξη της Γαλλίας προχωρά, θυμάται και διδάσκεται.

Ναι, σήμερα ενώνουμε τις φωνές με το λαό της Γαλλίας και τους «άθλιούς» της. Γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους, και ας μην ξέρουν ακόμα με πιο τρόπο θα της σπάσουν. Όμως τα πράγματα δεν μένουν στατικά, και αυτό μας το έχει μάθει με τον καλύτερο τρόπο, ειδικά η Γαλλία.

«Ο»