ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 9ΜΗΝΟ ΓΕΝΑΡΗ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Απογειώνεται μήνα με τον μήνα η φορολογική αφαίμαξη των νοικοκυριών από το κύμα ακρίβειας που σαρώνει αλλά και την είσπραξη δεκάδων φόρων που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις στα λαϊκά στρώματα. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν χτες από το υπουργείο Οικονομικών για την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 9μηνο Γενάρη - Σεπτέμβρη 2022.
Περισσότερο «λάδι στη φωτιά» ρίχνει η ΕΕ η οποία αυξάνει θεαματικά από σήμερα τη στρατιωτική υποστήριξή της στην Ουκρανία, με την έναρξη αποστολής για την εκπαίδευση στην επικράτεια των κρατών--μελών της 15.000 Ουκρανών στρατιωτικών και τη χορήγηση νέου πακέτου στρατιωτικών εξοπλισμών, αξίας 500 εκατομμυρίων ευρώ.
Για την συνάντηση συνταξιουχικών οργανώσεων με τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου
Οι Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις στην συζήτηση που πραγματοποιήθηκε με τον κ. Πρωθυπουργό και την διευρυμένη αντιπροσωπεία Υπουργών στο Μέγαρο Μαξίμου την Παρασκευή 14/10/22, ανέδειξαν την ανάγκη και την απαίτηση των συνταξιούχων για ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που αναλυτικά αναφέρονταν στο Υπόμνημά τους.
Γεννιέται ο Γερμανός ποιητής και δραματουργός Χάινριχ φον Κλάιστ.
Σε καθημερινή βάση οι εργαζόμενοι βομβαρδίζονται από ρεπορτάζ, αφιερώματα και δηλώσεις κάθε λογής δημοσιολόγων, πολιτικών αναλυτών, μέχρι και υπουργών και όλοι κινούνται στο ίδιο «μότο»: «Ερχεται δύσκολος χειμώνας, πάρτε τα μέτρα σας και προετοιμαστείτε για τα χειρότερα που θα περάσουμε όλοι μαζί!». Μέχρι και τον νόμο της ζούγκλας «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει» σκέφτηκαν κάποιοι να συμβουλέψουν τους εργαζόμενους.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ (21 ΑΠΡΙΛΗ 1956 - 17 ΟΚΤΩΒΡΗ 2021)
«Πάντοτε στα δύσκολα ακούω τον ψίθυρο των Διακοσίων του Σκοπευτηρίου»
Ενας χρόνος πέρασε από τον πρόωρο χαμό του κομμουνιστή ποιητή και ζωγράφου Γιώργου Κακουλίδη. Και θαρρείς πως ακόμη ακούγεται ο ήχος της τραγουδιστής φωνής του, η οποία ποτέ δεν συμμάχησε με την παρασιτική φιλολογία των βολεμένων αστών συγγραφέων.
«Δεν μας δέχθηκαν καλά. Στέλναν τα παιδιά και μας σβήναν τη φωτιά, ουρώντας το μαγκάλι. Μας έλεγαν "πρόσφυγγες", σφίγγες δηλαδή. Δε μας ήθελαν τέλος πάντων, για πολλούς λόγους. Διότι οι άντρες είδαν πολιτισμένο κόσμο, οι κοπέλες πιο καλοντυμένες, οι οποίες ως επί το πλείστον ήξεραν οι περισσότερες γράμματα και αυτό πείραξε τις ντόπιες (...) Και από οικονομικής πλευράς ίσως, εργάτες φθηνοί ήμασταν, τώρα ό,τι γίνεται με τους Αλβανούς»1, μαρτυρά μια πρόσφυγας εγκατεστημένη στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης, στο μεταίχμιο μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα.
