Ολόψυχα στην αντιδικτατορική πάλη

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το πραξικόπημα του 1967 βρήκε το ΚΚΕ να είναι παράνομο από το 1947, έχοντας χιλιάδες μέλη και στελέχη του στις φυλακές και τις εξορίες καθώς και χιλιάδες ακόμα στην πολιτική προσφυγιά. Ακόμα χειρότερα, με τη γνωστή Απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1958, το ΚΚΕ είχε αποφασίσει τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και την ένταξη των μελών του Κόμματος στην ΕΔΑ. 

Συνολικά η πολιτική του κατεύθυνση στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα την περίοδο μετά το 1950 δεν επέτρεπε να συνειδητοποιηθεί από πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης η ανάγκη να κατευθύνεται η πάλη στην επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας.

Ετσι, υπήρξε διπλό πρόβλημα: Ελλειψη οργανωτικής αυτοτέλειας και σωστής προγραμματικής κατεύθυνσης.

Παράλληλα, βέβαια, και μέσα στο ΚΚΕ δινόταν μάχη ακόμα και για την ίδια την κομμουνιστική ύπαρξη και συνέχεια του Κόμματος, η οποία οδήγησε στη διάσπαση κατά τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (1968).

Παρότι, όμως, το Κόμμα βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση, από την πρώτη στιγμή επιβολής της δικτατορίας αναμετρήθηκε με την ευθύνη εναντίωσης, πάλης με στόχο την ανατροπή της.

Αμεση προϋπόθεση για την οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης του ΚΚΕ αποτελούσε η συγκρότηση Κομματικών Οργανώσεων στην Ελλάδα. Η πάνω από 10 χρόνια απώλεια της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας του Κόμματος, οπωσδήποτε, έπαιξε ρόλο ώστε η αντίσταση κατά της δικτατορίας να καθυστερήσει. Ωστόσο, πριν περάσει ένας χρόνος από την επιβολή της δικτατορίας, κατάφερε να λύσει, έστω στοιχειωδώς, το βασικό ζήτημα, δηλαδή ν' απαλλαγεί από το βάρος των διαμορφωμένων σε φράξια οπορτουνιστών - λικβινταριστών, ν' ανασυγκροτήσει τις Κομματικές Οργανώσεις στην Ελλάδα, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να επιχειρήσει την κατάκτηση και ισχυροποίηση ορισμένων μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών.

«Αδούλωτη Αθήνα», Φλεβάρης 1968. Παράνομο φύλλο που δημοσιεύει την απόφαση της ΚΟΑ υπέρ της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ

Μετά από συνένωση υπό ενιαία καθοδήγηση των τριών μεγάλων ομάδων κομμουνιστών που δρούσαν στην Αθήνα καθώς και πολλών άλλων μικρότερων, συγκροτήθηκε η Κομματική Οργάνωση Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ τον Ιούνη του 1967. Ξεκίνησε και η συγκρότηση των Οργανώσεων της ΚΟΑ. Οι πρώτες Αχτίδες που δημιουργήθηκαν ήταν η Εργατική, οι Αχτίδες Περιστερίου και Καλλιθέας καθώς και άλλες μικρότερες Οργανώσεις. Στην πορεία συνδέθηκαν με την ΚΟΑ και άλλες ξεκομμένες ομάδες κομμουνιστών. Λίγο αργότερα, (τέλη του Ιούνη - αρχές του Ιούλη) ανασυγκροτήθηκε το Γραφείο Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης (ΚΟΘ), ενώ τον Αύγουστο του 1967 ξεκίνησε η κυκλοφορία της «Αδούλωτης Αθήνας», οργάνου της ΚΟΑ. Οργανώνονται οι πρώτες αντιδικτατορικές ενέργειες, που δίνουν κουράγιο στον λαό.

Η πείρα αυτής της περιόδου επιβεβαιώνει την ανάγκη προετοιμασίας, ετοιμότητας, επαγρύπνησης και λήψης των αντίστοιχων οργανωτικών και πολιτικών μέτρων, που το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να παίρνει, προκειμένου να ανταποκριθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Επίσης, επιβεβαιώνει πως είναι μονόδρομος για το εργατικό - λαϊκό κίνημα να διεξάγεται η πάλη του έτσι που να περιφρουρεί και ν' αναπτύσσει την αυτοτελή δράση του.

O αντιδικτατορικός αγώνας που ακολούθησε απέδειξε πως κανένας μηχανισμός καταστολής, όσο και αν εμφανίζεται ως παντοδύναμος και αιώνιος, δεν μπορεί τελικά να υπερκεράσει το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Το ΚΚΕ δεν είχε ξεριζωθεί από την ελληνική κοινωνία. Και δεν μπορούσε να ξεριζωθεί ούτε και εξαιτίας των δικών του λαθεμένων αποφάσεων, ούτε πολύ περισσότερο λόγω διώξεων, εκτελέσεων, δολοφονιών, τρομοκρατίας.

Τον Απρίλη του 1967 διέθετε αντανακλαστικά που είχαν ριζώσει μέσα στην αγωνιστική δράση του και τις αμέτρητες θυσίες, που το είχαν καταξιώσει σ' ένα σημαντικό μέρος του λαού και διεθνώς.

Παρέμενε ως παρακαταθήκη η μακρόχρονη προσφορά του σε μισονόμιμες, μη νόμιμες συνθήκες, στις συνθήκες της Κατοχής και κατά τη διάρκεια της ηρωικής ταξικής αναμέτρησης των 33 ημερών του Δεκέμβρη του 1944, του τρίχρονου ταξικού αγώνα του ΔΣΕ (1946 - 1949). Διέθετε αντανακλαστικά που οφείλονταν, επίσης, στην αναγνώριση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού, της αναγκαιότητας πάλης για τον σοσιαλισμό, στην επιμονή του στη συνεπή υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος κατά τη διαπάλη του με το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτά τα αντανακλαστικά εκδηλώθηκαν από την πρώτη στιγμή με την απόφασή του να διαθέσει στον αγώνα, με κάθε θυσία, όσες δυνάμεις διέθετε στο εσωτερικό, να στρατολογήσει νέες αλλά και με αποστολές στελεχών από το εξωτερικό, προκειμένου άμεσα να ξεκινούσε η μαζική δράση για την ανατροπή της δικτατορίας.

Αυτοσχέδια παράνομα τρικ της ΚΟΑ για τα 50 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Μέλη και στελέχη του Κόμματος που είχαν διαφύγει της σύλληψης ρίχτηκαν αμέσως στη μάχη για δημιουργία αντιδικτατορικών και αυτοτελών Οργανώσεων του ΚΚΕ. Σε αυτήν την προσπάθεια πήραν μέρος πολλοί νέοι που δεν είχαν φάκελο στην Ασφάλεια, νέοι εργάτες, φοιτητές ακόμα και μαθητές

Ηταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα, ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό, γενικότερα δεν την ανέθετε αποκλειστικά σε αστικές δυνάμεις. Προειδοποιούσε τον λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους έκαναν συνεννοήσεις πίσω από την πλάτη του με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες για να γίνει αλλαγή σκυτάλης, ώστε να χειραγωγηθεί και να ελεγχθεί ο λαϊκός παράγοντας.

Το ΚΚΕ, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, έριξε βάρος στον οργανωμένο αγώνα με αφετηρία και πεδίο δράσης τα εργατικά - λαϊκά αιτήματα και με στόχο να εξελιχτούν οι αγώνες σε μαζικές πολιτικές εκδηλώσεις κατά της χούντας. Πρόβαλε αιτήματα για την απελευθέρωση των κρατουμένων, τη χορήγηση γενικής αμνηστίας.

Ο αδιαμφισβήτητος ηρωικός ρόλος του Κόμματος στην πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας δεν πρέπει να βάλει σε δεύτερη μοίρα το γεγονός ότι το ΚΚΕ ακολουθούσε από πριν λαθεμένη στρατηγική, η οποία εκδηλώθηκε αναπόφευκτα και στη δικτατορία, στο επίπεδο της πολιτικής συμμαχιών, στη γραμμή συσπείρωσης, καθώς και στο τι έπρεπε να επιδιώξει ο λαός για την ανατροπή της χούντας και μετά από αυτήν.

Το ΚΚ στον καπιταλισμό πρέπει να έχει στρατηγική ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, ανεξάρτητα από τη μορφή της ή τις συνθήκες δράσης του Κόμματος (νόμιμες, ημινόμιμες, βαθιά παράνομες). Ακόμα, ανεξάρτητα αν η μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας είναι κομματική κυβέρνηση στηριγμένη στο Κοινοβούλιο ή όχι, ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή στρατιωτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης, σε εμπόλεμη ή μη εμπόλεμη κατάσταση.

Η πολύπλευρη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματος μία και μόνη επίδραση μπορεί να έχει: Την ανάπτυξη και την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος, την πρόοδο της συμμαχίας του με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου, την άνοδο της ταξικής πάλης, την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα με κατεύθυνση την εργατική εξουσία.