Επέζησε με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κατάγματα σε όλο το σώμα και ρήξη νεφρού!
Όταν προβλήθηκε το βίντεο, η οργή ήταν ασυγκράτητη. Μεγάλες διαδηλώσεις ξεσπούν πολύ γρήγορα. Στο Λος Άντζελες, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος στέλνει το στρατό και τους πεζοναύτες.
Έξι μέρες κράτησαν οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις. Σκοτώθηκαν 63 άνθρωποι, 2.383 τραυματίσθηκαν και πάνω από 11.000 ήταν οι συλλήψεις.
Στο πέρασμα των 28 χρόνων, οι ΗΠΑ θα ζήσουν πολλές ανάλογες περιπτώσεις δολοφονιών και ξυλοδαρμών ανθρώπων, θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας και της ρατσιστικής βίας. Κόσμος ξαναβγήκε στους δρόμους για τον δολοφονημένο άοπλο 17χρονο Αφροαμερικανό Τρέιβον Μάρτιν, στη Φλόριντα το 2012 και για τον επίσης δολοφονημένο άοπλο 18χρονο Αφροαμερικανό Μάικλ Μπράουν, στο Μιζούρι το 2014. Φτάσαμε στην ανατριχιαστική εξόντωση του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεσσότα το 2020, ο κόσμος ξανά στους δρόμους.
Οι πρώτοι που κάθε φορά έβγαιναν στους δρόμους ήταν φτωχοί, άνεργοι και γκετοποιημένοι μαύροι στις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ του Βορρά και του Νότου. Στους δρόμους όμως ήταν και λευκοί φτωχοί και άνεργοι που το «αμερικάνικο όνειρο» δεν τους χωρούσε. Το πρόβλημα δεν είναι χρωματικό, είναι ταξικό. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι στην Αμερική. Οι ζωές τους αξίζουν δισ. δολάρια. Αντίθετα, δεν αξίζει μία η ζωή των εκατομμυρίων φτωχών και περιθωριοποιημένων. Το 2008 στην κρίση τούς πέταξαν έξω από τα σπίτια και το 2020 στην πανδημία τούς έστειλαν μαζικά στην ανεργία.
Στα τόσα χρόνια, η οργή και οι διαδηλώσεις δεν στάθηκαν ικανές να φέρουν αλλαγές ούτε φυσικά και στις μέρες του Μπάρακ Ομπάμα που παρουσιάστηκε σαν η μεγάλη αλλαγή. Την απάντηση στο «γιατί» τη δίνει το σύνθημα της ΚΝΕ: «Καπιταλισμός σημαίνει "δεν μπορώ να αναπνεύσω"». Αυτό χρειάζεται αλλαγή.
Βίντεο: Μαύρε αδερφέ μου (Δεν μας
αφήνουν να τραγουδάμε)
Ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ
αφιερωμένο στον Πολ Ρόμπσον.
Μελοποίηση: Αδαμάντιος
Αναστασιάδης
Φωνές: Αδαμάντιος Αναστασιάδης, Αδαμαντία Πιλισσά
Δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε
Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε
δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ
μαῦρε ἀδερφέ μου
δόντια ποὺ ἔχεις
μαργαριτάρια
δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή.
Φοβοῦνται Ῥόμπσον
φοβοῦνται τὴν αὐγή,
ν᾿ ἀκούσουνε φοβοῦνται
καὶ ν᾿ ἀγγίσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουνε σὰν τὸν Φερχὰτ
(Ἀλήθεια θὰ ῾χετε κι ἐσεῖς ἕναν Φερχὰτ
οἱ νέγροι πῶς νὰ τόνε λένε Ῥόμπσον;)
Φοβοῦνται τὰ γεννήματα
τὴ γῆς
τὸ γάργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆς πηγῆς
φοβοῦνται
νὰ θυμοῦνται
καὶ τὶς χαρές τους
τὸ χέρι ἑνὸς φίλου δὲν ἔσφιξε ποτέ τους
τὸ χέρι τους
ζεστὸ
σὰν τὸ πουλὶ
χωρὶς νὰ θέλει σκόντα
προμήθειες
ἡ κάποια ἀναβολὴ
στὴ πλερωμή.
Φοβοῦνται τὴν ἐλπίδα
φοβοῦνται Ῥόμπσον νὰ ἐλπίσουν
φοβοῦνται καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοὺ
φοβοῦνται τὰ τραγούδια μας
μὴ τοὺς τσακίσουν.
Ὀχτώβρης 1949
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου