«Το δικαίωμα για την Υγεία δεν είναι υποχρεωτικό... »

Απαράδεκτες «οδηγίες» για την επιστροφή 

στην εργασία υγειονομικών που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες

«Το δικαίωμα στη ζωή δεν αποτελεί ταυτόχρονα και υποχρέωση και εάν κάποιος δεν επιθυμεί να ασκήσει το δικαίωμα για την υγεία, δεν υποχρεούται. Επομένως δικαιούται να μην ασκήσει το δικαίωμα στην υγεία. Οποιος δηλώνει ότι οικειοθελώς επιστρέφει στην εργασία του παρά την πανδημία, υπάγεται στη διάταξη αυτή, ήτοι έχει το δικαίωμα να μην φροντίζει την υγεία του, γιατί δεν αποτελεί υποχρέωσή του να φροντίζει την υγεία του».


Οι παραπάνω απαράδεκτες... «οδηγίες» είναι η έγγραφη απάντηση της 2ης ΥΠΕ, που φέρει την υπογραφή του υποδιοικητή Π. Αλεβίζου, προς τη διοίκηση του «Τζάνειου» Νοσοκομείου, σε ερώτημα για την... «οικειοθελή επιστροφή εργαζομένων» που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.

«Απογείωση» της «ατομικής ευθύνης»... από την ανάποδη

Σε μία «απογείωση» της περιβόητης «ατομικής ευθύνης»... από την ανάποδη (αλλά πάντα με τον ίδιο στόχο και το ίδιο αποτέλεσμα), οι εν λόγω «οδηγίες», στο φόντο και της τεράστιας υποστελέχωσης των δημόσιων νοσοκομείων, αναγνωρίζουν στους εργαζόμενους το... «δικαίωμα να μη φροντίζουν την υγεία τους» (!), αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την «ατομική ευθύνη» για οτιδήποτε μπορεί να τους συμβεί, απαλλάσσοντας ταυτόχρονα από οποιαδήποτε ευθύνη και υποχρέωση το κράτος και την εργοδοσία.

Ως ιδεολογικό περίβλημα της παραίτησης του εργαζόμενου από τη διεκδίκηση όρων προστασίας της Υγείας και της Ασφάλειας στην Εργασία, καθώς και του κράτους από την υποχρέωση να ελέγχει και να επιβάλλει στους εργοδότες αυτούς τους όρους, αξιοποιείται το αντιδραστικό ιδεολόγημα του 

...«δικαιώματος στην αυτοπροσβολή».

Στην ίδια απάντηση, μάλιστα, μέσα από πλήθος αντιφάσεων και επικλήσεων σε συνταγματικά άρθρα, η διοίκηση της 2ης ΥΠΕ ισχυρίζεται ότι οι ευπαθείς ομάδες εργαζομένων στις μονάδες Υγείας... διαφέρουν από τους υπόλοιπους,«διότι οι υποχρεώσεις των νοσηλευτικών μονάδων είναι διαφορετικές. Σύμφωνα με το άρθρο 21 του ισχύοντος Συντάγματος, το Κράτος οφείλει να παρέχει στους πολίτες υγεία και γι' αυτό οι κρατικές μονάδες παροχής υγείας έχουν διαφορετική αντιμετώπιση για όλα τα θέματα, όπως έχει η δικαιοσύνη και ο Στρατός του Κράτους μας. Για αυτό είναι δυνατή η οικειοθελής διακοπή της ειδικής άδειας εργαζομένων σε μονάδες που εποπτεύονται από το υπουργείο Υγείας»!

«Αποδέχεται οποιαδήποτε βλάβη ή οτιδήποτε ήθελε συμβεί...»

Η κατεύθυνση της διοίκησης της 2ης ΥΠΕ, και κατ' επέκταση της κυβέρνησης που την έχει διορίσει, συνιστά ωμή παραβίαση της κρατικής ευθύνης για την προστασία της ζωής και της υγείας των εργαζομένων και μάλιστα απαιτεί τη συναίνεσή τους με υπογραφή.

Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι είναι «υποχρέωση σε όποιον επιθυμεί να επιστρέψει, να υπογράψει σε υπεύθυνη δήλωση (Ν.105) ότι:
α) επιθυμεί κατόπιν δικής του βουλήσεως, χωρίς οιαδήποτε εξωτερική παρέμβαση τη διακοπή ειδικής άδειας που προβλέπεται για την αντιμετώπιση της πανδημίας (...)
 γ) αποδέχεται οποιαδήποτε βλάβη ή οτιδήποτε ήθελε συμβεί εξαιτίας της οικειοθελούς επιστροφής του».

Η υποχρέωση του κράτους να θωρακίσει την υγεία του λαού με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, οι οποίες θα εξασφαλίζουν και τις αναγκαίες εφεδρείες, σε ένα αποκλειστικά χρηματοδοτούμενο από κράτος δημόσιο σύστημα Υγείας, μετακυλίεται στους εργαζόμενους στις δημόσιες δομές Υγείας, που καλούνται να υπογράψουν ότι... «με δική τους βούληση» είναι αναλώσιμοι! Να μπαίνουν σε καραντίνα 7 μέρες αντί για 14 όταν νοσήσουν με κορονοϊό. Να επιστρέφουν «οικειοθελώς» για δουλειά, όταν είναι γνωστό ότι ο εθελοντισμός στους χώρους δουλειάς με τις τεράστιες ελλείψεις επιβάλλεται με το «πιστόλι στον κρόταφο». Να αποποιηθούν το δικαίωμα να προστατεύσουν την υγεία και τη ζωή τους και να παραχωρήσουν στον εκάστοτε εργοδότη το δικαίωμα να τους εκθέτει σε επαγγελματικούς κινδύνους. Να γίνουν το «παράδειγμα» για να ανοίξει αντίστοιχη απαράδεκτη «φάμπρικα» σε άλλους κλάδους που θα κρίνεται ότι θα πρέπει να έχουν «διαφορετική αντιμετώπιση»...

Απάντηση βέβαια σε όλη αυτή την επιχείρηση δίνουν οι συνεχείς κινητοποιήσεις των υγειονομικών, η πάλη για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, ο κοινός αγώνας σωματείων και μαζικών φορέων για την προστασία της υγείας των εργαζομένων και του λαού.