Δολοφονείται στη Μακρόνησο ο κομμουνιστής Γιώργος Σαμπατάκος

Δολοφονείται, 6/8/1949, στη Μακρόνησο με άγρια βασανιστήρια ο κομμουνιστής Γιώργος Σαμπατάκος, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ.

Η Μακρόνησος έχει μια ποιοτική διαφορά από τους άλλους τόπους μαρτυρίου της περιόδου του εμφυλίου. Παρά το γεγονός ότι στο έδαφός της «φιλοξενήθηκαν» και πολιτικοί κρατούμενοι, ο κύριος χαρακτήρας του στρατοπέδου ήταν στρατιωτικός.

Η Μακρόνησος ιδρύθηκε και λειτούργησε, κυρίως, ως «στρατιωτική μονάδα» - στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου εντάχθηκαν στρατευμένοι (στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές ΕΑΜίτες, αριστεροί, αλλά και ευρύτερα δημοκρατικοί πολίτες), οι οποίοι δεν ενέπνεαν την εμπιστοσύνη στο καθεστώς, με σκοπό κατ' αρχήν να εμποδιστεί η μεταπήδησή τους στο Δημοκρατικό Στρατό. Αλλά και να αναμορφωθούν, με κάθε μέσο και τρόπο.

Με απίστευτα εξοντωτικά βασανιστήρια, που έφθαναν μέχρι την εξόντωση των αγωνιστών. Ο στόχος ήταν δηλαδή να αλλάξουν πολιτικο-ιδεολογική συνείδηση, να αποστατήσουν από το στρατόπεδο του εργαζόμενου λαού και να περάσουν στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης ή αλλιώς να συντριβούν ψυχικά και σωματικά.

Είναι δύσκολο να πει κανείς με ακρίβεια πόσοι πέρασαν απ' αυτό το κολαστήριο, πόσες δεκάδες χιλιάδες. Κι ακόμη πιο δύσκολο είναι να περιγράψει τα βασανιστήρια που υπέστησαν όσοι βρέθηκαν εκεί. Αναμφισβήτητα επρόκειτο για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει απ' αυτά των Ναζί για τα οποία ακόμη τρέμει κανείς αναλογιζόμενος ότι υπήρξαν. Το πιο φρικιαστικό όμως είναι ότι οι Ναζί ουδέποτε ύμνησαν τα δικά τους στρατόπεδα συγκέντρωσης, το Νταχάου, το Αουσβιτς κλπ, σε αντίθεση με τους Ελληνες «μαθητές» τους που ύμνησαν τη Μακρόνησο κι όσα διαπράχθηκαν πάνω στο ξερό και άνυδρο χώμα της.

Πρόκειται για την αποθέωση της κτηνωδίας μιας αστικής τάξης, και του πολιτικού της κόσμου και του παλατιού, που πασχίζει να εδραιώσει το κράτος της στην Ελλάδα με ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα εξουσίας στη μεταπολεμική περίοδο, στην πιο στενή συμμαχία με τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές. Δημιούργημα όλων αυτών είναι το στρατόπεδο της Μακρονήσου. 

Το θεωρούν ένα πείραμα για τη συντριβή των κομμουνιστών και των ιδανικών τους. Ο εμφύλιος πόλεμος, οι εξορίες και οι φυλακές. Οι εκτελέσεις είναι μια ταξική αντιπαράθεση του τότε κατεστημένου και των Αγγλοαμερικάνων συμμάχων τους για να τσακίσουν τη λαϊκοεπαναστατική πάλη με τη συντριβή του ΚΚΕ. Πίστεψαν πως θα τα καταφέρουν.

Μα οι Μακρονησιώτες τους διέψευσαν.

Αλλά η Μακρόνησος, δεν είναι μόνο αυτά. Δεν είναι μόνο οι τύραννοι. Δίπλα στην κτηνωδία, δίπλα στη βαρβαρότητα του καθεστώτος, και προπαντός ενάντιά τους, ξεπροβάλλουν ανώτερα ιδανικά και αξίες, βρίσκουν την πλήρη έκφρασή τους η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η αυταπάρνηση και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ξεδιπλώνει το μεγαλείο της η πίστη σε μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη, πιο πολιτισμένη κοινωνία, ακτινοβολεί η θέληση για ανυποχώρητο αγώνα -όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα πληρώσει ο καθένας- ώστε να πιάσει ρίζες το όραμα και να γίνει κάποια στιγμή πραγματικότητα. Γιατί οι αξίες και τα ιδανικά των Κομμουνιστών είναι αδύνατο να ξεριζωθούν, να συντριβούν.

Συνεργός στο τεραστίων διαστάσεων έγκλημα της Μακρονήσου ήταν και η επίσημη Εκκλησία.

Δίπλα στους αρχιδήμιους Βασιλόπουλο, Μπαϊρακτάρη, Σκαλούμπακα, Ιωαννίδη κ.ά., έδρασαν οι εντεταλμένοι από την Αρχιεπισκοπή αρχιμανδρίτες, όπως οι Βαλληνδράς και Κορνάρος, μετέπειτα μητροπολίτης Πρεβέζης. Ακόμα, ο μητροπολίτης Σύρου Φιλάρετος, που στη μητροπολιτική δικαιοδοσία του υπαγόταν η Μακρόνησος.

 Ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος, που την περίοδο της Μακρονήσου ήταν επίσκοπος Κιτίου, επισκέφτηκε το Α' ΕΤΟ, προφανώς εκτιμώντας και αυτός το τεράστιο έργο της «εθνικής αναγεννήσεως» που συντελούνταν.

Τόποι εξορίας

Το Κόμμα εκπληρώνει το χρέος του