Η προώθηση του νομοσχεδίου με «Ρύθμιση θεμάτων της αγοράς εργασίας», του υπουργείου Εργασίας, που ανακοινώθηκε την Παρασκευή, αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση είναι αυστηρά προσηλωμένη στον αντιλαϊκό σχεδιασμό της. Με βάση τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και τα ραβασάκια από τις εργοδοτικές οργανώσεις, προχώρα ακάθεκτη, φέρνοντας συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα και νομοσχέδια για τους όρους εργασίας, τους μισθούς, τον Πτωχευτικό Κώδικα, το Ασφαλιστικό, για την αναβάθμιση της καταστολής.
Διανύουμε μία περίοδο που η αγωνία κάθε εργατικής - λαϊκής οικογένειας βρίσκεται στο βασικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και όλος ο κόσμος, στην πανδημία. Η πολιτική της κυβέρνησης συνειδητά αφήνει απροστάτευτο τον λαό. Η έξαρση της ασθένειας είναι καθαρά αποτέλεσμα της προσαρμογής των πρωτοκόλλων υγείας στα πρωτόκολλα κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η Υγεία πνίγεται μπροστά στην ανάγκη να λειτουργεί η οικονομία, ενώ οι μεγάλες κουβέντες κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας για ιεράρχηση της ανθρώπινης ζωής, όπως και τα χειροκροτήματα στους «ήρωες» εργαζόμενους, έχουν πάει περίπατο.
Την ίδια στιγμή που κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια ανησυχεί για την εξέλιξη της πανδημίας, για την υγεία των ευπαθών ομάδων, η κυβέρνηση... «βρήκε παπά να θάψει», όπως λέει ο λαός μας. Αξιοποιεί με σχεδιασμό αυτές τις συνθήκες για να επισπεύσει την εφαρμογή μέτρων που είχε στο πρόγραμμά της. Επιδιώκει να φέρει μέτρα με τη λιγότερη λαϊκή αντίδραση, επενδύει στην αδυναμία μαζικής κοινωνικής αντίδρασης λόγω της πανδημίας. Και αυτό το γεγονός, χωρίς τσίπα, το ονομάζουν «μέγιστη κοινωνική συναίνεση» στην ανακοίνωση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Πριν ακριβώς 100 χρόνια, το 1920, με το νόμο 2269 καθιερώθηκε η 8ωρη εργασία πρώτα στη βιομηχανία. 100 χρόνια μετά, έρχεται και με τη βούλα του νόμου να ανατραπεί.
Οσο κι αν η καλοπληρωμένη προπαγάνδα της κυβέρνησης αναφέρεται σε «τομές εκσυγχρονισμού», «εξευρωπαϊσμό» και «τάξη» στις εργασιακές σχέσεις, η συνδυασμένη επίθεση χτυπάει τις κεντρικές αρτηρίες των εργατικών δικαιωμάτων και παράλληλα δημιουργεί πλαίσιο καταστολής στα δικαιώματα των εργαζομένων να οργανώνονται και συλλογικά να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Το νομοθετικό έκτρωμα της κυβέρνησης για τα Εργασιακά είναι «ωδή στην εξαθλίωση». Διαβάζοντας την κυβερνητική ανακοίνωση και γνωρίζοντας τους νόμους που πέρασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2010, όπως και τους πρόσφατους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται στο μυαλό η φράση «ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει». Τώρα πρόκειται για το τελικό «ράψιμο»...
Ο περίφημος «εκσυγχρονισμός» που αναφέρεται ως φάρμακο διά πάσα νόσο από την κυβέρνηση, φέρνει 10ωρη ημερήσια εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, επέκταση και γενίκευση της δουλειάς τις Κυριακές. Οδηγεί σε νέες μειώσεις τους μισθούς, τραβώντας προς το «απόλυτο χαμηλό» τα όριά τους, που ξεκινούν πλέον από 200 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη την πρόσφατη ΚΥΑ για τα επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων. Επεκτείνει την «ευελιξία» της εργασίας παντού και με κάθε τρόπο.
Τα περιτυλίγματα στην περιγραφή των μέτρων, με εκφράσεις που περιστρέφονται γύρω από τη δήθεν «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, δεν μπορούν να κρύψουν την πιο βαθιά και άθλια ανατροπή που επιχειρείται. Δεν μπορεί να κρυφτεί το αίσχος της 10ωρης εργασίας, σχεδόν 1,5 αιώνα μετά τους αιματηρούς αγώνες στο Σικάγο που κατοχύρωσαν το 8ωρο, τον σταθερό ημερήσιο χρόνο.
Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε εργοδότη να ξεζουμίζει με συνεχή 10ωρα τους εργαζόμενους, με αντάλλαγμα κάποιες απρογραμμάτιστες μέρες άδειας και ρεπό που υποτίθεται θα «ισοφαρίζουν» τον ίδιο χρόνο εργασίας. Διαλύεται εκ των θεμελίων ο σταθερός εργάσιμος χρόνος, η απαραίτητη ξεκούραση του εργάτη για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης. Επιστρέφουμε κυριολεκτικά σε συνθήκες 19ου αιώνα.
Ολα αυτά τα μέτρα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε στην ενότητά τους. Η επίθεση στο ωράριο δένεται με την «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι που δουλεύουν σεζόν, εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μηνιαίες, δίμηνες, τρίμηνες κ.ο.κ. θα είναι εκτεθειμένοι στις ορέξεις του κάθε εργοδότη για 10ωρη εργασία, με δουλειά τις Κυριακές, αλλά παράλληλα θα έχουν ημερομηνία λήξης στη δουλειά τους. Η απαράδεκτη ισοφάριση ωρών εργασίας θα γράφεται στο χιόνι και ο εργαζόμενος που κυνηγάει το μεροκάματο με το κιάλι, δεν θα προστατεύεται ούτε στο ελάχιστο.
Η διεκδίκηση του εργάτη απέναντι στο αφεντικό του, η προάσπιση των εργαζομένων από τα συνδικάτα τους απέναντι στην εργοδοτική επίθεση και αυθαιρεσία, γίνεται συντεταγμένη προσπάθεια από το κράτος και την εργοδοσία να χτυπηθούν στην αφετηρία τους, δηλαδή στην εγγραφή στο Σωματείο, στη συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση.
Με το ίδιο σχέδιο νόμου επανέρχεται ουσιαστικά η απαγόρευση της απεργίας στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ και στους περισσότερους συγκεντρωμένους εργασιακούς χώρους, 44 χρόνια μετά τον μαύρο νόμο του Λάσκαρη.
Υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες και ακυρώνουν τη Γενική Συνέλευση των σωματείων ως το ανώτερο όργανο που θα μπορεί ζωντανά και άμεσα να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους, για το δικαίωμα στην απεργία. Υιοθετείται η απομακρυσμένη - ηλεκτρονική ψήφος για κάθε σωματείο, η εξ αποστάσεως συμμετοχή, η οποία αν δεν παρέχεται σε όποιο μέλος του σωματείου το επιθυμεί, δεν θα μπορεί να προχωρήσει η προκήρυξη απεργίας.
Η Γενική Συνέλευση δεν είναι γραφειοκρατική - ψηφολεκτική διαδικασία. Είναι ο χώρος που υπάρχει ανταλλαγή, σύνθεση απόψεων, ζύμωση αιτημάτων, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις. Επιδιώκουν να μετατρέψουν τα σωματεία σε ελεγχόμενα, γραφειοκρατικά όργανα. Χέρι βοηθείας σε όλο αυτό το τερατούργημα έχουν δώσει διαχρονικά τα «παιδιά» τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που σήμερα από κοινού συμφωνούν και συνδιαμορφώνουν αυτές τις διατάξεις.
Επαναφέρουν άτυπα την ανταπεργία, την αξιοποίηση απεργοσπαστικών μηχανισμών από την κάθε εργοδοσία, καθώς το δικαίωμα στην περιφρούρηση της απεργίας διώκεται ποινικά. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων, η δυνατότητα να μοιράζεται η απεργιακή ανακοίνωση έξω από τις πύλες των εργοστασίων και τις πόρτες των χώρων δουλειάς χαρακτηρίζεται παρεμπόδιση, άσκηση «ψυχολογικής βίας» ή κατάληψη. Με βάση αυτό, μια απεργία θα κρίνεται παράνομη.
Πλάι στην εντεινόμενη κρατική βία και καταστολή εγκαινιάζει ένα ατελείωτο κυνήγι απέναντι στα συνδικάτα, δημιουργώντας ανοιχτό μηχανισμό φακελώματος σε όσους εργαζόμενους επιλέγουν να οργανωθούν. Επιδιώκουν να φτιάξουν ένα «αρχείο συνδικαλισμένων εργαζομένων», το οποίο θα είναι στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας. Θέλουν να φιμώσουν όποια φωνή διεκδικεί και θέλει οργανωμένα να διεκδικήσει το δίκιο της.
Δεν επέλεξε τυχαία η κυβέρνηση αυτήν την περίοδο, για να φέρει αυτές τις αλλαγές που συνιστούν αντιδραστική τομή και στόχο έχουν να χτυπήσουν το ταξικό τμήμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ερχεται μέσα στην πανδημία, με τα νοσοκομεία γεμάτα και τις πόλεις σε lockdown, αλλά και σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία η απαξίωση των συνδικάτων στα μάτια των εργαζομένων έχει προχωρήσει περισσότερο σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες λόγω των πρακτικών και των θέσεων του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, της συνολικής υποχώρησης του κινήματος.
Η ένταση της καταστολής απέναντι στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, η προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου των σωματείων, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αποκομμένο κομμάτι στο σύνολο της αντεργατικής επίθεσης.
Η πάλη απέναντι στις αντιδραστικές αλλαγές που έρχονται για τα συνδικάτα και τη συνδικαλιστική δράση μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά, μόνο αν κατανοηθεί από πλατιά τμήματα των εργαζομένων ότι είναι δεμένη με τη συνολική επίθεση που δέχονται στη ζωή και τα εργασιακά δικαιώματά τους, ότι η καταστολή και η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης πάει χέρι χέρι με την αύξηση της εκμετάλλευσης και την αντεργατική πολιτική.
Το περιεχόμενο του κυβερνητικού νομοσχεδίου είναι ολοζώντανη απόδειξη: 10ωρη δουλειά, μείωση μισθών και απαγόρευση απεργίας, φακέλωμα συνδικαλιστών χέρι χέρι.
Οι επόμενες μέρες πρέπει να μας βρουν στο πόδι. Δεν επιτρέπεται καμία δεύτερη σκέψη στην ανάγκη να απαντήσουν οι εργαζόμενοι μαζικά, μαχητικά, απεργιακά και με όλες τις μορφές που θα επιλέξουν, σε αυτό το έκτρωμα που θα φέρουν προς ψήφιση.
Πιο απαιτητικά σήμερα βάζουμε ολοκληρωμένα τις διεκδικήσεις μας, που αποτελούν όρους επιβίωσης, σε κάθε χώρο δουλειάς. Φυσικά οι διεκδικήσεις πρέπει να εμπλουτιστούν ανά κλάδο και χώρο δουλειάς με τα αιτήματά τους, που πρέπει να βγουν στο προσκήνιο τώρα χωρίς καθυστέρηση.
Τα συνδικάτα περισσότερο από ποτέ να εξασφαλίσουν την επικοινωνία, την άμεση γνώση και ενημέρωση για όσα γίνονται μέσα στους χώρους δουλειάς, να εξασφαλίσουμε τη λειτουργία σε οποιεσδήποτε συνθήκες αυτήν την περίοδο, με άμεση παρέμβαση για την προστασία της ζωής των εργαζομένων, συνολικά του λαού.
Η έξαρση της πανδημίας προσθέτει δυσκολίες στη μαζική δράση. Αυτό δεν σημαίνει όμως αναδίπλωση. Να αξιοποιήσουμε την πείρα που έχει συσσωρευτεί από τους πρώτους μήνες της πανδημίας.
Πρωτοστατούμε για όλα τα ζητήματα που αφορούν την προστασία της υγείας, με συγκρότηση επιτροπών υγείας και ασφάλειας, προσπερνώντας τα εμπόδια της αντεργατικής νομοθεσίας, πρωτοστατώντας στην αυστηρή τήρηση πραγματικών υγειονομικών πρωτοκόλλων. Απαιτούμε εδώ και τώρα δωρεάν τεστ, άδειες με αποδοχές στους ευπαθείς εργαζόμενους και στα θετικά κρούσματα. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των ειδικοτήτων στο δημόσιο σύστημα Υγείας και επίταξη του ιδιωτικού τομέα. Εδώ και τώρα πύκνωση των δρομολογίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με οχήματα και οδηγούς, με επίταξη ιδιωτικών μέσων.
Οργανώνουμε την πάλη για την υπεράσπιση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, που συνθλίβεται από την πολιτική που κρίνει τις αντοχές της οικονομίας με βάση το καπιταλιστικό κέρδος. Κανένας εργαζόμενος χωρίς εισόδημα, κανένας άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας. Δυναμώνουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και του εισοδήματος, τα οποία μπαίνουν στο στόχαστρο του κράτους, των τραπεζιτών και των κορακιών με τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα, αγωνιζόμαστε για κούρεμα χρεών των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών.
Η εξέλιξη που έχουμε μπροστά μας αφορά συνολικά τον ελληνικό λαό, τα παιδιά του, που θα βρεθούν κυριολεκτικά να ζουν και να εργάζονται σε μια χώρα - απέραντη «Ειδική Οικονομική Ζώνη», με όρους σύγχρονης σκλαβιάς, για να αναπτυχθούν τα κέρδη μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Αφορά εξίσου τους βιοπαλαιστές επαγγελματίες, τους αγρότες. Στοχεύουν στο μέλλον των νέων παιδιών.
Εχουμε μεγάλη δύναμη και πρέπει να τη νιώσουν! Να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο μαζικού απεργιακού αγώνα. Είναι ώρα ευθύνης για όλους! Οργανωμένα, μαζικά, μαχητικά θα πρέπει να απαντήσουμε στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, που μας γυρνάει σε μαύρες εποχές για τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, στην προσπάθεια να κατασταλεί κάθε φωνή που αγωνίζεται για τις σύγχρονες ανάγκες, που διεκδικεί ζωή και δουλειά με δικαιώματα.
Νίκου ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ*
*Ο Νίκος Μαυροκέφαλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου