Επιλογή γλώσσας

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2021

Ο αντικομμουνισμός είναι το όπιο των ψεκασμένων


Η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθούσε διχασμένη τις δραματικές εξελίξεις στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον και δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει: Να ανησυχήσει με όσα πρωτοφανή συμβαίνουν στη μητρόπολη του καπιταλισμού ή να χαμογελάσει ένοχα με διάφορα γκροτέσκα σκηνικά και τα ακροδεξιά παρατράγουδα που παρέλαυναν επί σκηνής;

Αν δεν ήταν επικίνδυνοι, θα ήταν απλώς γραφικοί; Ποιος πιστεύει ότι ο φασισμός και η ψεκασμένη ακροδεξιά δεν έχουν γνήσια κωμικές πλευρές; Και ποιος είπε ότι αυτή η φλέβα γελοιότητας τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους ή λιγότερο φασίστες;

Η μόνη βέβαιη σταθερά σε αυτό το ακροδεξιό τσίρκο είναι ο αντικομμουνισμός, καθώς το κόκκινο φάντασμα εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τις ΗΠΑ, 30 χρόνια μετά τη διάλυση της σοσιαλιστικής κοινότητας στην Ευρώπη.

Οι οπαδοί του Τραμπ έστησαν αυθόρμητα ένα φεστιβάλ αντικομμουνιστικής γελοιότητας, με δυνατές υποψηφιότητες για το πρώτο βραβείο. Πχ ένα πλακάτ που παρουσιάζει τον Τραμπ ως ηρωικό Braveheart (!) να κόβει το κεφάλι του Μαρξ και να χαρίζει την ελευθερία στον δυτικό κόσμο.

Μια άλλη δυνατή υποψηφιότητα είναι το πλακάτ που παρουσιάζει τον -ακραία αντικομμουνιστή- Μπάιντεν ως Στάλιν, με μουστάκι και τη στολή του σοβιετικού στρατάρχη, ενώ πάνω αριστερά διακρίνουμε ένα σύμβολο που μοιάζει κάπως με σβάστικα.

Ο Τζο Μπάιντεν γίνεται ο Τζοζεφ Κλέφτης – Στάλιν

Ο εμπνευστής του πλακάτ κάνει ένα σατανικό (σατανικά καλό, θα έλεγαν κάποιες “αριστερές ψυχές”) λογοπαίγνιο με το όνομα του Στάλιν και το ρήμα “κλέβω” στα αγγλικά, υπονοώντας πως οι Δημοκρατικοί κέρδισαν τις εκλογές με νοθεία. Κι αποδεικνύει πως ο χρυσός κανόνας για κάθε φασίστα είναι να βλέπει τους κομμουνιστές πίσω από τους εκάστοτε Δημοκρατικούς, Πασόκους, “Κεντρώους” κοκ, ακόμα και αν οι τελευταίοι έχουν δώσει επανειλημμένα τα αντικομμουνιστικά τους διαπιστευτήρια.

Από την επίδειξη ωμής, πηχτής βλακείας και τα αντικομμουνιστικά της κατορθώματα, δε θα μπορούσε να λείπει ο ηθοποιός Κέβιν Σόρμπο, που ειδικεύεται άλλωστε σε άθλους ως τηλεοπτικός Ηρακλής…

Ο Κέβιν Σόρμπο μας ενημερώνει υπεύθυνα πως αυτοί που κατεύθυναν το πλήθος στο κτίριο του Καπιτωλίου ήταν ομάδες ANTIFA που μεταμφιέστηκαν σε οπαδούς του Τραμπ! Αγνοεί δηλαδή το κάλεσμα του ίδιου του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ προς τους δικούς του υποστηρικτές να αποχωρήσουν ειρηνικά από το Καπιτώλιο -εκτός και αν υποθέσουμε πως και ο Τραμπ έπεσε θύμα της… προβοκάτσιας!

Είχαμε μία εκλογική διαδικασία την οποία μας έκλεψαν. Αλλά πρέπει να πάτε σπίτια σας τώρα. Πρέπει να έχουμε ειρήνη. Πρέπει να έχουμε και να σεβαστούμε το κράτος δικαίου. Δεν θέλουμε να τραυματιστεί κάποιος.

Δεν πρόκειται όμως για μεμονωμένο κρούσμα, αλλά για γραμμή που καλλιεργούν συνειδητά διάφορα ΜΜΕ, ακόμα και Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές. Όπως διαβάζουμε σε διάφορα ΜΜΕ:

Από το Newsmax μέχρι το Real America’s Voice, περνώντας από το One America News (OAN), το οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ έχει συστήσει επανειλημμένα αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, μερικά υπερσυντηρητικά MME κατήγγειλαν, χωρίς να αναφέρουν κανένα στοιχείο για να στηρίξουν την καταγγελία τους, πως υπήρξε δήθεν διείσδυση οργανώσεων της άκρας αριστεράς.

«Πιστεύω πως ήταν καλυμμένοι Antifa», εξήγησε η Τζίνα Λάουντον, παρουσιάστρια του Real America’s Voice, αναφερόμενη στους ταραχοποιούς με τους οποίους διασταυρώθηκε χθες στους διαδρόμους του Κογκρέσου.

«Δεν ξέρουμε καν ποιος ήταν από την άλλη πλευρά σ’ αυτές τις πόρτες» ανάμεσα στους ταραξίες, είπε ο ρεπουμπλικάνος βουλευτής Πατ Φάλον στο Newsmax.

Με άλλα λόγια, ο ακροδεξιός εσμός χαρίζει στιγμές αγνού γέλιου, ανακαλύπτοντας την έννοια της προβοκάτσιας. Τα γέλια κόβονται όμως απότομα, όταν συλλογίζεται κανείς πως τα ωμά ψέματα που μεταδίδουν γίνονταν πιστευτά από μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης που είναι έτοιμη και πρόθυμη να τα δεχτεί ως πραγματικά!

Ο αντικομμουνισμός είναι το όπιο των ψεκασμένων ακροδεξιών. Και αυτοί που τους το δίνουν απλόχερα, έχουν την αποκλειστική ευθύνη και για τις… παρενέργειες που μπορεί να έχει στη “δημοκρατία” τους.

 

2 σχόλια:

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου