Τομές

Για να ανοίξει ένας επιχειρηματικός όμιλος παράρτημα στην Ελλάδα αρκεί ένα «κλικ» στον υπολογιστή, όπως διαφημίζει το υπουργείο Ανάπτυξης. Για να αποφασίσει απεργία ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, όμως, θα πρέπει να περάσει από χίλια κύματα. Και αν τελικά τα καταφέρει, θα πρέπει να ξεπεράσει και τον σκόπελο των δικαστηρίων, όπου προσφεύγει η εργοδοσία και όπου κατά κανόνα 9 στις 10 απεργίες κρίνονται παράνομες. Μ' αυτήν τη σιγουριά άλλωστε ο Κυρ. Μητσοτάκης διαβεβαιώνει τα αφεντικά ότι στο εξής «όταν μία απεργία απορρίπτεται από το δικαστήριο, δεν θα μπορεί να επιστρέφει από το παράθυρο με άλλη απόφαση δευτεροβάθμιου σωματείου». Για να διοικηθεί ένας δήμος ή μια Περιφέρεια, η ίδια η χώρα, αρκεί μια παράταξη ή ένα κόμμα να λάβει το 43% των ψήφων, ανεξάρτητα από το πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και μια μικρή μειοψηφία μπορεί να εκλέγει κυβερνήσεις που αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων, διοικήσεις που διαχειρίζονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ, για θέματα που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Για να πάρει απόφαση για απεργία, όμως, ένα σωματείο θα πρέπει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του 50%+1 των ταμιακώς εντάξει, και οι μισοί συν ένας απ' αυτούς να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας! Μιλάμε δηλαδή για εμπόδια που κάνουν σχεδόν αδύνατη την κήρυξη απεργίας, ειδικά σε χώρους με πολλούς εργαζόμενους και μεγάλη διασπορά. Προφανώς αυτά - ανάμεσα σε άλλα - είχε στον νου του ο πρωθυπουργός όταν έλεγε χτες στη Βουλή ότι το νομοσχέδιο προωθεί «τομές που βοηθούν επιτέλους την ελληνική οικονομία και κοινωνία να συναντηθούν με τον ταχύ βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης και την εποχή μας»...

Δεν...

Το θράσος του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους χιλιάδες απεργούς, που αυτές τις μέρες αψηφούν την τρομοκρατία, τις προβοκάτσιες, τις συκοφαντίες και τις απειλές, δίνοντας μάχη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο, φανερώνουν οι «προτροπές» στελεχών του να αφήσουν οι εργαζόμενοι τους «μάταιους» αγώνες και να τοκίσουν με την ψήφο τους μια «προοδευτική» κυβέρνηση, ως απάντηση στη «συντηρητική» πολιτική της ΝΔ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Εξίσου ξεδιάντροπη είναι και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως επικεφαλής ενός «αρραγούς μετώπου της αντιπολίτευσης απέναντι στο νομοσχέδιο», το οποίο «εμπλουτίζεται με συζήτηση για προοδευτική διακυβέρνηση» (!) όπως γράφει η χτεσινή «Αυγή», αναπαράγοντας τοποθετήσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως, για παράδειγμα, του Σκουρλέτη, που έλεγε την Τρίτη στη Βουλή, απευθυνόμενος και στο ΚΚΕ, ότι «είναι μια ευκαιρία για πολιτικές δυνάμεις, στη βάση μιας πρότασης που θα προτάσσει το δίκιο και τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, να συμπράξουν, ανοίγοντας μια νέα σελίδα».

... τρώγεται!

Πονηρός ο ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνει τόσο πλυντήριο για να ξεπλυθεί από την περίοδο της διακυβέρνησής του, όπου έβαλε το χεράκι του στη διαμόρφωση αυτού του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που σήμερα τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι ζητούν να ξηλωθεί, όσο και άλλοθι για να κουκουλώσει τα πρόσφατα «επιτεύγματά» του. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν εναντιώνεται στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου αλλά στον τρόπο εφαρμογής του, ότι η αντίθεσή του στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι στις λεπτομέρειες. Για να βγει από το στρίμωγμά του από την ίδια την κυβέρνηση και τους βουλευτές της ΝΔ που μονότονα επαναλάμβαναν όλες αυτές τις μέρες: «Για ποιο έκτρωμα μιλάτε, αφού στηρίζετε τα 80 από τα 120 άρθρα;». Αλλά και για να κρύψει το πιο σημαντικό: Οτι η αποδοχή της στρατηγικής του κεφαλαίου για την κρίση και την ανάκαμψη, η υλοποίηση των στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης, τα επενδυτικά σχέδια του «Πράσινου New Deal» και όλα αυτά τα οποία λέει πως αυτός - ο ΣΥΡΙΖΑ - ως κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα από τη ΝΔ, περνάνε σαν οδοστρωτήρας πάνω από εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες! Ενα πράγμα αποδεικνύεται: Οτι ο νέος γύρος ψευδαισθήσεων και αυταπατών σερβίρεται πιο μπαγιάτικος και πιο ξινισμένος από πριν...