Η μεγαλύτερη ευθύνη

«Αν αυξηθούν κι άλλο τα κρούσματα, οι νοσηλείες και οι διασωληνωμένοι στις ΜΕΘ, θα πρέπει σε λίγο να διαλέξουμε αν θα νοσηλευθεί ασθενής με κορονοϊό ή με εγκεφαλικό», δήλωσε η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, επαναλαμβάνοντας προκλητικά ότι «το θέμα είναι ο καθένας να τηρήσει τα μέτρα ατομικής προστασίας»...

Μετά από σχεδόν δύο χρόνια πανδημίας, η «απάντηση» της κυβέρνησης στη νέα έξαρση, που βάζει γιατρούς και νοσηλευτές μπροστά στο δίλημμα άλλους να τους σώσουν κι άλλους να τους αφήσουν να πεθάνουν, ήταν και παραμένει η «ατομική ευθύνη», την οποία επεκτείνει και στον εμβολιασμό, που με δική της υπαιτιότητα εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας.

Ακόμα και τώρα, που τα κρούσματα σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, το κράτος δεν παίρνει κανένα μέτρο στήριξης του δημόσιου συστήματος Υγείας, ειδικά της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, που αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία και των εμβολιασμών. Στέκεται με αδιαλλαξία απέναντι στις διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος για μέτρα ουσιαστικής προστασίας του λαού, που είναι αναγκαία για να έχει αποτέλεσμα και η ατομική ευθύνη.

Αυτά που περιγράφει η υπουργός, δεν είναι μια εικόνα από το κοντινό μέλλον. Συμβαίνουν ήδη σε νοσοκομειακές μονάδες της χώρας, όπου το ζήτημα της διαλογής ασθενών τίθεται καθημερινά για τους υγειονομικούς.

Για παράδειγμα, η έλλειψη κρεβατιών ΜΕΘ για Covid ασθενείς υποχρεώνει τους γιατρούς να κάνουν διασωληνώσεις σε απλούς θαλάμους νοσηλείας για τον κορονοϊό. Οι πιθανότητες σ' αυτές τις συνθήκες να επιδεινωθεί η υγεία των ασθενών είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι αν δέχονταν τη φροντίδα μιας ΜΕΘ.

Αντί όμως η κυβέρνηση να ανοίξει και να στελεχώσει με επάρκεια όλες τις αναγκαίες ΜΕΘ για Covid και μη Covid ασθενείς, μετατρέπει τις λίγες υπάρχουσες σε Covid και στερεί άλλους ασθενείς από τη φροντίδα που έχουν ανάγκη, μεγαλώνοντας το εύρος της διαλογής.

Ούτε επιτάσσει βέβαια τις ιδιωτικές μονάδες Υγείας και τα εργαστήρια, που θα μπορούσαν σ' αυτήν την κρίσιμη φάση να σώσουν ζωές. Αντίθετα, η κυβερνητική πολιτική και στην Υγεία, τους εξασφαλίζει σίγουρη πελατεία και τονώνει την κερδοφορία τους.

Εκεί οδηγεί η λειτουργία του δημόσιου συστήματος Υγείας ως μιας νόσου όχι μόνο στο κύμα της πανδημίας που «τρέχει» αλλά και σε όλα τα προηγούμενα. Δεκάδες χιλιάδες ιατρικές πράξεις έχουν συσσωρευθεί εξ αναβολής και πολλές απ' αυτές «σπρώχνονται» στον ιδιωτικό τομέα, με επιβάρυνση των ασθενών και των οικογενειών τους.

Ακόμα και ο αποκλεισμός χιλιάδων ασθενών από το δημόσιο σύστημα Υγείας της μιας νόσου είναι μια έμμεση διαλογή ασθενών, με μοιραία κατάληξη για πολλούς απ' αυτούς. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η καθυστέρηση ενός σοβαρού χειρουργείου που αναβλήθηκε επειδή το νοσοκομείο δεν διαθέτει κρεβάτια ΜΕΘ για οτιδήποτε άλλο εκτός από Covid περιστατικά;

Πού αλλού οδηγεί η καθυστερημένη διάγνωση μιας σοβαρής ασθένειας, επειδή τα διαγωνιστικά ραντεβού και οι κλινικές εξετάσεις παραπέμπονται στο αόριστο μέλλον εξαιτίας της επιβάρυνσης του ξεδοντιασμένου από προσωπικό και υποδομές συστήματος Υγείας;

Τι γίνεται με τους χιλιάδες που νοσούν κι ενώ καταφέρνουν να βγουν όρθιοι από το νοσοκομείο, ακόμα και από τις ΜΕΘ, αφήνονται στη μοίρα τους σε ό,τι αφορά την αναγκαία αποκατάσταση της υγείας τους αλλά και την παρακολούθηση και θεραπεία των χρόνιων επιπλοκών με τις οποίες θα ζουν στο εξής πολλοί απ' αυτούς;

Το δημόσιο σύστημα της Υγείας, λοιπόν, δεν κοντεύει τώρα στα όριά του, όπως το παρουσιάζει η κυβέρνηση, αλλά τα έχει ξεπεράσει προ πολλού, με ευθύνη δική της και όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων. Η πολιτική της υποχρηματοδότησης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης, που κλιμακώνεται και μέσα στην πανδημία, ευθύνεται για τις τεράστιες ελλείψεις.

Η πιο απάνθρωπη έκφραση αυτής της άθλιας πολιτικής είναι το κατάντημα της διαλογής ασθενών, ενώ σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, εξαιτίας της προόδου της έρευνας, της επιστήμης και της τεχνολογίας να διευρύνεται σταθερά το επίπεδο της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δωρεάν και για όλους.

Τέρμα τα ψέματα λοιπόν. Και στο ζήτημα της πανδημίας, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, αναλαμβάνοντας τη μεγαλύτερη και σοβαρότερη ευθύνη που του αναλογεί: Της οργάνωσης του αγώνα μέσα από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος για ουσιαστικά μέτρα προστασίας από την πανδημία, για δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.