Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του λογοτεχνικού κόσμου της πόλης βρέθηκε η ημερίδα με θέμα «Οι Λογοτεχνικές Φωνές της Θεσσαλονίκης» που διοργάνωσε η KO Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ την Κυριακή στο Κεντρικό Αμφιθέατρο της Παλιάς Φιλοσοφικής στο ΑΠΘ.
Μια πρωτοβουλία που αγκαλιάστηκε από τους λογοτέχνες της πόλης οι οποίοι παραβρέθηκαν μαζικά και πολλοί από αυτούς πήραν το λόγο και μίλησαν και για την ιστορία της Θεσσαλονίκης, τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε η τοπική λογοτεχνία, αλλά και για το ρόλο των λογοτεχνών, τη σχέση τους με την κοινωνική πραγματικότητα. Για το ρόλο της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, για τη σχέση της λογοτεχνικής έμπνευσης με την πόλη και τη ζωή της.
Τόσο εισηγητικά όσο και μέσα από τις παρεμβάσεις έγινε ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη της προσφυγιάς, των εργατικών αγώνων, της Αντίστασης, της αντιπολεμικής και αντιφασιστικής δράσης, μέσα από τα ίχνη της λογοτεχνικής δραστηριότητας της πόλης, μέσα από τις λογοτεχνικές παρέες, τα περιοδικά, τα έργα και τις μελέτες. Ένα ταξίδι που όπως αναδείχθηκε, συνεχίζεται στο σήμερα μέσα από το πλούσιο συγγραφικό έργο που υπάρχει.
Στην εκδήλωση έγιναν τρεις εισηγητικές ομιλίες και ακολούθησαν παρεμβάσεις από 21 σύγχρονους λογοτέχνες.
Επίδραση της λογοτεχνίας στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησηςΗ Σίσυ Πολυκάρπου, μέλος του Πολιτιστικού τμήματος της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας, μίλησε για την «επίδραση των κοινωνικών συνθηκών στη ζωή και το έργο του λογοτέχνη».
Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ανοίγει τη συζήτηση για τους λογοτέχνες της πόλης, κάνει μια απόπειρα να τους γνωρίσει, να έρθει σε επαφή με το έργο τους, «με τα μάτια στραμμένα κυρίως στο σήμερα και το αύριο, χωρίς να αφήνουμε έξω από το πεδίο της μελέτης μας όλο τον πλούτο της λογοτεχνικής παράδοσης της Θεσσαλονίκης και την επίδρασή της στα σημερινά έργα.
Βασικό κριτήριο της θεώρησής μας αποτελεί η επίδρασή της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές δυνάμεις στην κατεύθυνση της συνείδητοποίησης των αιτιών των λαϊκών προβλημάτων. Το εγχείρημά μας είναι περίπλοκο και απαιτητικό και το αντικείμενο που μελετάμε βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη».
Ανέδειξε ότι «ο λογοτέχνης, όπως κάθε καλλιτέχνης, εκφράζει με το δικό του ιδιαίτερο καλλιτεχνικό τρόπο την αντικειμενική πραγματικότητα. Σύμφωνα με την διαλεκτική - υλιστική προσέγγιση, η κοινωνία δεν είναι ενιαία από την άποψη των συμφερόντων, είναι χωρισμένη σε τάξεις, επομένως και η λογοτεχνία, όπως και τα άλλα είδη τέχνης, αντανακλά αυτή την πραγματικότητα με το δικό της, ιδιαίτερο καλλιτεχνικό τρόπο έκφρασης, με τη χρησιμοποίηση μυθοπλασίας, εικόνων, ένα είδος πρακτικής- πνευματικής αντίληψης του κόσμου, που μορφοποιείται με λέξεις και για αυτό απευθύνεται πιο άμεσα στη νόηση. Επομένως, η λογοτεχνία έχει τη δυνατότητα να επιδράσει περισσότερο από τα άλλα είδη τέχνης στην κοινωνική δραστηριοποίηση, καθώς και στην ταξική και πολιτική συνείδηση. Αυτό πραγματοποιείται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα».
Ενώ στάθηκε και στον σημαντικό ρόλο που παίζει η πόλη στους λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης και στα έργα τους. (διαβάστε εδώ αναλυτικά την ομιλία)
Το λογοτεχνικό έργο γεννιέται μέσα στην κοινωνίαΗ Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας, αναφέρθηκε στην «ιστορία της λογοτεχνίας στην πόλη της Θεσσαλονίκης».
Μεταξύ άλλων τόνισε ότι «μια ματιά στην πορεία της λογοτεχνικής Θεσσαλονίκης, είναι χρήσιμο να μη σταθεί μόνο στους δημιουργούς, τις σχέσεις μεταξύ τους και τις λογοτεχνικές συντροφιές που δημιουργήθηκαν γύρω από τα λογοτεχνικά περιοδικά. Το ιστορικό πλαίσιο, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες και οι εξελίξεις σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο έχουν επιπτώσεις στην πνευματική ζωή, η οποία δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητη πορεία».
Και σημείωσε ότι «οι φωνές των λογοτεχνών της πόλης είναι ηχηρές και ταξιδεύουν σε ποικίλα μονοπάτια: την ποίηση, το ιστορικό μυθιστόρημα, το παιδικό και εφηβικό βιβλίο, το διήγημα, το μύθο και το σύγχρονο προβληματισμό. Σε κάθε προσπάθεια, επιβεβαιώνεται πως το λογοτεχνικό έργο γεννιέται μέσα στην κοινωνία, δέχεται την επίδρασή της και είναι δυνατό να την αλλάξει.
Η επιδραστική δύναμη της λογοτεχνίας και της τέχνης, γενικότερα, ανοίγει δρόμους που μπορεί ο λογοτέχνης να μην είχε φανταστεί, αλλά αξίζει να τους γνωρίσει. Αλλωστε, όπως παρατηρεί ο Μπρεχτ, «η τέχνη δεν είναι ένας τόπος μακαριότητας, ούτε για τους καλλιτέχνες ούτε για τους θεατές. Αντίθετα, είναι ένας τόπος παρουσίασης ιδεών, κοινωνικών καταστάσεων και συμπεριφορών. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει «σαν φακός να μεγεθύνει», να αντανακλά την ιδεολογική διαπάλη που συντελείται και να καταδεικνύει τον ορίζοντα των πράξεων του μέλλοντος στον οποίο έχει χρέος να φτάσει η ανθρωπότητα» (διαβάστε εδώ αναλυτικά την ομιλία).
Η καπιταλιστική οικονομία, εχθρική απέναντι στην ανάπτυξη της τέχνηςΟ Δημήτρης Ξεκαλάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και διευθυντής της «Σύγχρονης Εποχής», μίλησε για την «κατάσταση στις εκδόσεις σήμερα». Ανέδειξε ότι η καπιταλιστική οικονομία και παραγωγή είναι εχθρική απέναντι στην ανάπτυξη της τέχνης γενικά, της λογοτεχνίας ειδικότερα αλλά και στους ίδιους τους δημιουργούς που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ασφυκτιούν σε ένα εχθρικό περιβάλλον για δημιουργία.
Οπως είπε, «η λογοτεχνική δημιουργία αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα το οποίο θα διατεθεί στον καταναλωτή αναγνώστη μέσω του μηχανισμού της αγοράς. Απαιτεί δηλαδή τον επενδυτή χρηματοδότη, ο οποίος με τα δικά του κριτήρια θα επιλέξει τι θα χρηματοδοτήσει, συνυπολογίζοντας την οικονομική αποδοτικότητα του εγχειρήματος». Πρόσθεσε ότι «ο ανταγωνισμός και στον χώρο των εκδόσεων έχει ως αποτέλεσμα την ένταξη στο χώρο της παραγωγής και εμπορίας βιβλίου ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων που ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τη συγκεκριμένη αγορά».
Αναφέρθηκε και στη ιστορική διαδρομή της Σύγχρονης Εποχής και την πλούσια εκδοτική και μορφωτική δραστηριότητα, που συνεχίζει να έχει και με την ευκαιρία της εκδήλωσης, τιμώντας τα 50 χρόνια της Σ.Ε., ανακοίνωσε ένα κάλεσμα - πρόσκληση συγγραφής λογοτεχνικού έργου το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα (διαβάστε εδώ αναλυτικά την ομιλία).
Παρεμβάσεις λογοτεχνώνΑνάμεσα στους πολλούς ακόμη λογοτέχνες που συμμετείχαν στην εκδήλωση διακρίναμε τον Ισίδωρο Ζουργό, τον Νίκο Δαββέτα, τον Σίμο Οφλίδη, τη Λένα Καλαϊτζή - Οφλίδη και τον Αγγελή Μαριανό.
Όλοι τους έδωσαν συγχαρητήρια στην ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ για την εξαιρετικά σπουδαία όπως τη χαρακτήρισαν, εκδήλωση και ευχήθηκαν να δοθεί και συνέχεια με νέες πρωτοβουλίες.
Από τις τοποθετήσεις των λογοτεχνών δεν έλειψαν οι αναφορές στη δολοφονία του 19χρονου Αλκη Καμπανού και φυσικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος, αναφέρθηκε στην ιστορία, το ρόλο και τη δράση της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, που φέτος συμπληρώνει 60 χρόνια ζωής. Οπως είπε «ο δρόμος της τέχνης ποτέ δεν είναι μια περιπατητική λεωφόρος αναψυχής, αλλά ένα δύσβατο μονοπάτι, με πολλούς και ενδιαφέροντες κινδύνους. Ετσι και η ΕΛΘ στα 60 χρόνια ζωής, ακολουθώντας τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της πατρίδας μας, δεν έχει καταγράψει μονάχα επιτυχίες, υπάρχουν και οι σκοτεινές πλευρές της που σε καμία περίπτωση δεν επιδιώξαμε να αποκρύψουμε, οι οποίες ευτυχώς δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν το κύρος της». Κλείνοντας είπε «πιστεύω ακράδαντα πως η λογοτεχνική δημιουργία είναι πολιτική πράξη. Επίσης στο μέτρο που μας αφορά, απαντάμε με τη διακριτή παρουσία μας και δράση στο αγωνιώδες ερώτημα του Γερμανού ποιητή Φρίντιχ Χαίλντερλιν "κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' ένα μικρόψυχο καιρό;"» (δείτε εδώ βίντεο)
Ο Γιάννης Ατζακάς, ανέδειξε ότι υπάρχει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον τόπο και το δημιουργό. «Ο τόπος σφραγίζει, διαμορφώνει και δημιουργεί το δημιουργό και ο δημιουργός σφραγίζει την πόλη. Τι θα ήταν η Ζάκυνθος χωρίς τον Κάλβο και το Σολωμό; Η Σκιάθος χωρίς τον Παπαδιαμάντη, τα Γιάννενα χωρίς τον Δημήτρη Χατζή, η Χαλκίδα χωρίς το Σκαρίμπα, η Θεσσαλονίκη χωρίς τον Ιωάννου, τον Αναγνωστάκη;» Αναφερόμενος στα δύο δόγματα "τη στρατευμένη τέχνη" και "την τέχνη για την τέχνη", σημείωσε: «Η ιστορία συνεχίζεται και όσο υπάρχει καταπίεση, εκμετάλλευση, αδικία, βία, αρρώστιες, θάνατος, πόλεμος, τότε η τέχνη πρέπει να ξαναστρατευτεί και να το κάνει και με αισθητική αξίωση και με ομορφιά». (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Γιάννης Βρεττός, ανέφερε ότι «στη σημερινή συνάντηση αυτό που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τα ερεθίσματα που έδωσαν ώθηση στη λογοτεχνική πένα, να περπατήσουμε στους δρόμους της έμπνευσης και της πνευματικής δημιουργίας αυτής της πόλης». Και παρουσίασε τον λόγο - πόνο των πραγμάτων και των ανθρώπων όπως τον κατέγραψε η πένα του. (δείτε εδώ βίντεο).
Η Χριστίνα Γεωργιάδου, ευχήθηκε να αποτελέσει η πόλη αυτή το εφαλτήριο μιας νέας οπτικής, μιας νέας τάσης αλλά και στάσης. «Χρειάζεται οι λογοτέχνες να πλησιάσουν το κοινό αλλά και να αρχίσουν να διαλέγονται μεταξύ τους. Η αλληλεπίδραση αυτή μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει», είπε. Και τόνισε ότι δράσεις όπως η σημερινή έρχονται «να επαναφέρουν το λογοτέχνη στις σωστές του διαστάσεις, αυτές του ταγού, του ενεργού και δραστήριου υπηρέτη του πνεύματος και της προόδου» (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Γιώργος Γκόζης αναφέρθηκε στο βίωμα και τη σημασία του. Παρουσίασε τη δική του ματιά για τη Θεσσαλονίκη μέσα από ένα δρομολόγιο σε αλάνες και δρόμους, στέκια και πλατείες και κατέληξε λέγοντας: «Τάσσομαι αναφανδόν και εξάπαντος με τους αδύναμους, τους αγωνιστές της ζωής και τους περιθωριακούς. Στα βιβλία μου δεν τους κλείνω συνωμοτικά μόνο το μάτι αλλά κλείνω και το γόνυ. Τάσσομαι αναφανδόν με το βίωμα» (δείτε εδώ βίντεο).
Η Κατερίνα Καριζώνη, ανέφερε ότι «τα ποιήματα είναι όνειρα που προσπαθούν να πάρουν μια λογική τροπή πάνω στο χαρτί ενώ η πεζογραφία είναι μια πεζοπορία που πατάει στην πραγματικότητα και οδηγεί στο μύθο». Αναφέρθηκε στις ιδιαιτερότητες που δίνουν τον πρώτο ρόλο στην ποίηση στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο γεγονός ότι τελευταία οι λογοτέχνες της πόλης προσεγγίζουν και το ιστορικό μυθιστόρημα μέσα από τις μνήμες των προσφύγων της κατοχής, της εθνικής αντίστασης και των μετέπειτα χρόνων (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Θωμάς Κοροβίνης, σημείωσε ότι ο ρόλος του συγγραφέα πρέπει να είναι κοινωνιοστρεφής, κοινωνιοκεντρικός. Ότι πρέπει να μη χάνει την προσωπική ταυτότητα και την επαφή. Και πως μέσα από την αλληλεπίδραση αυτή καταφέρνει να μην το βάζει κάτω. «Πάντοτε κάτι βρίσκεται για να με αποτρέψει από την απογοήτευση ή την εσωστρέφεια στην ανάγκη να πω κάτι» (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Ηλίας Κουτσούκος, σημείωσε ότι κάθε πόλη, κάθε χώρος, κάθε τόπος καθορίζει και τους ανθρώπους της. Ότι η Θεσσαλονίκη έχει ενδιαφέρον καθώς η σύγχρονη πόλη είναι μια πόλη πάνω σε τρεις παλιότερες. Στην αρχαία, τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή. Αναφέρθηκε και στην ταξική χωροταξία της πόλης. Και τέλος στην επανάσταση των Ζηλωτών στην Θεσσαλονίκη, το 1342, τη μοναδική του μεσαίωνα, που όπως είπε, κράτησε 7 χρόνια και δημιούργησε δίκαιο (δείτε εδώ βίντεο).
Η Χλόη Κουτσουμπέλη τόνισε ότι «είναι ανάγκη να έχουμε φωνή για όσα συμβαίνουν σήμερα. Απαντώντας στο ερώτημα του Χαίλντερλιν, να δώσουμε το παρόν με κάθε τρόπο και να μην κλείνουμε τα μάτια και να μην αδιαφορούμε. Σ' αυτούς τους μικρόψυχους καιρούς (...) πρέπει να πάρουμε θέση για όσα συμβαίνουν στον κόσμο και με τη στάση μας, μαχητικά, να σταθούμε στο πλευρό όλων αυτών των αδικημένων και των κατατρεγμένων του κόσμου» (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Σπύρος Λαζαρίδης, σημείωσε ότι «όσο και αν στην τέχνη δεν υπάρχουν όρια και ο καλλιτέχνης αλλάζει και επανακαθορίζει κατά το πως το ορέγεται η ψυχούλα του τα όσα καλείται να αφηγηθεί, η πραγματικότητα, οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής, που είναι ο λογοτεχνικός, καλλιτεχνικός χρόνος, οφείλουν να είναι εκείνες που πράγματι υπήρξαν» (δείτε εδώ βίντεο).
Η Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου, μιλώντας για τη σχέση της λογοτεχνίας με τον κόσμο, σημείωσε ότι «οποιοδήποτε έργο τέχνης, από μόνο του αποτελεί πολιτική πράξη με την έννοια των πολλαπλών δηλώσεων, αποκρύψεων, καταγγελιών για τα γενόμενα». Και πρόσθεσε πως «η ποίηση για μένα συνιστά μια πράξη χαρτογράφησης, την απόπειρα σχεδιασμού εκείνης της μακέτας που θα ξεδιπλώσει μπροστά μας το οικοδόμημα ενός κόσμου άφθαρτου, με τις ατέλειές του όλες διορθωμένες» (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Δημήτρης Μαργαριτόπουλος, αναφέρθηκε στο έργο του που σχετίζεται με το ξεκλήρισμα των ανθρώπων από την πατρώα γη, την προσφυγιά, τη μετανάστευση, τις δυσκολίες και τα βάσανα, την ξενοφοβία, τη λαχτάρα της επιστροφής στο γενέθλιο τόπο, την αγροτική και ποιμενική ζωή, τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις, το μορφωτικό και βιωτικό επίπεδο των ανθρώπων της υπαίθρου, τις κοινωνικές ανισότητες, του λαϊκούς αγώνες, την αντίσταση, τον εμφύλιο, τη δικτατορία και τον έρωτα κ.α.. (δείτε εδώ βίντεο).
Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη, είπε ότι «η λογοτεχνία είναι αναπόδραστα ένας τόπος που προνομιακά συνυπάρχουν το προσωπικό και το συλλογικό, τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής με τα βάθη του ανθρώπινου κόσμου, οι ορατότητες του καλλιτέχνη και οι ορατότητες της εποχής του. Η λογοτεχνία οφείλει να είναι, είναι για μένα, εριστική, ανακαλυπτική και αποκαλυπτική για αυτό που συμβαίνει μέσα μας και γι αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Είναι υπονομευτική για τις εξουσίες που ορίζουν τα κοινωνικά σύνορα και κατασκευάζουν τα ανθρώπινα πεπρωμένα» (δείτε εδώ βίντεο).
Η Δήμητρα Μήττα, αναφέρθηκε στην έκδοση του ετήσιου λογοτεχνικού περιοδικού της Θεσσαλονίκης, την "Παραφυάδα", που ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά στο διήγημα, συμπληρώνοντας τον κατάλογο των εκδόσεων που υπήρξαν στην λογοτεχνική ιστορία της πόλης. Και στη συνέχεια μίλησε για το δικό της λογοτεχνικό βηματισμό που κινείται στην πεζογραφία την ποίηση, το διήγημα και πιο πρόσφατα το θέατρο (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Τόλης Νικηφόρου, τόνισε ότι η λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης συνεχίζεται από τις νεότερες γενιές πάντα πολύ αξιόλογη και με πρόσβαση σε πολύ ευρύτερο κοινό. Και κατέληξε λέγοντας «Οι λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης δεν ονειροβατούν, ασκούν ένα επάγγελμα. Ο Αναγνωστάκης ήταν Γιατρώς, ο Κύρου ήταν Τραπεζικός υπάλληλος, ο Θασίτης ήταν δικηγόρος. Ζουν την καθημερινότητα όπως όλοι οι άνθρωποι. Επηρεάζονται σε καθοριστικό βαθμό από τις κοινωνικές συνθήκες και τις εκφράζουν άμεσα ή έμμεσα στο έργο τους για να επηρεάσουν με τη σειρά τους τους αναγνώστες των βιβλίων τους» (δείτε εδώ βίντεο).
Η Μάγδα Παπαδημητρίου - Σαμοθράκη, σε γραπτό της μήνυμα, καθώς δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, ανέφερε: «Πιστεύω πως αυτές οι πρωτοβουλίες είναι σημαντικές για τους δημιουργούς του τόπου που έχουν να δείξουν ένα έργο αξιόλογο στο αναγνωστικό κοινό και να περάσουν εκείνα τα ποιήματα ή πεζά που θα αφήσουν το αποτύπωμα τους στον χρόνο» (δείτε εδώ βίντεο).
Η Χρυσούλα Παπακυριάκου, σημείωσε ότι «σε τέτοιες δύσκολες περιόδους είναι σημαντικό να τροφοδοτούνται τα ερωτήματα γύρω από το λογοτεχνικό φαινόμενο και να καλλιεργείται ο προβληματισμός». Ενώ σχετικά με το ζήτημα των εκδόσεων αναφέρθηκε στο παράδειγμα της ποίησης που ενώ όπως είπε είναι «εκπληκτικά ανθηρή η εκδοτική της άνθηση είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την εμπορική». Η ποίηση δεν κινείται εμπορικά και γι αυτό δεν επιλέγεται εκδοτικά (δείτε εδώ βίντεο).
Η Μαρία Πολίτου, αναφέρθηκε στη δική της συγγραφική προσπάθεια και στη γνωριμία της με τον ποιητή Μάρκο Μέσκο, που ασχολήθηκε με διάφορα είδη λόγου, όπως την πεζογραφία και το δοκίμιο, αλλά εστίασε κυρίως στην ποίηση (δείτε εδώ βίντεο).
Η Ελένη Τζήκα, αναφέρθηκε στον μεσαίωνα της επαρχίας της Μακεδονίας, σε σχέση με τον έρωτα και τη θέση της γυναίκας, όπως τον βίωσε στα παιδιά και εφηβικά της χρόνια και τον περιγράφει μέσα από το έργο της (δείτε εδώ βίντεο).
Ο Θανάσης Τριαρίδης, μίλησε για το ολοκαύτωμα. Το χαμό περίπου 55.000 Εβραίων Θεσσαλονικιών στον Β' παγκόσμιο πόλεμο που αφανίστηκαν στα κρεματόρια της ναζιστικής θηριωδίας. Και σημείωσε πως πρέπει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση και ετοιμότητα γιατί ο κίνδυνος του ναζισμού είναι διαρκώς παρών. Στάθηκε στο γεγονός ότι το ολοκαύτωμα δεν αποτυπώθηκε όσο θα έπρεπε από τους συγγραφείς που το έζησαν (δείτε εδώ βίντεο).
Τέλος η Ρία Φελεκίδου, απάντησε στο ερώτημα ποια είναι η θέση της τέχνης σε έναν κόσμο που φλέγεται, λέγοντας: «Σε κάθε περίπτωση μεταγγίζουμε τις αλήθειες μας στα πεζά η ποιητικά κείμενά μας. Είμαστε ότι γράφουμε αν η σχέση με τη γραφή θεμελιώνεται στην ειλικρίνεια» (δείτε εδώ βίντεο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου