Η ΕΕ ... που επανέρχεται!

«Η Ευρώπη επανέρχεται», «η ΕΕ πρέπει να αναλάβει περισσότερες ευθύνες», «να αποκτήσει δική της φωνή», να γίνει «πόλος εξισορρόπησης»... Κάτι τέτοιες τοποθετήσεις δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες μέρες, σχετικά με τον ρόλο που τάχα πρέπει να έχει η ΕΕ στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «κρατάει το φανάρι» σε αυτήν τη συζήτηση, καλώντας την ΕΕ να παρέμβει «πιο αποφασιστικά», καλλιεργώντας το δηλητήριο ότι τάχα η ιμπεριαλιστική συμμαχία μπορεί να γίνει «κρίκος της λύσης», ενώ στην πραγματικότητα ήταν, είναι και θα είναι μέρος της όξυνσης της σύγκρουσης.

Αλήθεια, είναι «απούσα» η ΕΕ από τις εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη; Ηταν «ανενεργή» και σήμερα «ενεργοποιείται» για να παρέμβει στις εξελίξεις; Δεν έχει βάλει το χεράκι της τόσο η ίδια ως ιμπεριαλιστική ένωση όσο και αυτοτελώς το κάθε κράτος - μέλος στην όξυνση των αντιθέσεων, στην κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης;

Ποιος πρωταγωνίστησε - αν όχι η ΕΕ - όλα τα προηγούμενα χρόνια στο ξετύλιγμα του φιτιλιού, μετατρέποντας τον λαό της Ουκρανίας σε «σάκο του μποξ» ανάμεσα σε Ρωσία και Ευρωατλαντικούς; Ποιος προετοίμασε τη σημερινή αντιπαράθεση, από το 2014 ακόμα, μέσα από τις συγκρούσεις στο Κίεβο, με το «Ευρωμεϊντάν»; Ποιος ενίσχυσε τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου; Ποιος μεθόδευσε την ανατροπή της τότε κυβέρνησης Γιανουκόβιτς, με το βλέμμα πάντα στους ευρύτερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς με τη Ρωσία;

Είναι μήπως σήμερα «ελπιδοφόρα εξέλιξη» το γεγονός ότι η ΕΕ βγαίνει επιθετικά μπροστά, ανακοινώνει αγορά και αποστολή όπλων και πυρομαχικών για την Ουκρανία ύψους μισού δισ. ευρώ, εγκρίνει στρατιωτικές δαπάνες για «τρίτες χώρες»;

Είναι προς όφελος του λαού της Ουκρανίας και των άλλων λαών της ΕΕ η συμβολή των 21 κρατών της ΕΕ, που είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, στην περικύκλωση της Ρωσίας; `Η μήπως σηματοδοτεί «θετικές εξελίξεις» η ενθάρρυνση για συμμετοχή «εθελοντών» υπέρ της Ουκρανίας στα πεδία των μαχών;

Ολα τα παραπάνω, που γίνονται δεκτά μετά «βαΐων και κλάδων» από όλα τα αστικά κόμματα, έχουν τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων, και των σοσιαλδημοκρατικών - «προοδευτικών» στην ΕΕ, που προβάλλει ως «πρότυπά» του ο ΣΥΡΙΖΑ: Από τη Γερμανία, που η κυβέρνηση Σολτς στέλνει χιλιάδες όπλα στην Ουκρανία, ενώ εξαγγέλλει και «ειδικό ταμείο» 100 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς, μέχρι την Πορτογαλία, που επίσης στέλνει στρατιωτικό εξοπλισμό. Αλλά και από τη Φινλανδία, που η «προοδευτική» κυβέρνηση προαναγγέλλει συμμετοχή στο ΝΑΤΟ για σφίξιμο της ευρωατλαντικής «τανάλιας» ενάντια στη Ρωσία, μέχρι τη Σουηδία, που αναλαμβάνει να εξοπλίσει 135.000 Ουκρανούς στρατιώτες.

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω πρέπει ο λαός να κρίνει τις εκκλήσεις για «ενιαία ευρωπαϊκή φωνή», για «κοινή πολιτική εξωτερικών και άμυνας» της ΕΕ, αφού το μόνο που σηματοδοτούν είναι η ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ.

Εκεί οδηγούν η «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας», η αποκαλούμενη «Παγκόσμια Στρατηγική», η συγκρότηση ομάδων ταχείας αντίδρασης για πολεμικές επιχειρήσεις όπως η «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), που καταγράφει ήδη δεκάδες ιμπεριαλιστικές αποστολές και επεμβάσεις όπου Γης. Οι σημερινές εξελίξεις στην Ουκρανία αξιοποιούνται ως «καταλύτης» σε αυτήν την κατεύθυνση.

Για όσους πάλι επιμένουν να «πέφτουν από τα σύννεφα» με τη στάση της ΕΕ, απλά να θυμίσουμε τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε στην ιμπεριαλιστική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία, και πάλι με πρωτοστάτες τους σοσιαλδημοκράτες, όπως τον Ρομάνο Πρόντι κ.ά. Αλλά και την προώθηση «διευθετήσεων» που έχουν τη σφραγίδα της, όπως με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στα Ανατολικά Βαλκάνια, την παροχή κάλυψης στις τουρκικές αμφισβητήσεις σε Αιγαίο και Μεσόγειο.

Το δόγμα της «περισσότερης Ευρώπης» που παπαγαλίζουν τα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων, για τον λαό σημαίνει περισσότεροι κίνδυνοι, μεγαλύτερα βάσανα. Σημαίνει μεγαλύτερη «ενοποίηση» των αντιδραστικών σχεδιασμών σε βάρος των εργαζομένων, παρά τους ανταγωνισμούς, που δεν παύουν στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας.

Γι' αυτό η διέξοδος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στην πάλη για την απεμπλοκή από αυτό το σφαγείο, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από τα σχέδια που ματώνουν τους λαούς. Με τον λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, μακριά από την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, που φέρνει τη μία τραγωδία πίσω από την άλλη.