Μονά χάνω - ζυγά κερδίζεις

*

Ωρολογιακή βόμβα που απειλεί να τινάξει στον αέρα ακόμα και τον πιο σφιχτό οικογενειακό προϋπολογισμό, προκαλώντας ήδη ζήτημα επιβίωσης για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, είναι η ακρίβεια, με τις αλλεπάλληλες ανατιμήσεις στην Ενέργεια και σε όλα τα βασικά αγαθά. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να κρύψει κάτω από το χαλί τις ευθύνες της και να παρουσιάσει την πολιτική της ως «αντίδοτο» τάχα στην «απογείωση» του κόστους ζωής, είναι προκλητική και δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη.

Η μαγιά για το «φούσκωμα» των τιμών είναι ο ιστορικά υψηλός πληθωρισμός, ο οποίος προϋπήρχε του πολέμου. Είναι συνοδευτικό της επεκτατικής πολιτικής διαχείρισης της τελευταίας οικονομικής κρίσης και της πανδημίας, των απανωτών πακέτων στήριξης των ομίλων με φτηνό χρήμα από την ΕΚΤ, τους κρατικούς προϋπολογισμούς και τα ταμεία ανάκαμψης. Γι' αυτό τώρα παρουσιάζουν την αύξηση των επιτοκίων και την επαναφορά των δημοσιονομικών περιορισμών ως αναγκαία μέτρα για τον αποπληθωρισμό, με αβέβαια όμως αποτελέσματα.

Ο λαός πάντως κανένα καλό δεν είδε από το χρήμα με ουρά «που έπεσε στην αγορά», όπως λέει η κυβέρνηση. Στην πλειονότητά του προορίζεται για χρηματοδότηση και άλλα μέτρα στήριξης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Οι «διευκολύνσεις» που έκανε το κράτος στους βιοπαλαιστές ΕΒΕ απλώς κλότσησαν λίγους μήνες πιο κάτω το τενεκεδάκι των ασήκωτων χρεών που τους πνίγουν. Ενώ τα μέτρα που πάρθηκαν για τη διαχείριση της πανδημίας για άλλη μια φορά ανακύκλωναν τη φτώχεια ανάμεσα στους περισσότερο και στους λιγότερο φτωχούς.

Τώρα έρχεται η ώρα του λογαριασμού, που χτυπάει κατακέφαλα τον λαό: Από τη μία με την ακρίβεια που σαρώνει το εισόδημα, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς, συνέπεια των αντεργατικών νόμων που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) για να είναι «ανταγωνιστικό» το λεγόμενο «κόστος εργασίας». Από την άλλη με τη διόγκωση των κρατικών ελλειμμάτων και χρεών, που θεωρούνται εμπόδιο στην ανάπτυξη και γι' αυτό γίνεται προσπάθεια να συγκρατηθούν, με επαναφορά δημοσιονομικών περιορισμών και των πρωτογενών πλεονασμάτων στη χώρα μας.

Απ' όπου και να το πιάσει κανείς, σταθερά χαμένος βγαίνει μόνο ο λαός. Με τα μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε την οικονομική κρίση με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αυξήσεις φόρων, αιματηρή μείωση των κρατικών δαπανών που αφορούν και τις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, νέες θυσίες στα εργασιακά δικαιώματα. Οπως πληρώνει τώρα την άλλη όψη της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, με τον πληθωρισμό και την αύξηση του κρατικού χρέους, που βάζουν φωτιά στην τσέπη του. «Μονά χάνω - ζυγά κερδίζεις» δηλαδή...

Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα στη σκιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όπου η χώρα συμμετέχει με τα μπούνια, με τη στήριξη και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου, παρά τα «ναι μεν αλλά» του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυρώσεις στη Ρωσία, κυρίως στην Ενέργεια, είναι επιταγές που πληρώνει «έναντι» ο λαός, όχι μόνο σε χρήμα αλλά και με ένταση των κινδύνων για την ασφάλειά του, όπως δείχνει το σοβαρό περιστατικό με τα δύο δεξαμενόπλοια στον Περσικό.

Το ακριβότερο εισαγόμενο LNG, που προβλέπεται να αντικαταστήσει το ρωσικό αέριο, θα επιβαρύνει κι άλλο το κόστος διαβίωσης και θα επιδράσει στη διεύρυνση της ενεργειακής φτώχειας. Την ίδια ώρα, οι εφοπλιστές και οι ενεργειακοί όμιλοι ετοιμάζονται να ξεκοκαλίζουν τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης και του κουμπαρά για τη διαχείριση της «ενεργειακής κρίσης». Το ακριβότερο καύσιμο, σε συνδυασμό με την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και το σχέδιο της «πράσινης μετάβασης» εγγυώνται ότι οι αυξήσεις στην Ενέργεια ήρθαν για να μείνουν.

Οπως στην προηγούμενη κρίση ενοχοποιούσαν τον λαό ότι «έμαθε να ζει με περισσότερα από όσα αντέχει η οικονομία» και γι' αυτό έπρεπε να αποδεχτεί τα μνημόνια και τις περικοπές, τώρα τον παραμυθιάζουν ότι πρέπει «να θυσιάσει ένα μέρος της ευημερίας του, ως το αναγκαίο τίμημα για την υπεράσπιση των δυτικών αξιών, απέναντι στον αναθεωρητισμό της Ρωσίας». Κάθε τους λέξη και ένα ψέμα πάνω στο οποίο σχεδιάζουν το επόμενο βήμα ενάντια στον λαό. Η συζήτηση για περιορισμό της λαϊκής κατανάλωσης στην Ενέργεια είναι αποκαλυπτική, και δεν υπάρχει αμφιβολία ποιος θα πληρώσει ξανά το μάρμαρο των ελλείψεων για τις οποίες προετοιμάζεται η ευρωπαϊκή αγορά.

Κυρώσεις, πόλεμος, ανταγωνισμοί για την Ενέργεια, «πράσινη μετάβαση» συνθέτουν τη νέα αντιλαϊκή «κανονικότητα» και θέτουν επιτακτικά το ερώτημα: Ο λαός θεατής στη βαρβαρότητα που τον εξοντώνει ή πρωταγωνιστής στον καθημερινό αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες του, στην πάλη για την ανατροπή της;

 *Το σκίτσο  του Πάνου Ζάχαρη