Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση- το σπουδαιότερο κοσμοιστορικό γεγονός του 20ου αιώνα- επικράτησε το Νοέμβρη του 1917, βάζοντας οριστικά ταφόπλακα στο βάρβαρο τσαρικό καθεστώς και ξεκινώντας την οικοδόμηση της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας. Οκτώ περίπου μήνες αργότερα, στις 17 Ιούλη 1918, οι τελευταίοι εναπομείναντες της δυναστείας των Ρομανόφ εκτελέστηκαν από το ένοπλο χέρι του επαναστατημένου λαού.
Η εκτέλεση του Τσάρου Νικόλαου ‘Β και της οικογένειας του από τους επαναστάτες μπολσεβίκους ήταν το αναπόφεκτο τέλος μιας δυναστείας μεγαλομανών που «κατέτρωγαν» τις σάρκες τις φτωχής και υπανάπτυκτης Ρωσίας επί 304 χρόνια. Με την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εντάθηκε η προσπάθεια της αστικής ιστοριογραφίας (υποστηριζόμενη από τη ρωσική ορθόδοξη εκκλησία) να «αποκαταστήσει» το υποτιθέμενο κύρος του τσαρισμού.
Οι αστικές ρωσικές κυβερνήσεις, από τον Μπ. Γιέλτσιν μέχρι τον Βλ. Πούτιν, έχουν σταθεί αρωγοί αυτής της αισχρής προσπάθειας «αγιοποίησης» των Ρομανόφ. Ο — αλήστου μνήμης- πρόεδρος Γιέλτσιν, για παράδειγμα, είχε παραστεί στην κηδεία και ταφή των λειψάνων πέντε μελών της οικογένειας που ανακαλύφθηκαν τον Ιούλη του 1991. Το 2000, η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία, έφτασε στο σημείο να… αγιοποιήσει τα μέλη της οικογένειας του Τσάρου, ενώ το 2008 το ανώτατο δικαστήριο της Ρωσίας αποφάσισε ότι ο Τσάρος και η οικογένεια του υπήρξαν… θύματα πολιτικής καταπίεσης!
Όσο βέβαια κι’ αν οι δυνάμεις της αντίδρασης επιχειρούν να αποκαταστήσουν τους Ρομανόφ στα μάτια της κοινής γνώμης και ιδιαίτερα στη νέα γενιά, η ιστορία παραμένει αμείλικτος κριτής των εγκλημάτων του τσαρισμού. Καταπίεση, φτώχεια και εκμετάλλευση για τις μάζες και αμύθητος πλούτος, μεγαλομανία και αναρίθμητα προνόμια για τον Τσάρο, την οικογένεια και το περιβάλλον του. Αυτή ήταν η τσαρική Ρωσία την οποία γκρέμισε η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Το τσαρικό καθεστώς ήταν αδίστακτο στις μεθόδους καταπίεσης και βίας που ασκούσε ενάντια στον- αγροτικό ως επι το πλείστο- πληθυσμό. Η βίαιη καταστολή που ακολούθησε της επανάστασης του 1905 από τον Τσάρο Νικόλαο υπήρξε χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα οργανωμένα αντισημιτικά πογκρόμ το 19ο αιώνα είχαν τις ρίζες τους στην ρητορική μίσους της ορθόδοξης εκκλησίας που ανέκαθεν υπήρξε βασικό στήριγμα του τσαρικού καθεστώτος.
Ο Τσάρος Νικόλαος ‘Β μεγάλωσε έχοντας μάθει από τον- αρμόδιο για την εκπαίδευση του — Στρατηγό Γκριγκόρι Ντανίλοβιτς πως θα πάρει τις κατάλληλες γνώσεις για να διοικήσει την αυτοκρατορία από «μυστηριακές δυνάμεις» που θα … «απελευθερωνόντουσαν» την ημέρα της στέψης του! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι τσαρικές κυβερνήσεις εχθρεύονταν βαθιά κάθε πνευματική ανάπτυξη, ήταν ενάντια σε κάθε πρόοδο, φοβούμενες τη δυνατότητα των πλατιών λαϊκών μαζών να αποκτήσουν συνείδηση της δύναμης τους.
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν από 100 ακριβώς χρόνια, στις 17 Ιούλη 1918, ο ρωσικός λαός έβαζε μια και καλή στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το αιματοβαμμένο τσαρικό καθεστώς. Όσο κι’ αν η αστική ιστοριογραφία επιχειρεί, στο πλαίσιο του αντικομμουνιστικού αναθεωρητισμού, να εξαγνίσει τη δυναστεία των Ρομανόφ και το καθεστώς τους, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο τσαρισμός θάφτηκε μια και καλή, από τον ίδιο το λαό, στη χωματερή της ιστορικής λήθης. Εκεί όπου αργά ή γρήγορα θα καταλήξει μια μέρα και η αστική τους δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου