Καιρό έχουμε να επικοινωνήσουμε.
Προσωπικές περιπέτειες όχι κρυφές μα ούτε και δημοσιοποιημένες με κράτησαν για λίγο μακριά από τα ουσιώδη βέβαια.
Η έννοια της αλληλεγγύης όπως εκφράζεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα «άλλα», αυτά με τα κεφαλαία ΜΜ τα εγκληματικά επικίνδυνα επουσιώδη, με την υψηλή τηλεθέαση και τις κορόνες κατανόησης και οίκτου, σκοτώνεται με κινήσεις «εντυπωσιακές» προς τέρψιν του αποπροσανατολισμού.
Κόβω με επιδεικτική μαεστρία μιά τουφίτσα από τα μαλάκια μου θεωρώντας πως έτσι συμπαραστέκομαι στις γυναίκες του Ιράν που συμβολικά εκφράζουν τα ουσιαστικά προβλήματα για τα οποία αγωνίζονται.
Δημοσιεύω και ξαναδημοσιεύω λεπτομέρειες και φωτογραφίες και σχολιάζω κλαίγοντας σχεδόν την «άτιμη κοινωνία» που φταίει έτσι από μόνη της για όλα τα δεινά.
Και μπαίνουν στο παιχνίδι άνθρωποι που δεν το περιμένεις να σχολιάσουν επιλογές και επουσιώδη και η μια εξυπνάδα ακολουθεί την άλλη όταν ο κόσμος γύρω μας «έχει την έγνοια του ψωμιού» όπως λέει ο Γιάννης Ρίτσος στο «Χρονικό» τιμώντας την εργατιά.
Όταν σε όλη την Ευρώπη, που στενάζει, συσπειρώνεται η εργατική τάξη και απαιτεί επίθεση, τη μόνη απάντηση που χρειάζεται να δίνουν της Γης οι κολασμένοι να τρομάξουν τα θεριά του καπιταλισμού.
«Στο διάλο όσοι μας λένε ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλος της ιστορίας», φώναξε στη Μασσαλία ο Ολιβιέ Ματό και το ΠΑΜΕ έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, με γνώση για τους αγώνες του.
Επειδή η εργατιά έχει τους δικούς της διαύλους επικοινωνίας.
Αυτούς που θα μας κατεβάσουν όλους στους δρόμους στις 9 του Νοέμβρη επειδή πρέπει να τους τρομάξουμε Εμείς οι δυνατοί και αλληλέγγυοι για τα ουσιώδη κι όχι έτσι ...γενικώς.
Της Ελένης Γερασιμίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου