Ο δρόμος

Μετά το «βάλτε πλάτη» που διακηρύττουν στον λαό τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, με «στόχο» τη δυναμική ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, τώρα επιστρατεύουν και το «αναμείνατε». «Γιατί να διαδηλώσεις, γιατί να διεκδικήσεις οργανωμένα, αφού σε μερικούς μήνες θα ψηφίσεις» είναι το νόημα των καλεσμάτων υποταγής στον λαό, που δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να τα «φέρει βόλτα».

Αυτό το «αναμείνατε» όμως, που πληρώνουν ήδη οι εργαζόμενοι, δεν κρύβει καμιά «έκπληξη» για κάτι καλύτερο. Τα προγράμματα όλων των αστικών κομμάτων είναι γνωστά και «συγκλίνουν», κάνοντας χειρότερη την καθημερινότητα του λαού. Εχουν για προμετωπίδα τις «αντοχές της οικονομίας» και τη «δημοσιονομική σταθερότητα», υπηρετούν την «πράσινη ανάπτυξη» και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Για παράδειγμα, τι μπορεί να περιμένει ένας μισθωτός από την κυβερνητική εναλλαγή, όποιος κι αν είναι κυβέρνηση την επόμενη μέρα; Στην καλύτερη περίπτωση, να ρυθμίζεται ο μισθός του με βάση τον μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, με κριτήριο τις «αντοχές» της οικονομίας!

Και πού φτάσαμε; Ο σημερινός κατώτατος μισθός να είναι χαμηλότερα ακόμα και σε σχέση με πριν από 13 χρόνια, ένας στους τρεις μισθούς να φτάνει με το ζόρι στα 400 ευρώ. Μάλιστα, με τον πληθωρισμό να «ταλαντώνεται» ανάμεσα στο 8% - 10%, η στάση αναμονής για μια τέτοια αύξηση από τη σημερινή ή μια επόμενη κυβέρνηση, με τον ίδιο αντεργατικό μηχανισμό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση του πραγματικού εισοδήματος.

Τι φέρνει αντίστοιχα μια «αναμονή» για «λύσεις» από την κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, απέναντι στη λεγόμενη «ενεργειακή κρίση» που τσακίζει τον λαό; Τίποτα περισσότερο από την κορύφωση της αγωνίας για το πού θα φτάσει ο επόμενος λογαριασμός. Για το πόσο και για ποιους θα είναι η κρατική «επιδότηση», που δεν φτάνει ούτε για «ζήτω», ενώ ο λαός θα «πληρώνει» από την άλλη τσέπη για να στηρίζονται οι όμιλοι της Ενέργειας.

Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ λένε στον λαό «αναμείνατε στο ...ακουστικό σας» μέχρι να αποφασίσει η ΕΕ κάποιο «πλαφόν» στο φυσικό αέριο, στα δυσθεώρητα ύψη που βρίσκεται σήμερα και καταδικάζει στην ενεργειακή φτώχεια την πλειοψηφία του λαού.

Μήπως όμως η αναμονή για μια «καλύτερη πορεία της οικονομίας», για την κάθε φορά «απόδοση» των εσόδων, ώστε να βρεθεί τι «περισσεύει» για να διατεθεί σε voucher και pass, μπορεί να δώσει έστω και μερικές ανάσες ανακούφισης; Κι εδώ «αναμονή» σημαίνει να ...κλείσει ραντεβού ο λαός με την επαναφορά των «πρωτογενών πλεονασμάτων» το 2023, την απογείωση της φοροληστείας με 1,6 δισ. ευρώ πάνω από το 2022, ώστε να βγαίνει ο «λογαριασμός» της στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό το δηλητήριο της «αναμονής» το πληρώνουν οι εργαζόμενοι σε κάθε πλευρά της καθημερινότητάς τους. Το δείχνει η τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία, που κοστίζει σε απώλειες ανθρώπων, ενώ θα μπορούσαν να σωθούν. Το δείχνει η κατάσταση στα σχολεία, που εν έτει 2022 γίνεται συζήτηση για περικοπές ακόμα και στις μερίδες φαγητού στους βρεφονηπιακούς σταθμούς!

Επομένως, κανένα ...μυστήριο δεν κρύβει και καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει για το τι περιμένει τον λαό αν επικρατήσει η λογική της αναμονής, του «πάλι καλά να λέμε...». Αλλωστε, μιλάμε για δρόμο δοκιμασμένο, που δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.

Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος. Που τσακίζει στην πράξη όλα τα κελεύσματα αναμονής - υποταγής. Που αχρηστεύει την τρομοκρατία των «αντοχών της οικονομίας», τη φενάκη της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και της δήθεν «ανάπτυξης για όλους», όπως λέει η ΝΔ, ή της «δίκαιης ανάπτυξης» που αντιτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κρύβουν και οι δύο ότι αυτή, όποιο «πρόσημο» κι αν έχει, ό,τι χρώμα κι αν τη βάψουν, «πράσινη» ή «μαύρη», δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες του λαού.

Είναι ο δρόμος που μπροστά και στην πανεργατική απεργία της 9ης Νοέμβρη προτάσσει τις διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς, για μειώσεις στα τιμολόγια ρεύματος και βασικών ειδών κατανάλωσης, για να μη χάνει το σπίτι της η φτωχολογιά από τα χρέη. Είναι ο δρόμος που έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική που λέει στον λαό να μάθει να ζει με λίγα, για να στηριχτούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κεφάλαιο.

Αυτός ο δρόμος μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια νέες δυνάμεις, να δώσει ώθηση στην κοινή δράση των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους, να συμβάλει στον πανελλαδικό συντονισμό της διεκδίκησης για όσα έχει σήμερα ανάγκη ο λαός. Αυτή θα είναι η συμβολή αυτού του μεγάλου απεργιακού σταθμού: Να αποτελέσει το σημείο «στροφής» και κλιμάκωσης, βάζοντας στην άκρη το δηλητήριο της παθητικής στάσης, της αναζήτησης «σωτήρων» μέσα από την επόμενη κυβερνητική εναλλαγή!