Μικροί θνητοί, μεγάλοι αθάνατοι

 Οταν η εξουσία και δη η αστική εκλεγμένη μιλάει μόνο με τους μεγάλους, τότε οι... μικροί βρυχώνται και δεν τους ακούει. Νομοτελειακό; Ισως όχι. Είναι όμως εμπειρικά διαπιστωμένο, και σε επίπεδο πολιτικής ανάλυσης ευεξήγητο, να το αισθάνεσαι ως επικείμενη θύελλα, κοινωνική αναταραχή ή και αγανάκτηση κι εξέγερση, λέξεις που μπήκαν επιπόλαια στη ζωή μας από την περασμένη δεκαετία και φορτώθηκαν απολίτικα τη βαθιά οικονομική κρίση που τσάκισε τις μάζες των... μικρών.

Να 'μαστε λοιπόν εδώ, λίγο μετά το αυγουστιάτικο Πάσχα των πανηγυριών και της απόδρασης που ανακουφίζει την πλέμπα με τα τόσο κατασυκοφαντημένα «μπάνια του λαού», να βλέπουμε και σε ευρωπαϊκό και σε εγχώριο επίπεδο (με αφορμή την μπάλα, τον φόνο και την UEFA) τον αλαζονικό και απροκάλυπτα πεταγμένο στα μούτρα μας τοξικό χαρακτήρα της ταξικότητας. Για να γίνουν ήσυχα πρόβατα οι πολίτες, αυτοί που λέμε καθημερινοί του μόχθου, μισθωτοί, μεροκαματιάρηδες, άνεργοι, κακο-καλοπληρωμένοι, με την αγωνία της επόμενης μέρας, του ακριβού νερού, ηλεκτρικού, και το σφίξιμο της τροφικής αλυσίδας στο στομάχι, στα νεύρα και στον λαιμό, οι ποιμένες του καπιταλισμού διαχώρισαν στο πιτς φιτίλι τους μικρούς απ' τους μεγάλους. Δηλαδή τον εαυτό τους από τους άλλους. Και για να 'ναι ευκολάκι, η μπάλα προσφέρεται. Ποιος θα ασχοληθεί με την επαρχία, τη δεύτερη, την τρίτη εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου, ή τα ερασιτεχνικά σωματεία και τα άλλα αθλήματα. Δεν πρόκειται να απασχολήσουν οι ποιμένες την κοινωνία για μια μπουνιά σε μια κερκίδα ας πούμε του Λεβαδειακού ή του Παναιτωλικού, ή για επεισόδια μετά από αγώνα βόλεϊ στον Εύοσμο ή στο πόλο του Πανιωνίου. Εκεί οι αρχές, αν βρεθούν, εύκολα θα ξεχωρίσουν λόγω μικρού όγκου φιλάθλων και... ψήφων τον ένοχο, αν θέλουν και συμφέρει. Εδώ ο Αρης, που είχε και θύμα και ανήκει και στη ...συμπρωτεύουσα, δεν κρίθηκε απαραίτητο να συναντήσει τον αρχιτσοπάνη της ευρωστρούγκας της μπάλας. Οι μεγάλοι είναι αυτοί με τα λεφτά, τα γήπεδα, την επιρροή και τις διασυνδέσεις στο επίπεδο των θεσμικών οργάνων. Είναι οι μικροί πρωθυπουργοί στα κλαμπ τους με χορηγούς, στοιχήματα και επενδυτική ισχύ που έως έναν βαθμό διαλέγουν και τον κανονικό πρωθυπουργό τους. Είναι οι μεγάλοι γενικώς, εκτός - εντός μπάλας, οι κατέχοντες την εκμεταλλευτική ικανότητα να βγάζουν και από τη μύγα ξίγκι και μετά να συστήνουν την εντομοφαγία ως πιθανή λύση για τα παιχνίδια πείνας, που μετά τις ταινίες δοκιμάζονται και στην πραγματικότητα.

Δεν θα ασχολιόμουν μ' αυτήν τη χυδαιότητα περί μικρών και μεγάλων με αφορμή την πρόσφατη ναζιστική επιδρομή με μάσκα χουλιγκάνου, αν δεν διάβαζα με ένα αίσθημα αναίτιας θερινής ναυτίας, που δεν το χρώσταγα σε κανέναν, ότι οι πλούσιοι, οι πολύ πλούσιοι, οι μεγάλοι δηλαδή, τώρα πετυχαίνουν χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη ένα «θαύμα». Θα ζούνε λέει περισσότερο από εμάς τους μικρούς, τους υπόλοιπους δηλαδή έξω από τη χούφτα που εκμεταλλεύεται δισεκατομμύρια ανθρώπων στη Γη, γιατί με τα φράγκα τους επενδύουν σε πανάκριβες γονιδιακές θεραπείες, αντιγηραντικές γενετικές επεμβάσεις και άλλα τέτοια απρόσιτα για όλους μας, με στόχο τη διατήρηση της νεότητας και ενδεχομένως μια μορφή ...αθανασίας. Ενας μάλιστα απ' αυτούς έκανε συστηματική αφαίμαξη στον νεότερο γιο του επί χρόνια, για να μοιάζει στα εξήντα του σαν να 'ναι είκοσι! Θα μου πεις, όταν ο Ζαμπέτας έγραφε «ο πενηντάρης είναι ένας νέος της εποχής» δεν φανταζόταν ότι το δικαίωμα να διαφεντεύουν οι καπιταλιστές τον πλανήτη το έχουν δύο ογδοντάρηδες στο Αμέρικα, με ορίζοντα ανέκκλητης τετραετίας. Δείτε το από τη σκοπιά τους, ώστε ως μικροί, άρρωστοι, γερασμένοι και θνητοί, να μη βρυχάστε απλώς αλλά να διεκδικήσετε το δικαίωμα στην άθληση, στην υγεία, στην αθανασία, ακόμα και ως ψευδαίσθηση. Χωρίς λεφτά. Γιατί αυτοί που τα πήραν δεν πρόκειται να δώσουν φράγκο για να μην πεθάνετε νωρίς. Είναι λίγοι και αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Και αν θέλουν να χειραγωγήσουν τους πολλούς, θα τάζουν σε όσους εκείνοι επιλέγουν, εκτός από ιδιωτική ασφάλιση και καλύτερο μισθό, και μια συμμετοχή σε γενετικά πειράματα αιώνιας νεότητας και αιώνιας διατήρησης της σκλαβιάς. Ξαπλώστε στις παραλίες και απολαύστε τα κορμάκια σας, όποια κι αν είναι, όσο είναι ακόμα δικά σας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ