«Ευκαιρία» για ποιον;

Η Θεσσαλία δεν βουλιάζει μόνο στη λάσπη της πλημμύρας αλλά και του κυβερνητικού εμπαιγμού, που περνάει σε άλλα επίπεδα μετά τις «νέες» εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για τη στήριξη τάχα των πλημμυροπαθών και την «επανεκκίνηση» της περιοχής.

Το «ισχυρό πακέτο μέτρων» που προαναγγελλόταν όλες τις προηγούμενες μέρες από τα κυβερνητικά επιτελεία, για την αντιμετώπιση δήθεν των συνεπειών από την καταστροφή σπιτιών, επιχειρήσεων, ζώων και καλλιεργειών, αποδείχτηκε ότι δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του λαού, ούτε καν με τις πιο επείγουσες.

Πολύ περισσότερο, δεν έχει σχέση με την ανάγκη να γίνουν τώρα όλα τα απαραίτητα έργα αποκατάστασης και θωράκισης της περιοχής, ώστε να μπορέσουν οι βιοπαλαιστές να παραμείνουν και να συνεχίσουν να παράγουν στον τόπο τους.

Τα μέτρα της κυβέρνησης, και κυρίως αυτά που αφορούν στην «επόμενη μέρα», οδηγούν προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, προμηνύοντας νέα δεινά για τον λαό της Θεσσαλίας και κυρίως τους βιοπαλαιστές αγρότες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εξαγγελία του πρωθυπουργού για τη συγκρότηση «Οργανισμού Διαχείρισης Υδάτων Θεσσαλίας», με σκοπό «τον κεντρικό σχεδιασμό και την υλοποίηση των αντιπλημμυρικών έργων», αλλά και τη διαμόρφωση «μόνιμων λύσεων» στην άρδευση.

Ομως, για την έλλειψη αντιπλημμυρικού σχεδιασμού και έργων, που «έπνιξε» τη Θεσσαλία, δεν φταίει κανένας οργανισμός που δεν υπήρχε μέχρι τώρα. Οπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου», μελέτες υπήρχαν εδώ και πολλά χρόνια και περιέγραφαν με πολύ μεγάλη ακρίβεια τους κινδύνους των πλημμυρών.

Κι όχι μόνο αυτό... Στις μελέτες περιέχονταν συγκεκριμένα σενάρια για τη θωράκιση της περιοχής, με κλιμάκωση του κόστους, που καθόριζε και την αποτελεσματικότητά τους. Η κυβέρνηση όμως, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, επέλεξε τα έργα με το μικρότερο κόστος και τα πιο αποσπασματικά, ενώ κι απ' αυτά δεν εκτέλεσε ούτε τα βασικά! Γι' αυτό πνίγηκε ο κάμπος.

Αλλού είναι επομένως το «ζουμί» και όχι στον αντιπλημμυρικό σχεδιασμό, που με όλες τις κυβερνήσεις υπακούει στον νόμο του κόστους - οφέλους σε βάρος του λαού, της ζωής και της περιουσίας του.

Ο Οργανισμός Διαχείρισης Υδάτων παραπέμπει στην ευρωπαϊκή Οδηγία - πλαίσιο (2000/60/ΕΚ), με την οποία βαθαίνει η εμπορευματοποίηση του νερού και γίνεται καταλύτης για βαθύτερες αλλαγές στην αγροτική παραγωγή.

Με προτεραιότητα τον περιορισμό της ζήτησης και με μανδύα την προστασία του υδάτινου περιβάλλοντος, που απειλείται απ' την «κλιματική αλλαγή», μεθοδεύεται η αυξημένη τιμολόγηση του νερού, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα και τη λαϊκή κατανάλωση.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου «αθώα» η εξαγγελία του πρωθυπουργού, με τον φερετζέ μάλιστα της αντιπλημμυρικής προστασίας και των «μόνιμων λύσεων» στην άρδευση.

Ειδικά αν τη συνδυάσει κανείς με όσα είπε στη συνέντευξή του για «αλληλουχία πλημμυρών και λειψυδρίας» στη Θεσσαλία, αλλά και την αναφορά του ότι η ανασυγκρότηση της περιοχής «μπορεί να δημιουργήσει ταυτόχρονα ευκαιρίες για αλλαγή καλλιεργειών».

Αν ήθελαν άλλωστε όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της άρδευσης και των πλημμυρών, δεν θα απέρριπταν τα δίκαια αιτήματα των βιοπαλαιστών αγροτών για αρδευτικά και αντιπλημμυρικά έργα. Ούτε θα αύξαναν την ανταποδοτικότητα στο νερό, ανεβάζοντας το κόστος παραγωγής και κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την επιβίωση στην ύπαιθρο.

Κατά τ' άλλα, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την επέκταση του market pass μέχρι το τέλος του χρόνου για τη Θεσσαλία και τον Εβρο. «Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω ...λάσπη», δηλαδή, με 52 ευρώ πουρμπουάρ τον μήνα για μια τετραμελή οικογένεια, που ζει με τη θηλιά της ακρίβειας στον λαιμό της και έχει να πληρώσει χιλιάδες ευρώ για τον καθαρισμό και την αποκατάσταση του νοικοκυριού της.

Η κυβέρνηση, που «βλέπει» τη Θεσσαλία να αναγεννιέται από τις λάσπες της, αξιοποιεί την καταστροφή ως ευκαιρία για να επιταχύνει σχεδιασμούς που αφορούν σε αλλαγή χρήσεων γης, με στόχο νέες κερδοφόρες επενδύσεις, όπως στις ΑΠΕ και την ταχύτερη προσαρμογή της υπαίθρου σε όσα προβλέπει η ΚΑΠ της ΕΕ, σε βάρος των βιοπαλαιστών αγροτών.

Αντίπαλο δέος σ' αυτούς τους σχεδιασμούς μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος λαός, που παλεύει να σταθεί στα πόδια του και διεκδικεί να παραμείνει και να συνεχίσει να παράγει στον τόπο του. Η οργανωμένη αλληλεγγύη και διεκδίκηση, που φωτοβολούν αυτές τις μέρες στη Θεσσαλία, είναι ο καλύτερος δρόμος για να ξεκολλήσει η ζωή από τις λάσπες, να ανθίσει στον κάμπο η ελπίδα μιας καλύτερης ζωής για τους ανθρώπους του μόχθου.