Η επισκόπηση των γεγονότων των τελευταίων ημερών στη Παιδεία δεν μπορεί παρά να αφήνει μια πικρή γεύση ακόμα και στον κοινωνικά ουδέτερο παρατηρητή.
Πικρή γεύση για α) τον «εξυπνακίστικο» τρόπο χειρισμού κορυφαίων γεγονότων από τους «άριστους» εξ ημών που όμως εμείς εκλέγουμε να χειριστούν τα του οίκου μας, β) τον δήθεν πανικό και την ψευδολογία περί πανεπιστημίων-χώρων ανομίας και εγκληματικότητας ,και την τάση υπερβολικού αυτομαστιγώματος ώστε να δικαιολογηθούν ακραία μέτρα γ) την ανικανότητα του συστήματος να επιλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους για τις κατάλληλες θέσεις, δ) την ψυχοπαθολογική εμμονή των συντηρητικών γηγενών (και δυστυχώς και όλων των Ευρωπαίων) γραφειοκρατών-λογιστών μόνο στους οικονομικούς δείκτες, προφανώς γιατί είναι ανίκανοι να συλλάβουν και υλοποιήσουν άλλα οράματα ζωής , με αποτέλεσμα να επιχειρείται και αντίστοιχος σχεδιασμός της Παιδείας και ε) την αδυναμία ημών των πολιτών να θεσπίσουμε τρόπους «εξέγερσης» και ανατροπής των καταστάσεων με μαζικότητα.