Με τη συμμετοχή εκατοντάδων εργαζομένων από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, νέων
αγωνιστών που πήραν τη θέση τους πλάι στους παλιότερους στο καμίνι της ταξικής πάλης. Ανθρώπων που πήραν την απόφαση να γυρίσουν την πλάτη στη συνδικαλιστική μαφία. Νέων εργατών και εργατριών που νιώθουν αποκούμπι τους το ΠΑΜΕ.
Η επετειακή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20 Απρίλη ξεκίνησε με προβολή βίντεο για την 20χρονη πορεία του ΠΑΜΕ. Στη συνέχεια, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, μίλησαν ο Γιώργος Πέρρος και ο Λεωνίδας Στολτίδης.
Τη σκυτάλη πήραν οι καλλιτέχνες της πόλης που συμμετείχαν στη γιορτή του ταξικού κινήματος, αναγνωρίζοντας τη συμβολή του. Ο Κώστας Καρμπάς, η Μαρία Φραγκούλη, ο Μιχάλης Καλαϊτζής, ο Νίκος Ταλέας, ο Γιώργος Αετόπουλος, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο Κώστας Γκούβας, ο Νίκος Νατζμέ, ο Κώστας Γκρανόπουλος παρουσίασαν αγαπημένα τραγούδια, εμπνευσμένα από την ιστορία αγώνων του λαού μας.
Μάλιστα ο Δημήτρης Ζαρβουδάκης παρουσίασε ένα τραγούδι που συνέθεσε σε στίχους του Κώστα Χατζόπουλου, λογοτέχνη και πρώτου επίσημου μεταφραστή στα ελληνικά του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Και είπε με έμφαση ότι «δίπλα σας κι εμείς προσπαθούμε να γράψουμε τη δική μας ιστορία».
Κάθε στιγμή της βραδιάς ανέδειξε τη δέσμευση, την απόφαση τούτη η πορεία για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος να συνεχιστεί αταλάντευτα, χωρίς βήμα πίσω. Την πίστη ότι «ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης».
Παραβρέθηκαν ο βουλευτής του ΚΚΕ Σάκης Βαρδαλής και ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» Σωτήρης Ζαριανόπουλος.
Ο Λεωνίδας Στολτίδης, από το βήμα της εκδήλωσης, κάλεσε σε συμπόρευση, σε κοινό βηματισμό όλα εκείνα τα σωματεία, που παρά τις επιφυλάξεις τους προσβλέπουν στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και κατανοούν τη σημασία δυνατού ταξικού πόλου. «Απλώνουμε το χέρι σε συνδικαλιστές και εργαζόμενους που δεν αντέχουν τη σαπίλα της συνδικαλιστικής μαφίας, προβληματίζονται, ψάχνουν το αποκούμπι τους», είπε.
Αναφερόμενος στα 20 χρόνια ζωής του ΠΑΜΕ σημείωσε: «Το ΠΑΜΕ απέδειξε στην πράξη πως δεν είναι άθροισμα παρατάξεων αλλά μαχητικό - ταξικό μέτωπο σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, ανένταχτων συνδικαλιστών και εργαζόμενων. Που αντλεί τη δύναμη και το κύρος του από την καθημερινή και αταλάντευτη παρουσία του στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια και σε κάθε εργασιακό χώρο, από την πλούσια δράση και τους αγώνες του» .
Ο Γιώργος Πέρρος, μεταξύ άλλων ανέφερε: «Φτάσαμε ως εδώ γιατί βάλαμε στόχο την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, γιατί θέλουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί αλλά και να παίρνουν στροφές οι συνειδήσεις των εργατών και να έρχονται κοντά στη δική μας αντίληψη.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί ξέρουμε ότι η ταξική πάλη δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι δύσκολος δρόμος, όμως πάνω από όλα εμείς πιστεύουμε ότι δεν θα είναι ανίκητοι οι καπιταλιστές.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί εμείς πιστεύουμε στο καινούργιο που είναι αυτό το σύνθημα που βγαίνει από τα στόματα χιλιάδων εργατών στις διαδηλώσεις: "Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά".
Είμαστε περήφανοι, προχωράμε μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Δεν κομπάζουμε γιατί έχουμε επίγνωση των αδυναμιών μας, των δυσκολιών της ταξικής πάλης. Αλλά πίσω δεν κάνουμε. Δεν μας το επιτρέπει η ιστορία μας, ο στόχος μας να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας μπροστά, να δημιουργήσουμε εξελίξεις, τις προϋποθέσεις να έρθει η τάξη μας εκεί που της αξίζει» (Δείτε βίντεο ΕΔΩ).
Η ομιλία του Λ. Στολτίδη
«Πριν
20 χρόνια ακριβώς με τη συμμετοχή εκατοντάδων συνδικαλιστών από δεκάδες
σωματεία ιδρύθηκε ως ανάγκη των καιρών το Πανεργατικό Αγωνιστικό
Μέτωπο, ανοίγοντας μια νέα σελίδα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα,
παίρνοντας με συνέπεια τη σκυτάλη των πλούσιων παραδόσεων και των αξιών
της εργατικής τάξης της χώρας μας.
Το ΠΑΜΕ στα 20 χρόνια ζωής δέχτηκε και ξεπέρασε απειλές, τρομοκρατία και βρώμικες επιθέσεις, μπήκε μπροστά στην οργάνωση αγώνων και απεργιών, έδωσε κουράγιο, δύναμη και ενέπνευσε χιλιάδες εργάτες, καθυστέρησε μέτρα, ήταν παρόν σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έβαλε νερό στο κρασί του, δεν μπήκε σε κοινωνικούς διαλόγους, δεν υιοθέτησε απόψεις και ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού που έσκαβαν το λάκκο στους εργαζόμενους. Κανείς και ποτέ ως σήμερα, δε μπόρεσε να το βάλει στο χέρι.
Το ΠΑΜΕ απέδειξε στην πράξη πως δεν είναι άθροισμα παρατάξεων, αλλά μαχητικό - ταξικό μέτωπο σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, ανένταχτων συνδικαλιστών και εργαζομένων. Που αντλεί τη δύναμη και το κύρος του από την καθημερινή και αταλάντευτη παρουσία του στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια και σε κάθε εργασιακό χώρο, από την πλούσια δράση και τους αγώνες του.
Γι' αυτό και σήμερα και από αυτό το βήμα καλούμε σε συμπόρευση, σε κοινό βηματισμό όλα εκείνα τα σωματεία, που παρά τις επιφυλάξεις τους προσβλέπουν στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και κατανοούν τη σημασία δυνατού ταξικού πόλου. Απλώνουμε το χέρι σε συνδικαλιστές και εργαζόμενους που δεν αντέχουν τη σαπίλα της συνδικαλιστικής μαφίας, προβληματίζονται, ψάχνουν το αποκούμπι τους.
Το ΠΑΜΕ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του δέχτηκε αμέσως την επίθεση από το κεφάλαιο και τους ανθρώπους του. Στην αρχή οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, οι παρατάξεις του ΣΥΝ τότε, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να το εμφανίζουν ως κομματική παράταξη με σκοπό να υπονομεύσουν το ΠΑΜΕ και το ρόλο του.
Και αυτό διότι τους ενοχλεί η γραμμή πάλης του ενάντια στις επιδιώξεις των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων και εταιρειών, των πολιτικών κομμάτων που τους εκπροσωπούν, της ΕΕ που την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Γραμμή πάλης με την οποία συσπειρώνονται εκατοντάδες σωματεία και επιδιώκουν αυτή η γραμμή να κυριαρχήσει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η απόρριψη της επιζήμιας για τα συμφέροντα των εργαζομένων θεωρία του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών που γύρω από ένα τραπέζι θα μοιράζονται δίκαια τον πλούτο που παράγεται, των στημένων κοινωνικών διαλόγων, της παράδοσης άνευ όρων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια σε όλα τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους. Το σύνθημα "Καμία θυσία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία" έδωσε τον τόνο για τους αγώνες και την ιδεολογική διαπάλη κόντρα στη λογική του "να βάλουμε όλοι πλάτη", "να μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης". Τα συνθήματά του υιοθετήθηκαν από ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Το ΠΑΜΕ ενισχύθηκε με νέα συνδικάτα, κλαδικά και επιχειρησιακά, Εργατικά Κέντρα, δυνάμωσε η επιρροή του, εκατοντάδες νέοι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δουλεύουν με τη γραμμή του, παλεύουν να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων σε όλους τους κλάδους, για την ανασύνταξη του κινήματος.
Έκανε βήματα κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, γυναικείων ριζοσπαστικών οργανώσεων και νεολαίας, σε συνθήκες οξύτατης αντεργατικής επίθεσης δυνάμωσε την παρέμβασή του.
Η δράση του ΠΑΜΕ δεν αφορούσε μόνο τα μισθολογικά και αμιγώς εργασιακά ζητήματα. Πήρε πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη δράσης των συνδικάτων για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον εργαζόμενο και την οικογένειά του. Δράση και στον Πολιτισμό, στις Τέχνες, στον Αθλητισμό, ενάντια στα ναρκωτικά.
Πιστό στις αρχές της προλεταριακής αλληλεγγύης, είχε σταθερό μέτωπο στην ξενοφοβία, στο ρατσισμό και το φασισμό. Από την πρώτη στιγμή οργάνωσε την αλληλεγγύη και τον αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων, των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Ήταν σταθερά στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα και της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργατών ενάντια στο κεφάλαιο, για αυτό και βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μαντρόσκυλων της, των χρυσαυγιτών.
Το ΠΑΜΕ, πιστό στις αρχές του διεθνισμού, το 2000 γίνεται μέλος της ΠΣΟ. Η αναγνώριση του ρόλου του ΠΑΜΕ στην ΠΣΟ εκφράζεται και με την ανάθεση της διοργάνωσης του 16ου Συνέδριο της ΠΣΟ το 2011 στην Αθήνα. Ιδρύθηκε μέσα στους αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική σφαγή στη Γιουγκοσλαβία και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτή τη σφαγή διότι δεν μπορεί αυτά τα προβλήματα να είναι έξω από τα συνδικάτα, γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να χύσουν το αίμα τους για τους πετρελαιάδες, τους εμπόρους όπλων, τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες.
Η ζημιά του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και των μεταμορφώσεών τους είναι μεγάλη. Η πληγή που έχουν ανοίξει στο σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι βαθιά, δεν κλείνει εύκολα.
Η επικράτησή τους σε στρατηγικούς τομείς, στα μεγάλα συνδικάτα της βιομηχανίας, της Ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των λιμανιών, των μεταφορών, των πρώην ΔΕΚΟ είναι μεγάλο εμπόδιο για την ενότητα των εργαζομένων και τον ταξικό προσανατολισμό του αγώνα. Αρνούνται και σήμερα να γράψουν στα σωματεία τους χιλιάδες εργολαβικούς, συμβασιούχους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους των δουλεμπορικών γραφείων που δουλεύουν στους ίδιους χώρους. Κρατούν ανοργάνωτη τη νέα βάρδια. Οι δυσκολίες που συναντάμε για την οργάνωση των εργατών είναι πολλές.
Όλα αυτά τα χρόνια κατεβαίνουν με κοινά ψηφοδέλτια, σε κοινή αντιΠΑΜΕ στάση σε μεγάλες ομοσπονδίες και συνδικάτα όπου βλέπουν ότι γίνεται βήμα ανατροπής των συσχετισμών. Διατηρούν μηχανισμό διαμόρφωσης συσχετισμών μαζί με την εργοδοσία και το κράτος, o οποίος συνοδεύεται και από φαινόμενα διαφθοράς, διασπάθισης εκατομμυρίων από κονδύλια και προγράμματα εξαγοράς. Η γραμμή τους σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και τα έργα τους είχαν ως αποτέλεσμα την απαξίωση των συνδικάτων στους εργαζόμενους. Δεν δίστασαν να υιοθετήσουν τα πιο αντιδραστικά συνθήματα όπως το "Έξω τα κόμματα ή και το έξω τα συνδικάτα από τους αγώνες". Έγιναν, μαζί με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, στις πλατείες των αγανακτισμένων όχημα εγκλωβισμού της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας εκκολαπτήριο του ναζισμού και έφεραν ένα ακόμα πλήγμα στην αξία συμμετοχής και πάλης μέσα στα συνδικάτα και του αγώνα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς όπου οργιάζει η εργοδοσία και η εκμετάλλευση.
Βασική παρακαταθήκη της δράσης του ΠΑΜΕ είναι η ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνδικάτα αγωνιστικά, μαζικά, εργατικά. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων ενάντια στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για να ζουν οι λαοί χωρίς φτώχεια, ανεργία και πολέμους.
Για εμάς είναι καθαρό πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους. Γι' αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία που κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική της επιβίωση, προτάσσοντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος! Για να αναδειχθούν οι ταξικές δυνάμεις σε κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.
Ο συσχετισμός δύναμης δεν ήταν ποτέ μονάχα ένα αποτέλεσμα μιας κάλπης ή ενός Συνεδρίου. Εμείς μετράμε διαφορετικά τις δυνάμεις μας, έχουμε άλλα κριτήρια για την οργάνωση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Όλες αυτές τις μέρες ήρθαμε σε επαφή με εργαζόμενους που μέχρι πριν λίγο καιρό μας παρακολουθούσαν με σκεπτικισμό. Κανείς δεν συμφωνεί με την απροκάλυπτη παρέμβαση των ίδιων των εργοδοτών μέσα στα σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τη ΓΣΕΕ. Μας λένε να μην κάνουμε πίσω! Να καθαρίσουν τα σωματεία από τους νόθους και τους εργοδότες. Η διαπάλη, συνάδελφοι - συναδέλφισσες, ανάμεσα στις δυο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα σταματήσει στη Ρόδο, όπως δεν σταμάτησε στην Καλαμάτα, στην Αλεξανδρούπολη και πάει λέγοντας. Η μάχη θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Και θέλουμε να διαμηνύσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι αυτή μας τη συνεισφορά θα τη σφραγίσουμε και στην επόμενή τους προσπάθεια να επιβάλουν ένα νέο Συνέδριο-παρωδία, μακριά από τους εργαζόμενους και αγκαλιά με την εργοδοσία, μέσα στα πολυτελή ξενοδοχεία. Η απαίτησή μας να καθαρίσει το εργατικό κίνημα από τη βρωμιά τους θα γίνει πράξη από τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα και τους εργαζόμενους.
Συναγωνίστριες συναγωνιστές,
Η προετοιμασία του εορτασμού της πρωτομαγιάτικης απεργίας και η συνέχιση της μάχης απέναντι στη συνδικαλιστική μαφία να αποτελέσει, να γίνει από τα συνδικάτα με τέτοιους όρους που να επισφραγίσει ένα ακόμη βήμα προς την ανασύνταξη τους εργατικού κινήματος.
- Δεν πρέπει να μείνει εργάτης που να μη μάθει για τους όρους της μάχης απέναντι στη συνδικαλιστική μαφία. Πολλοί έμαθαν, κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος, αποσπάστηκαν δυνάμεις ακόμη και ανοιχτά. Το υλικό είναι αρκετό, δεν πρέπει να υποτιμηθεί από κανέναν, ικανό να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Να επιμείνουμε με όλες τις μορφές να φτάσει παντού, αυτό έχει πολύ δρόμο ακόμα. Αυτή η μάχη θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση, πρέπει να ετοιμάσουμε νέες δυνάμεις που θα αναμειχθούν.
- Τα σωματεία πρέπει να ζωντανέψουν όλες τις δραστηριότητες τους, να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους, να πάρουν φωτιά οι μικροσυσκέψεις με ομάδες εργαζομένων από το μητρώο.
- Να κάνουμε ζήτημα όλο και περισσότερων δυνάμεων τα κεντρικά μέτωπα που βάζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα (ΣΣΕ, Υγεία, Ασφάλεια), καταμερίζοντας δουλειά, ζητώντας τη βοήθεια, τη συμμετοχή από περισσότερους εργαζόμενους. Πολλοί θέλουν να συμβάλουν, μην τους κρατάμε ακροατές, να βοηθήσουμε να περάσουν στη δράση μέσω οποιουδήποτε τρόπου θέλουν και μπορούν να εκφραστούν, μέσα ακόμη και από τα ταλέντα τους, το μεράκι τους.
- Να μην αφήσουμε περιθώρια στην παθητικότητα να πάρει κεφάλι σε κανένα χώρο στη λογική "όλοι φοβούνται, τίποτα δεν γίνεται". Δεν αρκεί να λέμε στον εργάτη "σήκωσε ανάστημα", αν δεν μπούμε μπροστά στη σύγκρουση με την εργοδοσία, δεν θα βρει διέξοδο μόνο με τη θεωρία όσο σωστή και να είναι.
- Να κάνουμε ευρύ άνοιγμα με το κουπόνι του ΠΑΜΕ για την αποφασιστική απόκρουση της προσπάθειας κράτους, εργοδοσίας και εργοδοτικού συνδικαλισμού να το δυσκολέψει στη δυνατότητά του να διευρύνει και να βαθαίνει τα μέτωπα αντιπαράθεσης και σύγκρουσης. Είναι δύσκολο να βρεις εργαζόμενο να μην εμπιστεύεται το ΠΑΜΕ, να αρνηθεί να συμβάλει οικονομικά στην αυτοτέλεια του, στο δυνάμωμά του.
- Αποφασιστικά και εξειδικευμένα σε κάθε κλάδο να παρέμβουμε αποφασιστικά για να μη βρει έδαφος η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια και ο συμβιβασμός. Να μη θέσουν ούτε έναν εργαζόμενο εκτός μάχης τα κυβερνητικά ιδεολογήματα για δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος όλων, για επιστροφή στην κανονικότητα με την αύξηση του κατώτατου, στις επερχόμενες εκλογικές μάχες να μην ξεγελαστεί με τα πλαστά δίπολα που του πλασάρονται και πετάξει την πείρα του στον κάλαθο των αχρήστων ενισχύοντας αυτούς που του τσακίζουν τη ζωή.
Η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν για εμάς ένα απλό σύνθημα. Ανασύνταξη του κινήματος, χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα δεν μπορεί να υπάρξει.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές, για να υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να υπάρχει αξιοπρεπής ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο! Τον ιδρώτα μας, τον κόπο μας τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει.
Με αγώνα για νέες διεκδικήσεις, για κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, σε συνδυασμό με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
20 χρόνια μετά δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω.
Ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης
Συνεχίζουμε!
Για το δίκιο της τάξης μας, γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά!
Ζήτω τα 20 χρόνια του ΠΑΜΕ».
Το ΠΑΜΕ στα 20 χρόνια ζωής δέχτηκε και ξεπέρασε απειλές, τρομοκρατία και βρώμικες επιθέσεις, μπήκε μπροστά στην οργάνωση αγώνων και απεργιών, έδωσε κουράγιο, δύναμη και ενέπνευσε χιλιάδες εργάτες, καθυστέρησε μέτρα, ήταν παρόν σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έβαλε νερό στο κρασί του, δεν μπήκε σε κοινωνικούς διαλόγους, δεν υιοθέτησε απόψεις και ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού που έσκαβαν το λάκκο στους εργαζόμενους. Κανείς και ποτέ ως σήμερα, δε μπόρεσε να το βάλει στο χέρι.
Το ΠΑΜΕ απέδειξε στην πράξη πως δεν είναι άθροισμα παρατάξεων, αλλά μαχητικό - ταξικό μέτωπο σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, ανένταχτων συνδικαλιστών και εργαζομένων. Που αντλεί τη δύναμη και το κύρος του από την καθημερινή και αταλάντευτη παρουσία του στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια και σε κάθε εργασιακό χώρο, από την πλούσια δράση και τους αγώνες του.
Γι' αυτό και σήμερα και από αυτό το βήμα καλούμε σε συμπόρευση, σε κοινό βηματισμό όλα εκείνα τα σωματεία, που παρά τις επιφυλάξεις τους προσβλέπουν στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και κατανοούν τη σημασία δυνατού ταξικού πόλου. Απλώνουμε το χέρι σε συνδικαλιστές και εργαζόμενους που δεν αντέχουν τη σαπίλα της συνδικαλιστικής μαφίας, προβληματίζονται, ψάχνουν το αποκούμπι τους.
Το ΠΑΜΕ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του δέχτηκε αμέσως την επίθεση από το κεφάλαιο και τους ανθρώπους του. Στην αρχή οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, οι παρατάξεις του ΣΥΝ τότε, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να το εμφανίζουν ως κομματική παράταξη με σκοπό να υπονομεύσουν το ΠΑΜΕ και το ρόλο του.
Και αυτό διότι τους ενοχλεί η γραμμή πάλης του ενάντια στις επιδιώξεις των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων και εταιρειών, των πολιτικών κομμάτων που τους εκπροσωπούν, της ΕΕ που την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Γραμμή πάλης με την οποία συσπειρώνονται εκατοντάδες σωματεία και επιδιώκουν αυτή η γραμμή να κυριαρχήσει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η απόρριψη της επιζήμιας για τα συμφέροντα των εργαζομένων θεωρία του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών που γύρω από ένα τραπέζι θα μοιράζονται δίκαια τον πλούτο που παράγεται, των στημένων κοινωνικών διαλόγων, της παράδοσης άνευ όρων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια σε όλα τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους. Το σύνθημα "Καμία θυσία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία" έδωσε τον τόνο για τους αγώνες και την ιδεολογική διαπάλη κόντρα στη λογική του "να βάλουμε όλοι πλάτη", "να μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης". Τα συνθήματά του υιοθετήθηκαν από ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Το ΠΑΜΕ ενισχύθηκε με νέα συνδικάτα, κλαδικά και επιχειρησιακά, Εργατικά Κέντρα, δυνάμωσε η επιρροή του, εκατοντάδες νέοι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δουλεύουν με τη γραμμή του, παλεύουν να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων σε όλους τους κλάδους, για την ανασύνταξη του κινήματος.
Έκανε βήματα κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, γυναικείων ριζοσπαστικών οργανώσεων και νεολαίας, σε συνθήκες οξύτατης αντεργατικής επίθεσης δυνάμωσε την παρέμβασή του.
Η δράση του ΠΑΜΕ δεν αφορούσε μόνο τα μισθολογικά και αμιγώς εργασιακά ζητήματα. Πήρε πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη δράσης των συνδικάτων για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον εργαζόμενο και την οικογένειά του. Δράση και στον Πολιτισμό, στις Τέχνες, στον Αθλητισμό, ενάντια στα ναρκωτικά.
Πιστό στις αρχές της προλεταριακής αλληλεγγύης, είχε σταθερό μέτωπο στην ξενοφοβία, στο ρατσισμό και το φασισμό. Από την πρώτη στιγμή οργάνωσε την αλληλεγγύη και τον αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων, των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Ήταν σταθερά στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα και της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργατών ενάντια στο κεφάλαιο, για αυτό και βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μαντρόσκυλων της, των χρυσαυγιτών.
Το ΠΑΜΕ, πιστό στις αρχές του διεθνισμού, το 2000 γίνεται μέλος της ΠΣΟ. Η αναγνώριση του ρόλου του ΠΑΜΕ στην ΠΣΟ εκφράζεται και με την ανάθεση της διοργάνωσης του 16ου Συνέδριο της ΠΣΟ το 2011 στην Αθήνα. Ιδρύθηκε μέσα στους αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική σφαγή στη Γιουγκοσλαβία και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτή τη σφαγή διότι δεν μπορεί αυτά τα προβλήματα να είναι έξω από τα συνδικάτα, γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να χύσουν το αίμα τους για τους πετρελαιάδες, τους εμπόρους όπλων, τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες.
Η ζημιά του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και των μεταμορφώσεών τους είναι μεγάλη. Η πληγή που έχουν ανοίξει στο σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι βαθιά, δεν κλείνει εύκολα.
Η επικράτησή τους σε στρατηγικούς τομείς, στα μεγάλα συνδικάτα της βιομηχανίας, της Ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των λιμανιών, των μεταφορών, των πρώην ΔΕΚΟ είναι μεγάλο εμπόδιο για την ενότητα των εργαζομένων και τον ταξικό προσανατολισμό του αγώνα. Αρνούνται και σήμερα να γράψουν στα σωματεία τους χιλιάδες εργολαβικούς, συμβασιούχους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους των δουλεμπορικών γραφείων που δουλεύουν στους ίδιους χώρους. Κρατούν ανοργάνωτη τη νέα βάρδια. Οι δυσκολίες που συναντάμε για την οργάνωση των εργατών είναι πολλές.
Όλα αυτά τα χρόνια κατεβαίνουν με κοινά ψηφοδέλτια, σε κοινή αντιΠΑΜΕ στάση σε μεγάλες ομοσπονδίες και συνδικάτα όπου βλέπουν ότι γίνεται βήμα ανατροπής των συσχετισμών. Διατηρούν μηχανισμό διαμόρφωσης συσχετισμών μαζί με την εργοδοσία και το κράτος, o οποίος συνοδεύεται και από φαινόμενα διαφθοράς, διασπάθισης εκατομμυρίων από κονδύλια και προγράμματα εξαγοράς. Η γραμμή τους σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και τα έργα τους είχαν ως αποτέλεσμα την απαξίωση των συνδικάτων στους εργαζόμενους. Δεν δίστασαν να υιοθετήσουν τα πιο αντιδραστικά συνθήματα όπως το "Έξω τα κόμματα ή και το έξω τα συνδικάτα από τους αγώνες". Έγιναν, μαζί με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, στις πλατείες των αγανακτισμένων όχημα εγκλωβισμού της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας εκκολαπτήριο του ναζισμού και έφεραν ένα ακόμα πλήγμα στην αξία συμμετοχής και πάλης μέσα στα συνδικάτα και του αγώνα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς όπου οργιάζει η εργοδοσία και η εκμετάλλευση.
Βασική παρακαταθήκη της δράσης του ΠΑΜΕ είναι η ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνδικάτα αγωνιστικά, μαζικά, εργατικά. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων ενάντια στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για να ζουν οι λαοί χωρίς φτώχεια, ανεργία και πολέμους.
Για εμάς είναι καθαρό πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους. Γι' αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία που κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική της επιβίωση, προτάσσοντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος! Για να αναδειχθούν οι ταξικές δυνάμεις σε κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.
Ο συσχετισμός δύναμης δεν ήταν ποτέ μονάχα ένα αποτέλεσμα μιας κάλπης ή ενός Συνεδρίου. Εμείς μετράμε διαφορετικά τις δυνάμεις μας, έχουμε άλλα κριτήρια για την οργάνωση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Όλες αυτές τις μέρες ήρθαμε σε επαφή με εργαζόμενους που μέχρι πριν λίγο καιρό μας παρακολουθούσαν με σκεπτικισμό. Κανείς δεν συμφωνεί με την απροκάλυπτη παρέμβαση των ίδιων των εργοδοτών μέσα στα σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τη ΓΣΕΕ. Μας λένε να μην κάνουμε πίσω! Να καθαρίσουν τα σωματεία από τους νόθους και τους εργοδότες. Η διαπάλη, συνάδελφοι - συναδέλφισσες, ανάμεσα στις δυο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα σταματήσει στη Ρόδο, όπως δεν σταμάτησε στην Καλαμάτα, στην Αλεξανδρούπολη και πάει λέγοντας. Η μάχη θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Και θέλουμε να διαμηνύσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι αυτή μας τη συνεισφορά θα τη σφραγίσουμε και στην επόμενή τους προσπάθεια να επιβάλουν ένα νέο Συνέδριο-παρωδία, μακριά από τους εργαζόμενους και αγκαλιά με την εργοδοσία, μέσα στα πολυτελή ξενοδοχεία. Η απαίτησή μας να καθαρίσει το εργατικό κίνημα από τη βρωμιά τους θα γίνει πράξη από τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα και τους εργαζόμενους.
Συναγωνίστριες συναγωνιστές,
Η προετοιμασία του εορτασμού της πρωτομαγιάτικης απεργίας και η συνέχιση της μάχης απέναντι στη συνδικαλιστική μαφία να αποτελέσει, να γίνει από τα συνδικάτα με τέτοιους όρους που να επισφραγίσει ένα ακόμη βήμα προς την ανασύνταξη τους εργατικού κινήματος.
- Δεν πρέπει να μείνει εργάτης που να μη μάθει για τους όρους της μάχης απέναντι στη συνδικαλιστική μαφία. Πολλοί έμαθαν, κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος, αποσπάστηκαν δυνάμεις ακόμη και ανοιχτά. Το υλικό είναι αρκετό, δεν πρέπει να υποτιμηθεί από κανέναν, ικανό να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Να επιμείνουμε με όλες τις μορφές να φτάσει παντού, αυτό έχει πολύ δρόμο ακόμα. Αυτή η μάχη θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση, πρέπει να ετοιμάσουμε νέες δυνάμεις που θα αναμειχθούν.
- Τα σωματεία πρέπει να ζωντανέψουν όλες τις δραστηριότητες τους, να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους, να πάρουν φωτιά οι μικροσυσκέψεις με ομάδες εργαζομένων από το μητρώο.
- Να κάνουμε ζήτημα όλο και περισσότερων δυνάμεων τα κεντρικά μέτωπα που βάζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα (ΣΣΕ, Υγεία, Ασφάλεια), καταμερίζοντας δουλειά, ζητώντας τη βοήθεια, τη συμμετοχή από περισσότερους εργαζόμενους. Πολλοί θέλουν να συμβάλουν, μην τους κρατάμε ακροατές, να βοηθήσουμε να περάσουν στη δράση μέσω οποιουδήποτε τρόπου θέλουν και μπορούν να εκφραστούν, μέσα ακόμη και από τα ταλέντα τους, το μεράκι τους.
- Να μην αφήσουμε περιθώρια στην παθητικότητα να πάρει κεφάλι σε κανένα χώρο στη λογική "όλοι φοβούνται, τίποτα δεν γίνεται". Δεν αρκεί να λέμε στον εργάτη "σήκωσε ανάστημα", αν δεν μπούμε μπροστά στη σύγκρουση με την εργοδοσία, δεν θα βρει διέξοδο μόνο με τη θεωρία όσο σωστή και να είναι.
- Να κάνουμε ευρύ άνοιγμα με το κουπόνι του ΠΑΜΕ για την αποφασιστική απόκρουση της προσπάθειας κράτους, εργοδοσίας και εργοδοτικού συνδικαλισμού να το δυσκολέψει στη δυνατότητά του να διευρύνει και να βαθαίνει τα μέτωπα αντιπαράθεσης και σύγκρουσης. Είναι δύσκολο να βρεις εργαζόμενο να μην εμπιστεύεται το ΠΑΜΕ, να αρνηθεί να συμβάλει οικονομικά στην αυτοτέλεια του, στο δυνάμωμά του.
- Αποφασιστικά και εξειδικευμένα σε κάθε κλάδο να παρέμβουμε αποφασιστικά για να μη βρει έδαφος η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια και ο συμβιβασμός. Να μη θέσουν ούτε έναν εργαζόμενο εκτός μάχης τα κυβερνητικά ιδεολογήματα για δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος όλων, για επιστροφή στην κανονικότητα με την αύξηση του κατώτατου, στις επερχόμενες εκλογικές μάχες να μην ξεγελαστεί με τα πλαστά δίπολα που του πλασάρονται και πετάξει την πείρα του στον κάλαθο των αχρήστων ενισχύοντας αυτούς που του τσακίζουν τη ζωή.
Η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν για εμάς ένα απλό σύνθημα. Ανασύνταξη του κινήματος, χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα δεν μπορεί να υπάρξει.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές, για να υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να υπάρχει αξιοπρεπής ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο! Τον ιδρώτα μας, τον κόπο μας τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει.
Με αγώνα για νέες διεκδικήσεις, για κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, σε συνδυασμό με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
20 χρόνια μετά δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω.
Ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης
Συνεχίζουμε!
Για το δίκιο της τάξης μας, γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά!
Ζήτω τα 20 χρόνια του ΠΑΜΕ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου