Ο αντι-Αντετοκουμπισμός είναι ο αριστερισμός των ηλιθίων

Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο…

Μόνο μπαλωμένα δε θα είναι βέβαια τα νέα παπούτσια της ΝΙΚΕ με το σήμα του Γιάννη, που παρουσιάστηκαν χτες στο Ζάππειο. Ενώ μένει η απορία γιατί ο Γιάννης εξακολουθεί να νιώθει για πατρίδα του έναν τόπο, που του πρόσφερε πείνα, φτώχεια και πολύ δύσκολες συνθήκες, πριν του δώσει τελικά την υπηκοότητα για να παίξει με την Εθνική Ελλάδας, και όχι με αυτήν της Νιγηρίας.

Η χτεσινή ημέρα έδωσε πάντως μερικές ωραίες στιγμές κι ατάκες. Όπως αυτή του Γιάννη που έγραψε πως κάποτε μοιραζόταν τα παπούτσια του με τον αδερφό του, ενώ τώρα έχει δικά του παπούτσια με το όνομά του. Ή την περιγραφή για τα παιδικά του χρόνια, όταν οι γονείς του δεν μπορούσαν να του εξηγήσουν γιατί δεν έχουν ταυτότητα, διαβατήριο και δεν μπορούν να πάνε κάποιο ταξίδι.

Πηγαίναμε και ρωτούσαμε τους γονείς μας, γιατί δεν έχουμε εμείς διαβατήριo; Γιατί δεν έχουμε ταυτότητα; Γιατί δεν μπορούμε να πάμε και εμείς ένα ταξίδι; Δεν μπορούσαν να μας εξηγήσουν κιόλας. Δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ψηφίσουν, να βγουν να πουν την άποψη τους. Είναι καταπληκτικό, παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, να τους δίνεται μια ευκαιρία να είναι σαν τα άλλα τα παιδιά. Ειδικά για τους μετανάστες, χαίρομαι πάρα πολύ.

     

   Και περνάμε στις αντιδράσεις. Κάποιοι ρίχνουν δάκρυα κροκοδείλιας συγκίνησης με τα λόγια του Γιάννη και τον βαφτίζουν ήρωα. Θυμίζουν διακριτικά -σε προεκλογική περίοδο είμαστε άλλωστε- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε νομοσχέδιο για τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα μας. Και εντελώς τυχαία ξεχνάνε τη Μόρια, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στη χώρα μας, σκεπάζοντας τα σκοτάδια πίσω από τη λάμψη του Γιάννη, που θα είχε την ίδια ακριβώς τύχη, αν δεν είχε βρει οδό διαφυγής στο μπάσκετ και το σπάνιο ταλέντο του.

Κάτι που μας δείχνει πως πίσω από τις “αριστερές ευαισθησίες” κρύβεται η φιλελέ θεωρία της αριστείας. Οι μετανάστες που έχουν ταλέντα, ειδίκευση (πχ οι Σύριοι) κτλ, είναι πάντα ευπρόσδεκτοι. Αυτοί που μας χαλάνε είναι οι φτωχοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και είναι πάντα εύκολο να ξεσπάσεις πάνω τους, για τα δεινά όλου του κόσμου.

Κάποιοι άλλοι πάλι θεωρούν πως θα ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους αν κάνουν κριτική στον Αντετοκούμπο και όσους τον συμπαθούν. Ότι δεν αξίζει την ηρωοποίηση για τα αυτονόητα, ότι δεν είναι αρκετά πολιτικά όσα λέει, δεν αντιδρά σε αυτούς που καπηλεύονται την επιτυχία του, ότι πετάει σκόρπιες φράσεις κι όχι ολοκληρωμένο πολιτικό λόγο. Άσε που έχει χορηγούς και δε σκέφτεται πως κανένα παιδί μετανάστη δε θα μπορέσει ποτέ να αγοράσει τα πανάκριβα παπούτσια της ΝΙΚΕ με το όνομά του. Αλλά αυτή η αλήθεια σκοντάφτει στο συμβόλαιό του και τα λεφτά που παίρνει.

Με ένα παρόμοιο σκεπτικό βέβαια θα μπορούσαν να κουνήσουν επιτιμητικά το δάχτυλο και σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που δεν έχουν καν την οικονομική άνεση του Γιάννη, παρόλα αυτά μαζεύουν απλώς πείρα, χωρίς να βγάζουν τα αναγκαία συμπεράσματα -ακούγεται κλισέ αλλά έτσι είναι.

Το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι ο κόσμος. Αλλά ούτε και ο Γιάννης. Δε χρειάζεται να τον κάνουμε ήρωα για τα αθλητικά του κατορθώματα, είναι αλήθεια όμως ότι προκαλεί συμπάθεια με το χαρακτήρα του, που ως ένα βαθμό βγαίνει και στο παιχνίδι του, γιατί δεν έχει ξεχάσει από που ξεκίνησε, τι εμπόδια είχε να ξεπεράσει σε μια συνοικία όπως τα Σεπόλια, και τι ζουν όσοι βράζουν στο ίδιο καζάνι μιας επίγειας κόλασης για της γης τους κολασμένους, από το οποίο κατάφερε να ξεφύγει, σε μια χώρα που δεν τον λυπάται, αλλά τώρα που έφτασε στην κορυφή, θέλει κάτι από τη λάμψη του.

Κι είναι η καλύτερη απάντηση στους φασίστες, κρυφούς και φανερούς, που αφρίζουν από το κακό τους όταν τον βλέπουν στα γαλανόλευκα και θα τον ξαναδούν πιθανότατα το φθινόπωρο στο Μουντομπάσκετ. Σε αυτούς που μετράνε με το χρώμα του δέρματος -και του χρήματος- την αγάπη για τον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε κανείς, κι ας κάνει τα πάντα για να σε διώξει μακριά. “Και εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς“, όπως έλεγε ένας στίχος…

Μπορεί να μην το λέει με λόγια -θα ήταν παράλογο να περιμένουμε κάποιο μανιφέστο από έναν φτασμένο επαγγελματία, όπου οι χορηγοί ελέγχουν κάθε του πράξη και κίνηση. Το δείχνει όμως με όσα κάνει και με το σεμνό του χαρακτήρα, που αρνείται να σηκώσει ψηλά τη μύτη, γιατί δεν ξεχνάει πως κάποτε τον υποχρέωναν να γυρνάει με σκυμμένο κεφάλι και να αναρωτιέται “γιατί δεν έχει ταυτότητα”.

Και τέλος πάντων, αυτός μέχρι εκεί φτάνει. Τα υπόλοιπα δεν είναι δική του δουλειά να τα κάνει. Είναι δική μας δουλειά να τα εξηγήσουμε στον κόσμο και η περίπτωση του Γιάννη δίνει μια καλή αφορμή για να πιάσουμε πολλά μαζί: από την αήττητη βλακεία του ρατσισμού, μέχρι το ζήτημα της “ευκαιρίας” σε μια κοινωνία με ταξικές και φυλετικές διακρίσεις.

Κι αν γίνουμε πραγματικά δυνατοί, μπορεί να αρχίσουμε να επηρεάζουμε πολλούς αθλητές, σαν τον Αντετοκούμπο, και τότε κάποιος να κάνει την έκπληξη και να πει όσα σκεφτόμαστε. Όχι όμως να τα πει αντί για εμάς, γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε τον αρνητικό συσχετισμό. Ως τότε και τα αυτονόητα θα είναι πολύ σημαντικά και θα λέμε μπράβο -χωρίς αυταπάτες- σε όποιον τα λέει. 

Βασίλης Κρίτσας