«Δηλητηριώδης» προπαγάνδα στην υπηρεσία της πολιτικής της εμπλοκής και του εγκλωβισμού

 Οσο τα ιμπεριαλιστικά παζάρια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με την Τουρκία φουντώνουν, με μοχλό και την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα σε Εβρο και νησιά και την αξιοποίηση των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, όσο η κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης μπλέκει ακόμα πιο βαθιά το λαό στα επικίνδυνα σχέδια, τόσο φουντώνει και η προπαγανδιστική προσπάθεια των αστικών επιτελείων να στρατεύσουν το λαό στα σχέδια αυτά.


Στην προσπάθεια αυτή αξιοποιούνται επίσης η «ευθυγράμμιση» όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στους στόχους της αστικής τάξης και οι εθνικιστικές και «κοσμοπολίτικες» κορόνες, ενώ επιστρατεύονται και όλα τα χρεοκοπημένα ευρωατλαντικά παραμύθια, περί δήθεν «ασπίδας προστασίας» με την εμπλοκή στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Επιχειρούν έτσι να κρύψουν τους ενόχους για τις σημερινές επικίνδυνες εξελίξεις και τα αδιέξοδα, να καλλιεργήσουν την επικίνδυνη για το λαό συναίνεση στα «εθνικά» συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η απάντηση στα ιδεολογήματα αυτά, στη «δηλητηριώδη» για το λαό προπαγάνδα των αστικών επιτελείων, είναι απαραίτητη, ακριβώς επειδή αποτελεί το «νήμα» που μπορεί να οδηγήσει τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να προσανατολίσει το λαό να στοχεύσει σωστά, τον πραγματικό αντίπαλο, την πηγή του προβλήματος.

«Η Ελλάδα πληρώνει για ένα πρόβλημα για το οποίο δεν ευθύνεται»

Ο ελληνικός λαός πληρώνει όπως και σε άλλους τομείς της ζωής ένα πρόβλημα που του προκαλούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση.
Πάει πολύ όμως η προσπάθεια των αστικών κυβερνήσεων να το παίζουν «αθώες περιστέρες».

Δεν κρύβεται με τίποτα:

-- Πρώτον, ότι η Ελλάδα είναι μέχρι τα μπούνια χωμένη στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η μία πίσω από την άλλη οι κυβερνήσεις «συνυπογράφουν» τους ΝΑΤΟικούς πολεμικούς σχεδιασμούς (βλέπε σελ. 23). Στέλνουν στρατεύματα εκτός συνόρων, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποστολές ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε Μ. Ανατολή, Ανατολική Μεσόγειο, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια. Αυτήν τη στιγμή η χώρα έχει προσωπικό σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσοβο, φρεγάτες και δυνάμεις στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο στα ανοιχτά της Λιβύης, προσωπικό στα Στενά του Ορμούζ, στέλνει «Patriot» στη Σ. Αραβία απέναντι στο Ιράν, έχει «συμβούλους» στο Μάλι όπου συζητάει με τη Γαλλία την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων. Αλήθεια, ποια «εθνικά» συμφέροντα υπερασπίζονται εκεί, αν όχι τα συμφέροντα της αστικής τάξης;
Την ίδια ώρα μετατρέπουν τη χώρα σε απέραντο ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, όπως με την πρόσφατη κατάπτυστη Συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις που προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ, ακόμα και με την προετοιμασία για φιλοξενία πυρηνικών!
Είναι ή δεν είναι αλήθεια η εμπλοκή αυτή που βάζει τη χώρα και το λαό στο στόχαστρο και των ανταγωνιστών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, των «συμμετρικών» και «ασύμμετρων απειλών»;

-- Δεύτερον, ότι έχουν για «κορόνα στο κεφάλι τους» το στόχο της διατήρησης της «ΝΑΤΟικής συνοχής» στη Νοτιοανατολική του πτέρυγα που δίνει αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας.

-- Τρίτον, ότι η πολιτική του εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών έχει «φαρδιά - πλατιά» την υπογραφή τους. Εχουν αποδεχτεί η χώρα να έχει αυτόν το ρόλο. Εκείνοι υπέγραψαν το «Δουβλίνο», την Κοινή Δήλωση ΕΕ - Τουρκίας, που μετατρέπει τα νησιά σε φυλακές της ΕΕ για τους ξεριζωμένους, εκείνοι την υλοποιούν με «ανοιχτές» και «κλειστές» Μόριες και κέντρα - φυλακές, εκείνοι παζαρεύουν τώρα τις νέες συμφωνίες εγκλωβισμού που ανάμεσα στα άλλα μετατρέπουν τους πρόσφυγες και μετανάστες σε «χαρτί» στα χέρια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

«Ο Ερντογάν είναι σε αδιέξοδο γι' αυτό προκαλεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα»

Ποια είναι η πραγματικότητα όμως;

Ποιος έδωσε στον Ερντογάν τη δυνατότητα να αξιοποιεί τους χιλιάδες πρόσφυγες - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων στην περιοχή αν όχι η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας που ολόθερμα στήριξε και στηρίζει η ελληνική αστική τάξη μέσω των κυβερνήσεών της; Η πολιτική του εγκλωβισμού των προσφύγων, η αξιοποίησή τους σε παζάρια και αντιπαραθέσεις, η λογική του ανοιγοκλεισίματος της κάνουλας ανάλογα με τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών της ΕΕ έχουν μετατρέψει χιλιάδες ομήρους στα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης. Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια.

Τι δίνει τη δυνατότητα στην τουρκική αστική τάξη να παίζει τέτοια σκληρά παζάρια αν όχι η σταθερή επιδίωξη του ευρωατλαντικού στρατοπέδου να παραμείνει η Τουρκία στις γραμμές του και να μην περάσει στην επιρροή της Ρωσίας; Ως αντίτιμο, ΕΕ και ΝΑΤΟ δίνουν αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή. Ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις στο Ιντλίμπ είναι έτοιμοι να την συνδράμουν στη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και τη Συρία αλλά και να ικανοποιήσουν το αίτημά της να περάσει στην κατοχή της ένα τμήμα της συριακής επικράτειας με πρόφαση λόγους ασφαλείας.

Ποια είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης; Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν κουράζονται να τονίζουν την αμέριστη σταθερή στήριξη από πλευράς της Ελλάδας στην προσπάθεια διατήρησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο και στην «ευρωπαϊκή πορεία» της. Εξάλλου, η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δεν εναντιώθηκε στο τουρκικό αίτημα για παραβίαση της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Συρίας, θέτοντας απλώς ορισμένους όρους σε σχέση με το Προσφυγικό. Εβαλε δηλαδή πλάτη σε σχέδια για αλλαγή συνόρων στην περιοχή που παραβιάζουν τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Είναι ή δεν είναι πάγια στρατηγική της τουρκικής αστικής τάξης η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνόρων της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών στην περιοχή; Ποια είναι η στάση ΝΑΤΟ και ΕΕ αν όχι να επιδιώκουν «λύσεις» συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, μοιρασιάς σε Αιγαίο και αλλού υπό τη δική τους υψηλή εποπτεία και επιδιαιτησία, κατοχυρώνοντας στην πραγματικότητα αυτήν την επιθετικότητα και την αμφισβήτηση; Είναι ή δεν είναι η ελληνική αστική τάξη μέσα στη λογική της συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, παρ' όλες τις εθνικιστικές «κορόνες» και τη ρητορική, θεωρώντας ότι από αυτήν τη διαδικασία θα έχει ανταλλάγματα στη συνολική μοιρασιά ενεργειακών πόρων και δρόμων εμπορίου στην περιοχή;

«Τα ελληνικά σύνορα είναι τα ευρωπαϊκά και η ΕΕ θα τα προστατέψει»

Τα κυβερνητικά στελέχη δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα «φυλάσσει τα σύνορα της Ευρώπης και γι' αυτό μπορεί να στείλει ισχυρό μήνυμα στον Ερντογάν» ότι η παρουσία των Ευρωπαίων αξιωματούχων τις προάλλες στον Εβρο ήταν «μία γεωστρατηγική δήλωση», και άλλα τέτοια.

Αυτό που τα αστικά επιτελεία παρουσιάζουν ως «ασπίδα» στην πραγματικότητα είναι το πρόβλημα, αφού είναι μέσα στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και παζαριών (και) με την ΕΕ, που φουντώνουν οι κίνδυνοι για το λαό.

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Πρώτον, ας δούμε τι έβαλαν στο τραπέζι στις συναντήσεις του Ερντογάν στις Βρυξέλλες την περασμένη Δευτέρα, αλλά και όσα αναμένεται να συζητηθούν στην ερχόμενη επίσκεψη Μέρκελ - Μακρόν στην Τουρκία.

Στην ουσία μιλάμε για ένα παζάρι εφ' όλης της ύλης, που αφορά από το αίτημα για μεγαλύτερη στήριξη της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στη Συρία και τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» σε κατεχόμενα εδάφη της, έως τα οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα για μια «επικαιροποιημένη» συμφωνία εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών.

Και από τις διμερείς οικονομικές σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, όπως αυτές αποτυπώνονται στην «Εταιρική Σχέση», έως το αίτημα για βίζα στους Τούρκους πολίτες.

Προφανώς, από το τραπέζι αυτό δεν λείπουν ούτε οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν, όπως αυτή της Λοζάνης.

Αρα λοιπόν είναι απάτη ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας τάχα προστατεύονται από τη συμμετοχή της αστικής τάξης στην ιμπεριαλιστική ένωση, ότι τάχα έτσι «σηκώνεται τείχος» απέναντι στους μεγάλους κινδύνους.

Δεύτερον, τι ακριβώς στηρίζει η ΕΕ μέσα σε αυτό το πλαίσιο;

• Να συνεχίζει η Ελλάδα να μετατρέπεται σε φυλακή της ΕΕ, σε χώρο διαλογής και εγκλωβισμού των ξεριζωμένων από τις δικές της επεμβάσεις. Εννοούν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής με μια πιο «ευέλικτη» πολιτική ασύλου και μια νέα συμφωνία με την Τουρκία, που θα προσαρμόζεται στα τωρινά δεδομένα και ίσως με ορισμένα παραπάνω οικονομικά ή άλλα ανταλλάγματα. Πολιτική που όχι μόνο δεν λύνει και το ζήτημα της αξιοποίησης προσφύγων και μεταναστών για τα «γεωπολιτικά παιχνίδια», αλλά αντίθετα την πάει παρακάτω, της δίνει νέα δυναμική.
• Να μπουν ως «επιδιαιτητές» Ευρωενωσιακοί στρατιωτικοί και άλλοι μηχανισμοί, όπως η Frontex, την οποία η κυβέρνηση κάλεσε στον Εβρο, όπως προηγουμένως την είχε καλέσει στο Αιγαίο μαζί με το ΝΑΤΟ, και πάλι με πρόσχημα το Προσφυγικό, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για κινήσεις που είναι σε επικίνδυνη κατεύθυνση, που περιπλέκουν παραπέρα την κατάσταση, ανοίγουν τον «ασκό του Αιόλου» και για τα διάφορα σχέδια «γκριζαρίσματος» κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πόσο μάλλον που μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη τέθηκε σε ισχύ ο νέος κανονισμός της Frontex, που κατά τον επικεφαλής της την μετατρέπει σε ένα «νέο είδος διακρατικού κατασταλτικού μηχανισμού», ενταγμένου ακόμα πιο στενά στη συνολική ιμπεριαλιστική στρατηγική της ΕΕ στην περιοχή, με «λυμένα χέρια» ώστε ουσιαστικά να μη δίνει λογαριασμό ακόμα και για ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας των χωρών - μελών της ΕΕ, με ό,τι αυτό σηματοδοτεί.

 

«Είναι μεγάλο κέρδος για τη χώρα η εθνική συναίνεση και ομοψυχία»

Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που δηλώνουν σε όλους τους τόνους έτοιμοι, παρά την όποια κριτική τους, «να βάλουν πλάτη», λέει ότι αυτές τις ώρες δε χωράνε «δεύτερες κουβέντες», ότι απαιτείται «πλήρης συναίνεση» και στήριξη της «εθνικής» πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Πανηγυρίζουν τα ΜΜΕ για την «εθνική ομοψυχία» που λένε πως έχει επιτευχθεί στα «εθνικά θέματα»....

Οταν μιλάνε για ομοψυχία, ουσιαστικά ζητούν από το λαό:

-- Να μην εναντιώνεται στην πολιτική εμπλοκής της χώρας στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στις αποστολές στρατευμάτων εκτός συνόρων, στη μετατροπή όλης της χώρας σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, σε όλα όσα τη μετατρέπουν σε στόχο των ανταγωνισμών, και ουσιαστικά ενισχύουν τις αιτίες που γεννούν και διογκώνουν το προσφυγικό ζήτημα.

-- Να είναι έτοιμος να δεχτεί πειθήνια κάθε επιλογή της αστικής τάξης που υπηρετεί τους στρατηγικούς της στόχους εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου. Είτε το συμβιβασμό με τη συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση, είτε με την πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία. Επιλογές που άλλωστε η μία γεννάει την άλλη, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ενώ σε κάθε ενδεχόμενο υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ασφάλεια της χώρας και του λαού, τον φέρνουν «πρόσωπο με πρόσωπο» με νέους μεγάλους κινδύνους.

-- Να εγκαταλειφθεί κάθε λαϊκή αντίδραση και αντίσταση στην πολιτική του εγκλωβισμού, της μετατροπής της χώρας σε μια «φυλακή ψυχών». Κάθε αντίθεση στον Κανονισμό του Δουβλίνου, στη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

Η «συναίνεση» που με κάθε ευκαιρία ζητάνε από το λαό τα αστικά επιτελεία είναι κάλεσμα υποταγής στους στόχους της αστικής τάξης, στο στόχο δηλαδή της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, στον οποίο συμφωνούν και συμβαδίζουν όλα τα αστικά κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και όλοι οι άλλοι πλην ΚΚΕ, παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες τους σε πλευρές υλοποίησής του. Στη δική τους συναίνεση, λοιπόν, ο λαός θα πρέπει να αντιτάξει τα δικά του συμφέροντα.