Η δεκαετία του 1970, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, χαρακτηρίστηκε από μια μαζική ανάπτυξη χιλιάδων αγωνιστικών, απεργιακών κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα σε εργοστάσια, εργοτάξια, κλάδους της οικονομίας. Χιλιάδες εργάτες υπάλληλοι συμμετείχαν στη διεκδίκηση αιτημάτων, για αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα, συνθήκες εργασίας, ανθυγιεινά επιδόματα, ρεπό, κ.τ.λ. Μέσα από αυτούς τους αγώνες αναδείχθηκαν χιλιάδες πρωτοπόροι εργάτες και νέοι συνδικαλιστές με μαχητικό, αγωνιστικό, ταξικό πνεύμα και κατεύθυνση. Μέσα από αυτούς τους αγώνες κατακτήθηκαν δικαιώματα που για πολλά χρόνια οι εργάτες και οι υπάλληλοι τα στερούνταν.
Οι αγώνες αυτοί δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία, γρήγορα οι μεγαλοβιομήχανοι και οι κυβερνήσεις ανασυντάχθηκαν και μέσα από αξιοποίηση μιας σειράς αντιδραστικών νόμων που υπήρχαν και την ψήφιση νέων, όπως ο περίφημος νόμος 330/76, πέρασαν σε αντεπίθεση με την τρομοκράτηση των εργατών και των συνδικαλιστών που συμμετείχαν στους αγώνες, τις απεργίες, με διάφορες μορφές διώξεων και χιλιάδες απολύσεις. Θερμούς συμπαραστάτες είχαν τους δοτούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ. Έτσι ένας τεράστιος καλά εξοπλισμένος κρατικός και εργοδοτικός κατασταλτικός μηχανισμός μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς άρχισε τη δράση του. Μέσα στους χώρους δουλειάς δεν επιτρεπόταν καμιά δράση ούτε διαμαρτυρία, καθώς συζητήσεις με συνδικαλιστικό και πολύ περισσότερο πολιτικό περιεχόμενο, δεν επιτρεπόταν το μοίρασμα μιας ανακοίνωσης του σωματείου, το διάβασμα εφημερίδας. Άθλος ήταν η εγγραφή του εργαζόμενου στο σωματείο του. Οι συνελεύσεις που γίνονταν έξω από τους χώρους δουλειάς πραγματοποιούνταν μέσα από την τρομοκρατική παρακολούθηση και καταγραφή των συμμετεχόντων από ασφαλίτες και ανθρώπους της εργοδοσίας. Τα εμπόδια για την κήρυξη απεργίας ή στάσης εργασίας ήταν ανυπέρβλητα. Η μάχη για την επιτυχία μιας απεργίας που δινόταν στις πύλες των εργοστασίων με τους πληρωμένους τραμπούκους της εργοδοσίας και το στρατό αστυνομικών δυνάμεων ήταν στην ημερήσια διάταξη σε κάθε απεργιακή εκδήλωση.
Η τρομοκρατία του αστικού κράτους των τότε κυβερνήσεων εκφράστηκε με χιλιάδες απολύσεις πρωτοπόρων εργατών και εκλεγμένων συνδικαλιστών.
Αυτήν την εμπειρία την έζησα και εγώ ως εργαζόμενος και εκλεγμένος συνδικαλιστής στη "Χαλυβουργική" στην Ελευσίνα, με απαγορεύσεις μετακίνησης στο χώρο δουλειάς, διάφορες τιμωρίες, αργίες, για συνδικαλιστική δράση, διάφορες απειλές και τελικά την απόλυση ως εκλεγμένος συνδικαλιστής στις 18 Νοέμβρη του 1980. Μέσα από σκληρές μάχες, το σ.κ. εκείνη την εποχή για τα δικαιώματα των εργατών και για τις διώξεις των συνδικαλιστών έγινε κατορθωτό από τις αρκετές χιλιάδες απολύσεις που έγιναν, να υπάρξουν περιορισμένες προσλήψεις συνδικαλιστών μέσα από μια απαράδεκτη λίστα που όρισε ο νόμος 1264/82, που ταυτόχρονα με τις διατάξεις του έδινε νέες δυνατότητες στην εργοδοσία για να συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση για τον περιορισμό και την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης. Όλα αυτά που ζήσαμε εκείνη την περίοδο έρχεται να εφαρμόσει η σημερινή κυβέρνηση καθ΄ υπόδειξη των επιχειρηματικών ομίλων με το νέο αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται για συζήτηση στην Βουλή. Όμως ας γνωρίζει και ετούτη η κυβέρνηση ότι σε όλη την Ιστορία της ταξικής πάλης ποτέ και κανένας δεν κατόρθωσε να βάλει στον γύψο τον αγώνα της εργατικής τάξης για τα δικαιώματά της. Όλα αυτά που ετοιμάζουν θα πάνε σίγουρα στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας και οι αγώνες για τα δίκαια της εργατικής τάξης θα συνεχίζονται μέχρι που αυτή θα γράψει στην σημαία της την κατάργηση της εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Του Δήμου Κουμπούρη, προέδρου της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ και παλιού χαλυβουργού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου