Αγώνας ενάντια στην εκμεταλλευτική μανία της εργοδοσίας

Η επίθεση ενάντια στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις, που επέβαλε με μακρόχρονους, αιματηρούς, ταξικούς αγώνες η εργατική τάξη, συνεχίζεται χωρίς ημερομηνία λήξης.

Στο πλαίσιο αυτής της επίθεσης εντάσσεται και ο νέος νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Νόμος που ξεφυτρώνει από την ίδια μήτρα που ξεφύτρωσαν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι προηγούμενων κυβερνήσεων, όπως αυτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ιστορία του εργατικού ταξικού κινήματος είναι σημαδεμένη από μάχες, νίκες, αλλά και «ζικ ζακ» και πισωγυρίσματα. Σε τούτο τον σκληρό δρόμο έμαθε να ξεπερνά τα δύσκολα και ενισχυμένο από την πείρα του να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το πέρασμα στην αντεπίθεση με όρους αγώνα που απαιτούν οι καιροί.

Σήμερα, η εργατική τάξη καλείται να απαντήσει στο πραγματικό, πιεστικό δίλημμα της εποχής: Θα υποκύψει στην καλά μονταρισμένη μηχανή της άρχουσας τάξης, των φουσκωτών πορτοφολιών και των πολιτικών τους υπαλλήλων ή θα στραφεί στο δρόμο της Αντίστασης και εναντίωσης στις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου, με απώτερο στόχο την ανατροπή της κυριαρχίας του και της εξουσίας του;

Το κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις του, τα κόμματά του, έχοντας στο πλευρό του τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, σχεδιάζει και προωθεί τα χειρότερα για τους εργαζόμενους, προσπαθεί να επιβάλει με κάθε τρόπο τα νοσηρά του σχέδια για να διασφαλίσει και να πολλαπλασιάσει την κερδοφορία του.

Σήμερα, σ΄ αυτούς τους άθλιους, που πιστεύουν ότι μπορούν να καταργήσουν την ταξική πάλη, πρέπει να τους πούμε να συμβουλευτούν τους ομογάλακτούς τους που επιχείρησαν κάτι ανάλογο τι κατάληξη είχαν τα βρωμερά τους σχέδια, πόσο μαύρες τους έκανε η εργατική τάξη τις μέρες και τις νύκτες τους.

Οι αγώνες και οι θυσίες της εργατικής τάξης, οι αγώνες των Καπνεργατών, των Ναυτεργατών, των Οικοδόμων, των Μεταλλεργατών, των Χαλυβουργών, του ταξικού εργατικού κινήματος γενικότερα έχουν μπολιάσει, έχουν μαθητέψει νέες γενιές εργαζομένων. Αυτούς τους εργαζόμενους, οι οραματιστές των αποτυχημένων σχεδίων του Λάσκαρη και των ομοίων του, θα τους έχουν μπροστά τους, στον ύπνο τους και στο ξύπνιο τους. Θα τους έχουν απέναντί τους σε έναν πόλεμο, σε έναν αγώνα που από τους στόχους του δεν θα υπάρχει καμιά αφαίρεση.

Θα είναι αγώνας ενάντια στην εκμεταλλευτική μανία της εργοδοσίας, θα είναι αγώνας για τη διατήρηση και διεύρυνση κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Θα είναι αγώνας στο πλευρό των παιδιών της εργατικής τάξης για να μην αφήσουμε τα πιόνια του κεφαλαίου να κλείσουν κάθε πόρτα στην μόρφωσή τους και να μετατρέψουν ολοκληρωτικά τη μόρφωση σε εμπόρευμα.

Θα είναι αγώνας που θα στρέφει τα βέλη του στην καρδιά της πολιτικής που προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Θα είναι αγώνες που το ξετύλιγμά τους μέσα από ρήξεις και συγκρούσεις θα δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις για να εγκατασταθεί μια άλλη εξουσία, η λαϊκή εξουσία.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα γνωρίζει ότι το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα δεν πέφτει με μια σπρωξιά. Όπως γνωρίζει ότι, όσο οξύνεται ο ταξικός αγώνας, τόσο περισσότερο ωριμάζουν οι προϋποθέσεις βαθιών αλλαγών.

Η νέα βάρδια της εργατικής τάξης κατανοεί κάθε μέρα και περισσότερο ότι ο σοσιαλισμός χτίζεται πέτρα - πέτρα και είναι έργο οργανωμένων ανθρώπων. Αυτό μας γεμίζει με αισιοδοξία για το αύριο. Το τιμόνι της ταξικής πάλης βρίσκεται σε γερά χέρια. Θα το καταλάβουν άμεσα όσοι στοχεύουν τα χειρότερα για την εργατική τάξη.

Του Ανδρέα Ζαζόπουλου, πρώην προέδρου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας