Αγκάθ(ι) Κριστι(ανοί)!!!

Την υποχρεωτική ανάπαυλα από κούραση, κλεισούρα πανδημίας, άγχη, φόβους, πάλη με το αυτονόητο, δεν υπάρχει, δεν το λες και διακοπές ούτε γι' αυτούς που μπόρεσαν να βρεθούν σε μια θάλασσα άρρωστη, χλιαρή και ημιθανή από καύσωνα, φυτοπλαγκτόν και μέδουσες, ούτε βεβαίως και για όσους πάλεψαν και παλεύουν με την κόλαση επί της Γης, που αρχίζει απ' την εκμετάλλευση και τον πόλεμο και καταλήγει στην αγανάκτηση ή και τη δολοφονία της φύσης. Στην εγκληματογόνο ανάπτυξη δεν ξέρω ποιον Πουαρό θα επινοούσε η Αγκάθα Κρίστι για να βρει το δολοφόνο στο θριλιάρικο μυθιστόρημα του 21ου αιώνα. Μάλλον δεν θα υπήρχε. Στη θέση της Αγκάθα ξεφύτρωσαν πολιτικά και διαδικτυακά αγκάθια κι αιμοβόροι ...Κριστιανοί, πότε σαν τρολ, πότε σαν ένας εσμός ύπουλων αναρτησάδων, χτίζοντας σιγά σιγά, στον καθ' όλα χρήσιμο παγκόσμιο ιστό, δηλητηριώδεις νεοφασιστικές φωλιές.

 

Οχι, δε θα τα βάλω με το διαδίκτυο. Δε μου φταίει αυτό. Οι χρήστες του μου φταίνε. Το μαχαίρι δε φταίει ποτέ. Μόνον το χέρι. Μ' όποιον μιλάω, σ' αυτό το εκπληκτικό δυστοπικό εύρος συζήτησης μεταξύ πανδημίας, εμβολίων, νοσοκομείων και πυρκαγιών, συναντώ πτυχιούχους είτε του ανορθολογισμού είτε του φανατισμού είτε του πανικού. Με διπλώματα και διδακτορικά στην καταστροφή κάθε μορφής διαλεκτικής, και καμιά φορά γερά αυτοεκπαιδευμένους στην παροχή διαγνώσεων για θέματα υγείας, και συνοπτικών δικαστικών αποφάσεων για επίλυση και πρακτικών και ιδεολογικών διαφορών. Είναι αποκαρδιωτικό που μόλις ακουστεί η λέξη πρέπει, υποχρέωση, οργάνωση, κεντρικός σχεδιασμός, το πόσο εύκολα κολλάει από δίπλα η ρετσέτα «αυτά είναι σταλινικά πράγματα»(;). Βρίθουν οι Πουαρό της διπλανής πόρτας, που ανακαλύπτουν πάντοτε τον ύποπτο αλλά ποτέ τον ένοχο, και συμπεραίνουν ανέξοδα ότι ο καθένας μόνος του σώζεται, αλλά αν σώσει εθελοντικά και κάποιον άλλον μπορείς να του πάρεις τη φάτσα και να την κάνεις αφίσα σου, ωσάν κακέκτυπο του εξωφύλλου του TIME με τη μικρή Βιετναμέζα, μετά τη σφαγή του Μάι Λάι.

 

Κι όμως, τα drones βρίσκουν ευκολότερα τη χασισοφυτεία απ' ό,τι την πυρκαγιά στην αρχή της. Κι όμως, κανείς δεν ψάχνει ποιος και πώς παρ' ολίγο, κόβοντας τα καλώδια, αποπειράθηκε να αχρηστεύσει χιλιάδες εμβόλια στο Εμβολιαστικό του Περιστερίου. Οι σύγχρονες τεχνολογίες κι επιστήμες αλλοιωμένες από την ψευδοερμηνεία των αποψάκηδων, κατέληξε να υπολογίζει πως η πρόληψη είναι ακριβότερη από την καταστολή!... Είναι απίστευτο πως με το άθλιο άνοιγμα της χώρας στον τουρισμό των μεγάλων προσδοκιών, που διαψεύστηκαν, μέσα σ' ένα μήνα το καλοκαίρι αντί για σωσίβιο κοινωνικής ανακούφισης, ειδικά φέτος, μετατράπηκε σε προάγγελο ενός χειμώνα που προαναγγέλλεται ως πανούκλα που θα βρει ανοχύρωτους όπως πάντα τους λαούς.

 

Με τούτα και μ' εκείνα, η θέση κι η δράση του ΚΚΕ ότι μόνον ο λαός σώζει το λαό ακούγεται, σε δυστυχώς πολλά αυτιά, ωσάν αλαφροΐσκιωτος ρομαντισμός, ωραίο κι ανέφικτο όραμα. Αυτή είναι η πιο ύπουλη επίθεση στο λαό, αυτόν καθαυτόν, που δεν πρέπει να συγκροτείται ως υποκείμενο ικανό να εξουσιάζει τη μοίρα του, να σχεδιάζει και να υλοποιεί τα όνειρα του μέλλοντός του, να προκόβει συλλογικά και να ζει. Ακούς, στην ορολογία των ημερών των συμφορών, λέξεις όπως κάτοικοι, εθελοντές, επαγγελματίες, νέοι, τουρίστες, γέροι, μαχητές, πληγέντες, κ.λπ. κ.λπ., αλλά η λέξη λαός που πληρώνει και το μάρμαρο (του τάφου του), σπανίζει. Κι όταν εκστομίζεται από το ΚΚΕ μπαίνει σε εισαγωγικά. Γι' αυτό το δηλητήριο το αντίδοτο είναι η δράση απέναντι στον ακτιβισμό, η εμπιστοσύνη στο λαό και τις ικανότητές του, πέρα από τον περιστασιακό εθελοντισμό, η καθόλου επικοινωνιακή αλλά ουσιαστική αυτοψία και συμπαράσταση των κομμουνιστών στις μαύρες ράχες. Γιατί στη γη του λαού ανθίζουν οι άνθρωποι ξανά και ξανά και ξανά.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ