Ο αγώνας για να ηττηθεί οριστικά κι αμετάκλητα ο φασισμός κι οι παραφυάδες του δεν τελειώνει

- Ήταν θεωρείτε κάτι το «ξαφνικό», αυτό το νέο ξέσπασμα φασιστικών μορφωμάτων; Γιατί τώρα;

- Τα γεγονότα στη Σταυρούπολη, τον Εύοσμο, σε γειτονιές της Αθήνας μόνο «ξαφνικά» δεν μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε. Επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση του ΚΚΕ, έναν χρόνο πριν, ότι ο αγώνας για να ηττηθεί οριστικά κι αμετάκλητα ο φασισμός κι οι παραφυάδες του δεν τελειώνει και δεν κρίνεται τόσο στις αίθουσες των δικαστηρίων, παρά την αυτονόητη και αναγκαία ποινική καταδίκη της ναζιστικής-εγκληματικής ΧΑ. Επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την ιστορική μέρα της καταδικαστικής απόφασης της ΧΑ: «Δεν εφησυχάζουμε! Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά».

Άλλωστε, ο φασισμός συνδέεται με πολλά νήματα με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και με μηχανισμούς του κράτους. Είναι χαρακτηριστικές οι παρεμβάσεις παλιότερα της ΧΑ στη Βουλή για τα προνόμια στους εφοπλιστές, η δημιουργία δουλεμπορικών γραφείων, η επίθεση σε συνδικαλιστές-κομμουνιστές στο Πέραμα, πρόσφατα η ανοχή που έδειξε η αστυνομία στα φασιστοειδή στη Σταυρούπολη.

Ένα χρόνο μετά, οι φασιστικές επιθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, τις οποίες τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ αντιμετώπισαν αποφασιστικά, αποδεικνύουν ότι ο φασισμός είναι και παραμένει χρήσιμο όπλο και «πολυεργαλείο» του συστήματος, που αξιοποιείται ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων, όξυνσης των προβλημάτων, έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών κλπ για πολλαπλές στοχεύσεις και κυρίως για να παίξει ρόλο «εμπροσθοφυλακής» ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ενάντια στους κομμουνιστές.

Αυτή είναι και η απάντηση στο «γιατί τώρα...». Γιατί τώρα η διαχείριση της πανδημίας και οι επιπτώσεις της στη ζωή των νέων, τα αντιλαϊκά μέτρα, οι συνέπειες από τη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η ένταση της εκμετάλλευσης, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (βλ. συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ) έχουν δημιουργήσει έντονους προβληματισμούς στους νέους και μπορούν να διαμορφώσουν όρους ριζοσπαστικοποίησης και κινητοποίησης. Γιατί τώρα έχουν ενοχληθεί έντονα από το δυνάμωμα της ΚΝΕ στα σχολεία, από τους χιλιάδες νέους που κατέκλυσαν τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή”, που συναντούν τις ριζοσπαστικές ιδέες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, γι’ αυτό και η στόχευσή τους.

- Βλέπετε διαφορές στην αντιμετώπιση της ακροδεξιάς από τη σημερινή κυβέρνηση σε σχέση με παλαιότερες ή έστω ανάμεσα στα κόμματα, ακόμη και σε επίπεδο αντίληψης; Για παράδειγμα στο επεισόδιο στη Βουλή με τον κ. Μπογδάνο, εκτός από τον κ. Παφίλη, μίλησαν και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

- Προφανώς και υπάρχουν διαφορές. Για παράδειγμα, η ΝΔ παραδοσιακά αντιμετωπίζει τον ακροδεξιό χώρο ως δικό της πολιτικό, εκλογικό ακροατήριο, ενώ έχει ενσωματώσει και υπουργοποιήσει στελέχη του ακροδεξιού ΛΑΟΣ. Και φυσικά, στο επεισόδιο στη Βουλή με τον Μπογδάνο υπήρχαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που μίλησαν, που έδειξαν αντανακλαστικά. Μακάρι, όμως, να έδειχναν τα ίδια αντανακλαστικά και στην περίπτωση της συγκυβέρνησης με τον ακροδεξιό Καμμένο, στην ενσωμάτωση στον ΣΥΡΙΖΑ στελεχών τύπου Ραχήλ Μακρή, στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο που υπέγραψε ο Αλ. Τσίπρας το 2019 στη Ρουμανία, στα πρόσφατα καλέσματα του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Ν.Τόσκα για μέτωπο με τους εθνικιστές και σε άλλες περιπτώσεις. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι -αν και με διαφορές- υπήρξε και υπάρχει για εκλογικούς ή άλλους λόγους ανοχή προς την ακροδεξιά και από άλλα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν παρουσιάζεται ως τίμιος θεματοφύλακας της ΕΕ, ουσιαστικά την «ξεπλένει» από τις μεγάλες αμαρτίες της, όπως το γεγονός ότι η ΕΕ έχει επίσημη ιδεολογία της την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων και τον αντικομμουνισμό, φτάνοντας στο σημείο η ΕΕ να στηρίζει ανοιχτά νεοναζιστικές ομάδες σε μια σειρά χώρες, όπως π.χ. στην Ουκρανία, προκειμένου να προωθεί τα γεωπολιτικά της συμφέροντα.

Το σίγουρο είναι ότι ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, δεν μπορεί να συμβαδίσει με την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων, με την περιστολή λαϊκών ελευθεριών, με τους τρομονόμους, με τα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού, στα οποία διακρίθηκαν όλες οι κυβερνήσεις.

Η πείρα δείχνει ότι αβανταδόροι της ακροδεξιάς, έστω και άθελά τους, δεν είναι μόνο οι εθνικιστές ή οι οπαδοί του «νόμου και της τάξης», αλλά και όσοι εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές στο όνομα της «προόδου», συκοφαντώντας τελικά αυτές τις αξίες.

- Πράγματι η ΕΕ (αν και όχι όλα τα κόμματα σ' αυτήν) έχει υιοθετήσει τη θεωρία των δύο άκρων. Στην κυβέρνηση λένε πως δεν εννοούν τους κομμουνιστές αλλά τους ακροαριστερούς. Τελικά, γιατί είναι τόσο επικίνδυνη αυτή η θεωρία, ειδικά σήμερα;

- Το ανορθολογικό και ανιστόρητο κατασκεύασμα της θεωρίας των δύο άκρων, της ταύτισης του κομμουνισμού με τον ναζισμό, όντως δεν έρχεται “ουρανοκατέβατο”. Είναι αποτυπωμένο ως επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διατυπωμένο σε δεκάδες κείμενά της, που φέρουν την υπογραφή όχι μόνο συντηρητικών και ακροδεξιών δυνάμεων, αλλά και σοσιαλδημοκρατικών και δήθεν νεοαριστερών. Σε χώρες της ΕΕ, με βάση αυτή τη θεωρία, απαγορεύονται Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα, γκρεμίζονται μνημεία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, αποδίδονται τιμές στους συνεργάτες των SS και των ναζί κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην ίδια τη δίκη της Χρυσής Αυγής, οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους υιοθετούσαν ως υπερασπιστική γραμμή αυτό ακριβώς το κατασκεύασμα, όπως και σήμερα ο φυλακισμένος Λαγός, που επικαλείται αυτές τις θέσεις της ΕΕ. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ξεκάθαρα ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι επικίνδυνη, γιατί αποτελεί θεωρία-εκτροφείο του ναζιστικού άκρου, εγκληματικών φασιστικών οργανώσεων. Γιατί τι άλλο παρά «αέρα» στα πανιά του φασιστών δίνει η εξίσωση θυτών και θυμάτων; Ποιον αθωώνει τελικά η εξίσωση του πολιτικού φυλλαδίου με το μαχαίρι ή τον σιδερολοστό;

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν κρύψαμε ποτέ τους σκοπούς μας. Αγωνιζόμαστε για να ενώσουμε την πλειοψηφία του λαού απέναντι σε μια μικρή μειοψηφία που τον εκμεταλλεύεται, τον καταπιέζει και τον καταδικάζει στην αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, με τη δύναμη της βίας του αστικού κράτους. Αυτά είναι τα δύο «άκρα» στη σημερινή κοινωνία. Αυτή είναι η πραγματική αντίθεση, που προσπαθούν να συσκοτίσουν. Μόνο αν εξαλειφθεί αυτή η αντίθεση θα μπορέσει να ζήσει ο λαός μας πραγματικά ελεύθερος, με δικαιώματα, απολαμβάνοντας τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας.

 Ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκος Αμπατιέλος, παραχώρησε συνέντευξή στην Εφημερίδα των Συντακτών