Γεννιέται 22/4/1870, ο Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, ο Λένιν, στην πόλη Σιμπίρσκ της Ρώσικης αυτοκρατορίας στις όχθες του Βόλγα.
Ο πατέρας του, Ίλια Νικολάγιεβιτς Ουλιάνοφ (1831-1886), ήταν διευθυντής σχολείου.
Η μητέρα του, Μαρία Αλεξάντροβνα Μπλανκ (1835-1916.
Η ζωή και η δράση του είναι αξεχώριστα δεμένες με την ίδρυση και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Λένιν παίρνει ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης. Επιμένει στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε και, μάλιστα, σε διάκριση από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς. Ετσι, το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου».
Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας.
Οδηγεί το προλεταριάτο της Ρωσίας έως τη νίκη με την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα επανάσταση.
Για το Κόμμα Νέου Τύπου
Ιδιαίτερη θέση στην ιδεολογικοπολιτική κληρονομιά του Λένιν κατέχει η διδασκαλία του για το Κόμμα Νέου Τύπου της εργατικής τάξης. Επρεπε να εμφανιστεί η μεγαλοφυΐα του Λένιν για να γίνει κατανοητή, όχι μόνον η αναγκαιότητα, αλλά και το γεγονός ότι δεν είναι δυνατή η προετοιμασία και η πραγματοποίηση της επανάστασης χωρίς την ύπαρξη ενός συνεπούς επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, εξοπλισμένου με τη μαρξιστική κοσμοθεωρία.
Η δημιουργία του πρώτου στον κόσμο κόμματος νέου τύπου, που έγινε υπόδειγμα για τους μαρξιστές όλων των χωρών, είναι η μεγαλύτερη ιστορική συνεισφορά του Λένιν, προς το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Η ιστορική πείρα απέδειξε ότι μόνον το Κομμουνιστικό Κόμμα Νέου Τύπου είναι ικανό να οργανώσει και να καθοδηγήσει την πάλη του προλεταριάτου αταλάντευτα και αποφασιστικά στο γκρέμισμα του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όταν αυτό είναι πραγματικά το συνειδητό και πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης και η ανώτατη μορφή οργάνωσής της.
Οταν αποτελείται από απόλυτα συνειδητούς και αφοσιωμένους κομμουνιστές, ατσαλωμένους στο σχολείο της ταξικής πάλης. Οταν αυτό το κόμμα κατορθώνει να συνδέεται στενά με την εργατική τάξη και μέσω αυτής με όλους τους εργαζόμενους και καταπιεζόμενους. Και όταν καταφέρει να αποκτήσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών. Το κόμμα μπορεί να χαθεί, αν κλειστεί στον εαυτό του, αν αποσπαστεί από τις μάζες, αν σκεπαστεί από τη σκουριά της γραφειοκρατίας.
Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες του «Ριζοσπάστη», για το μακροσκελές απόσπασμα που παραθέτω. Το θεωρώ πολύ επίκαιρο και σημαντικό. Απαντάει άμεσα σε πολλά από τα ερωτήματα, που προέκυψαν από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.
...«Μπορούμε να παραδεχτούμε σαν κανόνα πως οι μπολσεβίκοι, όσον καιρό διατηρούν τη σύνδεσή τους με τις πλατιές μάζες, θα είναι ακατανίκητοι. Και, αντίθετα, φτάνει να αποσπαστούν οι μπολσεβίκοι από τις μάζες και να χάσουν τη σύνδεσή τους μ' αυτές, φτάνει να σκεπαστούν από τη γραφειοκρατική σκουριά, για να χάσουν όλη τους τη δύναμη και να μεταβληθούν σε μηδενικό».
«Η μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων είχε ένα διάσημο ήρωα, τον Ανταίο, που, όπως λέει η μυθολογία, ήταν γιος του Ποσειδώνα, Θεού της Θάλασσας και της Γαίας, Θεάς της Γης. Ετρεφε ιδιαίτερη αφοσίωση στη μάνα του, που τον γέννησε, τον έθρεψε και τον μεγάλωσε. Δεν υπήρχε ήρωας, που να μην μπορεί να τον νικήσει αυτός ο Ανταίος. Θεωρούνταν ήρωας ακατανίκητος. Πού βρισκόταν η δύναμή του; Κάθε φορά που στην πάλη με τον αντίπαλο τα 'φερνε δύσκολα, άγγιζε τη Γη, τη μητέρα του, που τον είχε γεννήσει και αναθρέψει, και ξανάπαιρνε νέα δύναμη. Είχε, όμως, ένα αδύνατο σημείο: Ηταν ο κίνδυνος να αποσπαστεί από τη Γη, με οποιονδήποτε τρόπο. Οι εχθροί του είχαν υπόψη τους αυτήν την αδυναμία του και τον παραμόνευαν. Και να, που βρέθηκε ένας εχθρός, που επωφελήθηκε από αυτήν την αδυναμία του και τον νίκησε. Τον απέσπασε από τη Γη, τον σήκωσε στον αέρα, του αφαίρεσε τη δυνατότητα να 'ρθει σ' επαφή με τη Γη και τον έπνιξε έτσι στον αέρα».
«Σκέφτομαι πως οι μπολσεβίκοι μας θυμίζουν τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, τον Ανταίο. Το ίδιο, όπως και ο Ανταίος, είναι δυνατοί, γιατί είναι συνδεμένοι με τη μάννα τους, με τις μάζες, που τους γέννησαν, τους έθρεψαν και τους διαπαιδαγώγησαν. Και όσο καιρό διατηρούν τη σύνδεση με τη μάννα τους, με το λαό, έχουν όλες τις πιθανότητες να μείνουν ακατανίκητοι».
«Αυτού βρίσκεται το κλειδί για το ακατανίκητο της μπολσεβίκικης καθοδήγησης»2...
Πόσο επίκαιρα αντηχούν και σήμερα αυτά τα λόγια του Στάλιν. Δυστυχώς, όπως και πολλές υποθήκες του Λένιν, έτσι και αυτή του Στάλιν, «ξεχάστηκαν» από τις κομματικές και κρατικές ηγεσίες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών της Λαϊκής Δημοκρατίας.
Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ στοYouTube
https://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/60-antipolemiko-kinima/2915-kalesma-se-antifasistiki-anti-imperialistiki-sygkentrosi-diadilosi-timis-mnimis-kai-agona-gia-tin-9i-mai........ Τα κεντρίστικα οπορτουνιστικά βαρίδια του Κάουτσκι οι Μανιαδάκηδες στην υπηρεσία τμημάτων της αστικής τάξης και του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού προσπαθούν να λερώσουν την μεγάλη νίκη της 9ης Μάη του 1945 του Κόκκινου στρατού της ΕΣΣΔ των Μπολσεβίκων που έσωσαν την ΕΣΣΔ και απέσπασαν 7 χώρες απο τον καπιταλισμό. Προσπαθούν να ξεπλύνουν την εγκληματική θεωρία πολιτικών μετώπων και σταδίων που κατέστρεψε την Κ.Δ μετά το 1935 και την ΕΣΣΔ μετά το 1956. Στη χώρα μας ο λαός οδηγήθηκε δεμένος χειροπόδαρα στον Καπιταλισμό λόγω ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ λαοκρατία ευρωκομουνισμός που δεν διεκδίκησε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944. Ας Σκούζουν όσο θέλουν τα καρακόλια του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού. Το ΚΚΕ ξεβρόμισε απο αυτή την σαπίλα μετά το 1991. ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Έγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013).
ΔιαγραφήΑπό ποιο σημείο των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου προκύπτει ότι το ΚΚΕ έβαζε άλλον στόχο, πέρα από αυτόν της εργατικής εξουσίας; Θα είχε ενδιαφέρον, όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο, να το αποδείξουν με βάση τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου. Αλλά τέτοια ντοκουμέντα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η διαφωνία ως προς τη στρατηγική που χάραξε το 15ο Συνέδριο. Θεμιτό; Θεμιτό. Αλλά να λέγεται και όχι να παρερμηνεύονται τα ντοκουμέντα, προκειμένου να «αποδειχθεί» η προσωπική αντίθετη άποψη.
Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των «μεταβατικών κυβερνήσεων» ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας.
Έτσι, από τα άρθρα - καρμπόν απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στην πολιτική των ΚΚ (π.χ. της Δυτικής Ευρώπης) και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης τους για το πού οδηγήθηκε το εργατικό κίνημα σε αυτές τις χώρες. Ταυτόχρονα αποσιωπάται πλήρως το γεγονός ότι η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί σε όλα τα ζητήματα (καπιταλιστική κρίση, ΕΕ, τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης κ.ά.). Και επιπλέον σε αυτή την επιβεβαιωμένη πολιτική εκτοξεύουν κατηγορίες με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα! Κάνουν δηλαδή το ίδιο που κάνουν τα Μέσα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Την ίδια στιγμή:
ΔιαγραφήΑποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ένωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μολότοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:
«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Έτσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).
Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έγραψε στο «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).
Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος... https://www.902.gr/eidisi/politiki/13009/arthra-karmpon-me-omologimena-kai-anomologita-plin-fanera ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ