Ούτε μέρα δεν χρειάστηκε από την επίσκεψη του Κυρ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ για να καταρρεύσουν ξανά με «γδούπο» οι μύθοι που διακινούν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, για το ότι η εμπλοκή της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ μπορεί τάχα να αποτελέσει «ασπίδα» στην τουρκική επιθετικότητα.
Μια μέρα μετά την «ιστορική» ομιλία στο Κογκρέσο, τουρκικά F-16 πετούσαν στα μόλις 2,5 ν.μ. από την Αλεξανδρούπολη, ως αποκορύφωμα των δεκάδων παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου και των υπερπτήσεων πάνω από νησιά, ενώ ακολούθησαν τη βδομάδα που πέρασε οι δηλώσεις Ερντογάν για «διακοπή κάθε διαλόγου» με τον Ελληνα πρωθυπουργό και η αποστολή του ερευνητικού «Yunus» με παράνομη NAVTEX στην καρδιά του Αιγαίου, προβάλλοντας και «επί του πεδίου» τις διεκδικήσεις της τουρκικής κυβέρνησης.
Ποια ήταν η αντίδραση των «συμμάχων» και «φίλων» της ελληνικής αστικής τάξης;
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κάλεσε σε «συντονισμό και συζήτηση όπου υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με τα όρια του εναέριου χώρου», προσθέτοντας πως «ενθαρρύνουμε όλα τα κράτη να επιλύσουν τα ζητήματα θαλάσσιας οριοθέτησης ειρηνικά και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο». Παρουσίασε δηλαδή την πάγια θέση των ΗΠΑ περί διμερών «διαφορών» που πρέπει να λυθούν σε «συμμαχικό πνεύμα», ρίχνοντας «νερό στον μύλο» των τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση σχολίασε ότι «σε γενικές γραμμές προωθούμε και ενθαρρύνουμε την καλή συνεργασία μεταξύ ηγετών, ειδικότερα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, και ελπίζουμε ότι το θετικό κλίμα θα επανέλθει και θα αντικατοπτριστεί σε δηλώσεις και δράσεις στην περιοχή». Αλλο ένα ...πανηγυρικό «άδειασμα», αφού οι οικονομικοί, στρατιωτικοί και πολιτικοί δεσμοί της ιμπεριαλιστικής ένωσης και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών με την Τουρκία δεν κρύβονται με τίποτα...
Το ΝΑΤΟ, διά στόματος Γ. Στόλτενμπεργκ, συνέχισε να θυμίζει πόσο αναντικατάστατη σύμμαχος είναι η Τουρκία και να προσθέτει με νόημα ότι «το ΝΑΤΟ πρέπει να παραμείνει μια πλατφόρμα όπου συζητούνται και αυτά τα ζητήματα», λέγοντας μάλιστα πως η ΝΑΤΟική πλατφόρμα «διευθετήσεων» που επιστρατεύτηκε το 2020 μπορεί να εφαρμοστεί και στο Αιγαίο!
Η χρεοκοπία για τα αστικά κόμματα και τα ευρωατλαντικά μυθεύματα που διακινούν είναι πλήρης για μία ακόμα φορά. Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται ότι τα όσα παρουσιάζουν ως δήθεν «παράγοντες εγγύησης» της ασφάλειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας αποτελούν το ακριβώς αντίθετο: Μαγνήτη μεγάλων κινδύνων για τον λαό και παράγοντες που υπονομεύουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Από την πρώτη στιγμή του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, η κυβέρνηση επιστράτευσε αυτό το γελοίο επιχείρημα. Στην αρχή μάλιστα έλεγε ότι η «σθεναρή στάση του ΝΑΤΟ» απέναντι στη Ρωσία τάχα «ξεκόβει κάθε αναθεωρητική σκέψη» από την Τουρκία και τη «σέρνει» στο τραπέζι του διαλόγου στα Ελληνοτουρκικά. Οταν πολύ γρήγορα αυτά κατέρρευσαν, το παραμύθι άλλαξε ελαφρώς: Η όλο και πιο βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία είναι γιατί «ακριβώς την ίδια βοήθεια θα θέλαμε και εμείς απέναντι σε έναν αναθεωρητικό γείτονα». Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι «το τελευταίο πράγμα που θέλει το ΝΑΤΟ τώρα είναι μία ακόμα εστία έντασης στη νοτιοανατολική του πτέρυγα».
Ολα αυτά όμως σηματοδοτούν το ακριβώς αντίθετο από όσα λένε φωναχτά: Ο στόχος της «ΝΑΤΟικής συνοχής» στην περιοχή δεν είναι «ασπίδα» απέναντι στην επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά «θερμοκήπιο» για τις αξιώσεις της, ώστε αυτή να παραμείνει σταθερά «δεμένη» στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Πόσο μάλλον που ο στόχος αυτός «τρέχει» σε συνθήκες όπου οι ανταγωνισμοί έχουν «αλλάξει πίστα», με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με τη Ρωσία να κλιμακώνεται.
Καθόλου τυχαία άλλωστε δεν είναι η εμφάνιση του όρου «ΝΑΤΟικό έδαφος», που όλο και πιο συχνά επιστρατεύουν τελευταία η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, ανοίγοντας πολύ επικίνδυνους δρόμους, την ώρα που το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει καν σύνορα στο Αιγαίο.
Ο στόχος της ΝΑΤΟικής συνοχής, που η κυβέρνηση έχει «κορόνα στο κεφάλι της», σημαίνει στην πραγματικότητα ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα μπαίνουν εξ αντικειμένου στο «παζάρι» με την τουρκική αστική τάξη, ότι οι τουρκικές αξιώσεις «αναβαθμίζονται» βήμα βήμα.
Αυτό δείχνει όλη η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ δεν είναι καθόλου μακρινό το παράδειγμα του καλοκαιριού του 2020. Τότε η ευθεία αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο οδήγησε με την παρέμβαση ΗΠΑ και ΕΕ στον ΝΑΤΟικό «μηχανισμό μείωσης των εντάσεων» - ουσιαστικά μηχανισμό παζαριού των κυριαρχικών δικαιωμάτων και αναβάθμισης των τουρκικών αξιώσεων, οι οποίες έγιναν «αντικείμενο συζήτησης» - και λειτούργησε ως «βατήρας» για το επόμενο βήμα: Σήμερα η Τουρκία έχει φτάσει να αμφισβητεί μέχρι και την κυριαρχία στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, συνδέοντάς την με τις αξιώσεις περί αποστρατιωτικοποίησής τους, επ' απειλή νέου θερμού επεισοδίου.
«Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται», όταν «στον αμέσως επόμενο τόνο» ο Στόλτενμπεργκ στέλνει μήνυμα πως «είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον μηχανισμό αποκλιμάκωσης για να (...) αποτρέψουμε τυχόν περιστατικά ή ατυχήματα, για παράδειγμα στο Αιγαίο».
Εξίσου ενδεικτική είναι και η απάντηση της κυβέρνησης, όπως αποτυπώθηκε στην επιστολή που έστειλε την Πέμπτη στον ΟΗΕ και με την οποία απαντά στις τουρκικές αιτιάσεις: Η δήθεν «αυστηρή απάντηση» επί της ουσίας αφήνει παράθυρα στο ιμπεριαλιστικό «παζάρι» που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Τα ΝΑΤΟικά σχέδια λοιπόν και η εμπλοκή της χώρας σε αυτά αποτελούν κίνδυνο - θάνατο για τον λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, κι αυτό ανεξάρτητα από το αν η επιθετικότητα και οι προκλήσεις «επί του πεδίου» εναλλάσσονται με τους «χαλβάδες» και τα «σορόπια» στα τραπέζια των ευρωατλαντικών διευθετήσεων, με τους όποιους προσωρινούς συμβιβασμούς να αποτελούν απλά το «εκκολαπτήριο» για τον επόμενο «αναβαθμισμένο» γύρο ανταγωνισμών και διεκδικήσεων.
Χαρακτηριστικό εδώ είναι και το παράδειγμα του συνυποσχετικού με την Αλβανία για την παραπομπή της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών στο Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο επισκέφτηκε μέσα στη βδομάδα ο υπουργός Εξωτερικών.
Οπως έδειξε το ίδιο διάστημα και η επίσκεψη του Ν. Δένδια στα Τίρανα (όπου άκουσε την Αλβανίδα ομόλογό του να συνδέει το συνυποσχετικό με τις αξιώσεις περί αποζημιώσεων για τους Τσάμηδες), στο πλαίσιο των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις οι συμφωνίες αυτές δεν είναι «δικλίδες ασφαλείας», αλλά γίνονται «σκαλί» για την αναβάθμιση των κινδύνων σε βάρος των λαών.
Το ψέμα αυτό επαναλήφθηκε ουκ ολίγες φορές στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή σχετικά με την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Βάσεις, κατά την οποία οι κυβερνητικοί βουλευτές «λιβάνιζαν» από το πρωί μέχρι το βράδυ τη «θωράκιση του Εβρου» μέσα από τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε «Σούδα του Βορρά». Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που η κάλπικη κριτική του περί «ανταλλαγμάτων» περιλάμβανε «επικρίσεις» στην κυβέρνηση ότι δεν εξασφάλισε περισσότερες βάσεις των ΗΠΑ σε νησιά του Αιγαίου, οι οποίες θα αποτελούσαν «μια έμπρακτη απάντηση στις προσπάθειες της Τουρκίας να αμφισβητήσει την κυριαρχία μας σε αυτά».
Η πτήση των τουρκικών μαχητικών πάνω από την Αλεξανδρούπολη αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά ότι τα ευρωατλαντικά παραμύθια έχουν «κοντά ποδάρια».
Η επέκταση σε όλη την Ελλάδα των αμερικανοΝΑΤΟικών υποδομών, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμία σχέση με την άμυνα της χώρας, όχι μόνο δεν αποτελεί «ασπίδα ασφαλείας» αλλά αντίθετα βάζει τις περιοχές αυτές στο στόχαστρο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, ενώ την ίδια ώρα τροφοδοτεί και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΝΑΤΟικής συμμαχίας και φουντώνει παραπέρα τον ανταγωνισμό Ελλάδας και Τουρκίας για το ποια θα παίξει τον ρόλο του ΝΑΤΟικού «δερβέναγα» στην περιοχή.
Τα περί «ενόχλησης» της Τουρκίας από την «αναβάθμιση» των σχέσεων Ελλάδας - ΗΠΑ, οι δηλώσεις ότι η Αλεξανδρούπολη διεκπεραιώνοντας τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία απέδειξε την αξία της για την παράκαμψη των Στενών, τα πανηγύρια για το ότι η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία δίνει «βαθύτερο πολιτικοδιπλωματικό και επιχειρησιακό αμυντικό αποτύπωμα στη χώρα μας μέσα στο ΝΑΤΟ, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις ισορροπίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μέσα στη συμμαχία», όπως έλεγε ο εισηγητής της ΝΔ στη συζήτηση στη Βουλή, δείχνουν ακριβώς αυτό το υπόβαθρο.
Μπορεί η συζήτηση αυτή να αφορά τις δύο αστικές τάξεις και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, αλλά είναι σε κάθε περίπτωση εχθρική και επικίνδυνη για τον λαό.
Και εδώ άλλωστε «μιλάει» η πείρα όλων των προηγούμενων χρόνων: Η «αναβάθμιση» της εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ, που ξεκίνησε με τον «Στρατηγικό Διάλογο» επί ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίστηκε με τις Συμφωνίες για τις βάσεις και όλα τα υπόλοιπα επί ΝΔ, όχι μόνο δεν απέτρεψε ποτέ και πουθενά τις τουρκικές αξιώσεις, αλλά αντίθετα τις τροφοδότησε παραπέρα.
«Μπορούμε να απομονώσουμε τις διαφορές μας και να δώσουμε έμφαση στη θετική ατζέντα», διέρρεαν οι κυβερνητικοί κύκλοι μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, εστιάζοντας στην Ενέργεια, σχετικά με την οποία αναφέρονταν στις «ευκαιρίες» που γεννάει ο πόλεμος για τη «συνεργασία» των χωρών της περιοχής με τρόπο που «να ωφελεί όλους». Μόλις δε την προηγούμενη βδομάδα ο Αμερικανός Πρόεδρος έλεγε στον Ελληνα πρωθυπουργό ότι η πρόσφατη συνάντησή του με τον Ερντογάν «διαμορφώνει το πλαίσιο» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στις οποίες θα πρέπει να κυριαρχεί «θετική ατζέντα».
Πιο «γλαφυρός», ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μ. Πομπέο, μια μέρα μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, έλεγε ότι «τώρα είναι η ώρα να βρεθεί ο βέλτιστος τρόπος εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, ώστε να μειωθεί στο ελάχιστο η ενεργειακή εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο».
Η «ώρα» αυτή μάλιστα σηματοδοτείται και από την προσπάθεια να «ξεπαγώσουν» οι συνομιλίες για το Κυπριακό, καθώς και από την αναθέρμανση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αναθέρμανση που δείχνει μεταξύ άλλων ότι στις «λυκοφιλίες» των αστικών τάξεων, οι οποίες παρουσιάζονται τάχα ως «ασπίδα» ασφάλειας, «το ξύλο έχει δυο μεριές», πάντα σε βάρος των λαών.
Οι «ευκαιρίες» που μυρίζει το εφοπλιστικό κεφάλαιο για τη μεταφορά του αμερικανικού LNG και τα σχέδια απεξάρτησης από το ρωσικό αέριο, ο στόχος της αστικής τάξης για την ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» για τον αμερικανικό ενεργειακό σχεδιασμό στην περιοχή, όχι μόνο «πάνε καρφί» τον λαό στην ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, αλλά πολλαπλασιάζουν και τους κινδύνους σε βάρος του.
Τα «κοινά συμφέροντα με τις ΗΠΑ» (και) στα Ενεργειακά όχι μόνο δεν αποτελούν «εγγύηση ασφάλειας», αλλά αντίθετα δημιουργούν το έδαφος νέων μεγάλων κινδύνων: Οξύνουν παραπέρα τον ανταγωνισμό με την τουρκική αστική τάξη και την ίδια ώρα επιταχύνουν την αναζήτηση επικίνδυνων συμβιβασμών και «διευθετήσεων» σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου