Σαν έτοιμοι από καιρό και με άρθρα - καρμπόν, επανήλθαν τη μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς διάφορες αναλύσεις, με πρώτη και καλύτερη αυτή του προέδρου της ΓΣΕΕ, χρεοκοπημένες θεωρίες για την εξαφάνιση της εργατικής τάξης, μοιρολατρικές αναλύσεις για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης.
Θα έλεγε κανείς ότι, προσκολλημένοι στη λογική του τέλους της ταξικής πάλης, αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις που βγάζει η ίδια η ζωή, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας, πόσο μάλλον να πάρουν μέρος και να στηρίξουν τους αγώνες πολλών κλάδων, τα βήματα οργάνωσης, τους απεργιακούς αγώνες που γράφουν τη δική τους ιστορία.
Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο. Με επιστημονικοφανείς αναλύσεις επιχειρούν να τεκμηριώσουν την επίθεση που έχουν εξαπολύσει η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό στους εργαζόμενους και το κίνημά τους, με σειρά από νόμους, αλλά και την ανοιχτή επέμβαση στα εσωτερικά των συνδικάτων, την εργοδοτική τρομοκρατία. Επιμένουν στην ίδια γραμμή της ενσωμάτωσης και του κοινωνικού εταιρισμού, που αντικειμενικά είναι γραμμή ήττας για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με προτάσεις για τη λειτουργία και το περιεχόμενο των συνδικάτων που στοχεύουν στον αφοπλισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στην απονέκρωση των συλλογικών διαδικασιών και των αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Μια διαδικασία κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των αστικών κομμάτων, που επιχειρούν να γενικεύσουν στο σύνολο των οργανώσεων των εργαζομένων.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ μέσα από πρωτομαγιάτικο άρθρο του στην «ΕφΣυν» αφού πρώτα αναφέρει πως «έχει αλλάξει το μοντέλο οργάνωσης της εργασίας», στη συνέχεια παρουσιάζει και τη «λύση», που, όπως λέει, είναι «μια ισχυρότερη ομάδα συνδικάτων που δεν θα βασίζεται μόνο σε παραδοσιακούς τρόπους δράσης, αλλά και στη δύναμη του διαδικτύου», πως μέσα από «διαδραστικές ψηφιακές πλατφόρμες θα μπορούν να προωθούνται η ψηφιακή και η οικονομική δημοκρατία και η κουλτούρα του δημοκρατικού διαλόγου».
Την ίδια μέρα, σε συνέντευξή του στο «ieidiseis», συνεργάτης του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, στο ερώτημα αν «μπορεί να υπάρξει σε νέους κλάδους αξιόλογος διεκδικητικός συνδικαλισμός» απαντά ότι «μπορεί να υπάρξει, αρκεί να χρησιμοποιηθούν τα ψηφιακά μέσα σε ευρεία κλίμακα για λόγους οργάνωσης, εσωτερικής επικοινωνίας, διαβούλευσης και ορατότητας. Θα ήταν παράδοξο άλλωστε να επιχειρηθεί συνδικαλιστική ανάπτυξη στις πλατφόρμες χωρίς τη χρήση των τελευταίων».
Τα άρθρα αυτά είχαν δοθεί στις εφημερίδες μέρες πριν από την Πρωτομαγιά και δημοσιεύονταν τη μέρα που βρισκόταν σε εξέλιξη ο αγώνας των εργατών της COSCO στο λιμάνι. Ενας αγώνας άνω των 2.000 εργατών που αγωνίζονται για επιχειρησιακή Σύμβαση και για την προστασία της υγείας τους. Εργάτες που είναι νέοι ηλικιακά και με διάφορες Συμβάσεις, που στον αγώνα τους αξιοποιούν όλα τα διαθέσιμα μέσα, με κύριο την οργάνωση, τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες στη λήψη αποφάσεων και την ενεργή συμμετοχή στην πάλη, όχι ...εξ αποστάσεως. Αυτά δεν φαίνεται να πολυαπασχολούν τους αρθρογράφους ούτε τα θεωρούν άξια λόγου και αναφοράς.
Οι καθημερινές Γενικές ανοιχτές Συνελεύσεις και η συμμετοχή των εργαζομένων, τους έφεραν αντιμέτωπους με όλη την γκάμα της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής βίας. Αν αυτός ο αγώνας ήταν άμαζος, άνευρος ή αδιάφορος κανένας από τους μηχανισμούς της κυβέρνησης και της εργοδοσίας δεν θα ασχολιόταν. Εξάλλου, θάφτηκε από όλα τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, και κύρια από την ίδια τη ΓΣΕΕ. Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε γεννήθηκε στην πραγματική ζωή και αξιοποίησε όλα τα διαθέσιμα μέσα και φυσικά το διαδίκτυο, αγκαλιάστηκε πλατιά, ενώ η εταιρεία και η κυβέρνηση έσπασαν τα μούτρα τους, ακόμα και με την κινητοποίηση όλου του κατασταλτικού μηχανισμού και το στήσιμο του απεργοσπαστικού μηχανισμού.
Επιχειρώντας να φέρουν στα μέτρα τους τις εξελίξεις στους χώρους εργασίας, που φέρνει η είσοδος των τεχνολογιών και των επιστημονικών επιτευγμάτων, επαναφέρουν ιδεολογήματα γύρω από το τέλος της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στους παραγωγικούς κλάδους. Η πανδημία ήρθε όμως να ξεγυμνώσει τις θεωρητικές ακροβασίες τους. Χωρίς την εργασία των εργατών αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν γυρνάει το γρανάζι των μηχανών αλλά δεν κινείται τίποτα σε ολόκληρη τη Γη. Αυτό το απέδειξαν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία της χώρας, οι καθαρίστριες και οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια, στο εμπόριο, στις ταχυμεταφορές, στις υπηρεσίες, στα καράβια και τα αεροδρόμια, στα λιμάνια και τις αποθήκες, στα χωράφια, κ.λπ. Η απαξιωμένη πριν από την πανδημία εργασία τους κέρδισε το ειλικρινές χειροκρότημα και τον σεβασμό, ονομάστηκαν ήρωες, αλλά συνέχισαν να δουλεύουν με τους χειρότερους όρους. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, που υποτίθεται ότι ο ρόλος της ήταν να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισής τους, επιχείρησε να βάλει πριν ακόμα και από την κυβέρνηση τα συνδικάτα σε καραντίνα και παρατεταμένο λοκντάουν. Αν δεν υπήρχαν το ΠΑΜΕ και άλλοι αγωνιστές δεν θα κουνιόταν φύλλο. Ούτε ακόμα και η Πρωτομαγιά του 2020 θα γιορταζόταν, όπως έγινε από το ΠΑΜΕ, με όλα τα μέτρα προστασίας, με συγκλονιστικό τρόπο και έκανε τον γύρο του κόσμου.
Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τους βιομηχανικούς κλάδους αλλά και τους εργαζόμενους στις πλατφόρμες που ξαφνικά ανακάλυψε ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Τον τελευταίο χρόνο έχουν δημιουργηθεί αρκετά hashtag με διάφορα #cancel επιχειρήσεων. Ομως, ουσιαστικό αποτέλεσμα και νικηφόρα τροπή πήρε ο αγώνας που κινητοποίησε στην πραγματική ζωή τους εργαζόμενους, ο αγώνας όσων σε όλη τη χώρα οργανώθηκαν και συγκρούστηκαν με την εργοδοσία δίπλα στα κλαδικά ή άλλα σωματεία και άσκησαν πίεση με την απεργία τους, όταν κοκκίνισε ο δρόμος από τα μηχανάκια με τα κουτιά των ταχυμεταφορέων.
Αυτός ο εμβληματικός αγώνας των εργαζομένων της «e-food» ενέπνευσε χιλιάδες εργαζόμενους και νέους τους προηγούμενους μήνες. Και αυτό το μεγάλο παράδειγμα επιχειρούν να το κοντύνουν, να το απονεκρώσουν, όπως και το αποτέλεσμά του, που ήταν η δημιουργία σωματείου. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες, με πιο χαρακτηριστικό την «Amazon» στις ΗΠΑ.
Στο άρθρο του ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αναφέρει παράλληλα πως «τα social media λειτουργούν ως τεράστιος μοχλός δυνάμεων και μπορούν να οδηγήσουν σε μποϊκοτάζ, να στηλιτεύσουν συμπεριφορές στελεχών εταιρειών».
Χωρίς να είναι θέμα του παρόντος άρθρου το περιεχόμενο των social media και σε τι βαθμό αυτά αποτελούν εναλλακτική φωνή και ποιο είναι το πραγματικό όριό τους, με βάση τον ασφυχτικό έλεγχο στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα όταν οι κάτοχοι ιδιοκτήτες τους είναι οι μεγιστάνες του πλούτου, όπως ο Ιλον Μασκ, ας μείνουμε στα εξής: Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ξεχνάει να αναφέρει πως η υπεράσπιση του συστήματος Υγείας μέσα στην πανδημία έγινε από τα σωματεία των υγειονομικών. Η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των οικοδόμων υπογράφτηκε μέσα από σκληρό αγώνα μέσα σε αυτές τις συνθήκες από τα οικοδομικά σωματεία. Ο κατάπτυστος κανονισμός εργασίας σε μεγάλες επιχειρήσεις έγινε γνωστός μέσα από τις παρεμβάσεις των σωματείων. Οι προϊστάμενοι των «χαμογελάτε για 300 ευρώ» και η στάση της εργοδοσίας αποκαλύφθηκαν από την πραγματική δράση των εργαζομένων, με καθημερινές παρεμβάσεις και αξιοποίησαν και το διαδίκτυο. Αρα το θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί είναι πώς θα αποκατασταθεί το καταρρακωμένο από τη στάση των ηγεσιών κύρος των σωματείων και όχι πώς θα απομακρυνθούν εργαζόμενοι σε εξατομικευμένες δράσεις ή με ψευδαίσθηση δράσεων, μακριά από τη συλλογική οργάνωση, τελικά την ταξική πάλη.
Αρνείται ακόμα και να καταγράψει πως αγώνες όπως αυτός των εργατών της ΛΑΡΚΟ που ακουμπά δεκάδες μαζικούς φορείς σε πόλεις και χωριά, των εργαζομένων στα Πετρέλαια και τα Λιπάσματα Καβάλας, των πυρόπληκτων στην Εύβοια, οι μεγάλοι αυτοί αγώνες των τελευταίων μηνών έδωσαν πολύ μεγάλη ανάταση και ένα παράδειγμα για να εμπνευστεί και να ακολουθήσει, να επιχειρήσει να πολλαπλασιάσει κάθε άνθρωπος καλής θέλησης, που έχει πραγματικό ενδιαφέρον για την εργατική τάξη και το κίνημά της.
Τα social media είναι μέσο επαφής και επικοινωνίας, ενδεχομένως να συμβάλλουν λόγω του χαρακτήρα τους στην ανάδειξη ζητημάτων αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεξάρτητα και δεν διαμορφώνουν τον βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων, που είναι το πραγματικό όπλο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και τη διεκδίκηση της ζωής τους.
Οι παραπάνω απόψεις είναι συμπληρωματικές όλων όσοι το τελευταίο διάστημα ανακάλυψαν τον ψηφιακό μετασχηματισμό, όχι ως μέσο διευκόλυνσης αλλά ως μέσο για να χειραγωγήσουν τα συνδικάτα, να χτυπήσουν το δικαίωμα στην οργάνωση και την απεργία, για να φακελώσουν και να εξαπολύσουν κυνήγι μαγισσών σε αγωνιστές συνδικαλιστές.
Αν τα συνδικάτα ήταν τόσο παρωχημένα ως μορφή οργάνωσης και η απεργία ξεπερασμένη ως μορφή πάλης, δεν θα έφερναν νέο συνδικαλιστικό νόμο ούτε θα λύσσαζαν για να εμποδίσουν τη συνδικαλιστική δράση.
Αναφέρονται δήθεν με αγωνία στις νέες μορφές εργασίας ψάχνοντας το «νέο συνδικαλιστικό υποκείμενο», την ίδια στιγμή που διαχρονικά έως και σήμερα αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους αυτούς ως αόρατους, τους κρατούν έξω από επιχειρησιακές ή κλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις με διάφορες προφάσεις. Εργαζόμενοι με «ευέλικτες» μορφές εργασίας, εργολαβικοί, στα πρώην stage, εργαζόμενοι περιφερειακά στο τραπεζικό σύστημα, στις τηλεπικοινωνίες και σε άλλους κλάδους μένουν εκτός Συμβάσεων, εκτός των συνδικάτων όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις που απαρτίζουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Είναι οι ίδιοι που πετούν έξω από τα συνδικάτα τους συμβασιούχους, που διαμορφώνουν σωματεία - σφραγίδες για την αναπαραγωγή των ίδιων συσχετισμών.
Η ονομασία που έχει αποδοθεί στις συγκεκριμένες ηγεσίες, εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, δεν αποδόθηκε άδικα. Εχει επιβεβαιωθεί όλα αυτά τα χρόνια: Στις πλατείες των «αγανακτισμένων» πετούσαν συνθήματα όπως «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα», στο όνομα του «ακηδεμόνευτου κινήματος». Στους σημαντικότερους εργατικούς αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας βρίσκονταν απέναντι ή σε διαρκές «amber alert». Σήμερα ψάχνουν να ανακαλύψουν τον νέο μετασχηματισμό των συνδικάτων μέσω του διαδικτύου, θεωρώντας πως μπορούν να κρυφτούν ή να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους. Ο αγώνας των εργαζομένων της «e-food» και δεκάδων άλλων κλάδων και χώρων δουλειάς ήταν αγώνας που άρχισε, συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε, χωρίς να πάρουν χαμπάρι τι έγινε, χωρίς να συμμετάσχουν. Δύο χρόνια μέσα στην πανδημία κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν.
Είναι προφανές πως σήμερα το εμπόδιο στην οργάνωση των εργαζομένων είναι η χρεοκοπημένη γραμμή των εργοδοτικών συνδικαλιστών, που προτάσσει την ταξική συνεργασία και τον συμβιβασμό με τα αμύθητα κέρδη, τη λογική της ανταγωνιστικότητας και των εκάστοτε εθνικών στόχων των μονοπωλιακών ομίλων. Η μετατροπή του κινήματος σε σκαλοπάτι για να ανεβοκατεβαίνουν αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Είναι η γραμμή που σπέρνει απογοήτευση, που δημιουργεί τάσεις απομαζικοποίησης και αποστράτευσης. Αυτή που έφερε το κίνημα της εργατικής τάξης στη σημερινή του άσχημη κατάσταση.
Η ίδια η ταξική πάλη θα διαμορφώνει καθημερινά τους όρους που μέσα σε αυτούς μπορεί να γεννιούνται και νέες μορφές οργάνωσης. Αλλωστε, τίποτα δεν μένει στατικό στο κίνημα που έχει μέσα στη φύση του την κίνηση. Η ίδια η ζωή ξεβράζει διοικητικά - γραφειοκρατικά μέτρα και η πάλη αχρηστεύει κυβερνητικούς νόμους που θέλουν να απαγορεύσουν τα σωματεία και να ποινικοποιήσουν τον αγώνα των καταπιεσμένων.
Οι εργαζόμενοι είναι προφανές πως δεν μπορούν να μένουν αιχμάλωτοι σε μια τέτοια βλαβερή κατάσταση. Στο σφυροκόπημα που έχουν εξαπολύσει οι θεοί και οι δαίμονες της εκμετάλλευσης χρειάζεται ταξική ρότα και σε αυτήν την κατεύθυνση οι εργατικοί αγώνες των τελευταίων μηνών και τα μαχητικά σκιρτήματα σε αρκετούς εργασιακούς χώρους φέρνουν αισιοδοξία, δείχνουν τον δρόμο για την οργάνωση και τη μαζικοποίηση των σωματείων, δημιουργούν ταυτόχρονα μεγάλη ανησυχία στους εκμεταλλευτές των εργαζομένων και τα επιτελεία τους, τα οποία ξανάρχισαν το τροπάρι που ξέρουν από παλιά.
Θανάση ΓΚΩΓΚΟΥ*
*Ο Θ. Γκώγκος είναι μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική δουλειά και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου