Ελπίδα η συμπόρευση με το ΚΚΕ απέναντι στους «εγγυητές» της βαρβαρότητας για τον λαό

Ποιος είναι ο καλύτερος «εγγυητής της σταθερότητας»; Ποιος είναι πιο «τοξικός»; Πώς θα μπούμε στον «δύσκολο χειμώνα» που έρχεται; Με «διχασμό» ή με «ομοθυμία» και «συναίνεση»;

Αν πάρει κανείς «τοις μετρητοίς» ερωτήματα όπως τα παραπάνω, που κυριαρχούν στην «αντιπαράθεση» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, θα πιστέψει ότι ο λαός δεν απειλείται από το κύμα ακρίβειας που τον τσακίζει, από την ενεργειακή φτώχεια και το ιμπεριαλιστικό μακελειό που είναι σε εξέλιξη με την εμπλοκή και της χώρας μας, αλλά από τις ατάκες της οκάς ανάμεσα σε Μητσοτάκη και Τσίπρα.

Βλέποντας όμως πίσω απ' αυτούς τους δικομματικούς καβγάδες, που κινούνται στα όρια της γραφικότητας και δικαίως προκαλούν την αποστροφή σε μεγάλο μέρος του λαού, φανερώνεται και η αφετηρία τους, η οποία είναι κοινή τόσο για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τα υπόλοιπα κόμματα του κεφαλαίου: Κοινή τους παραδοχή είναι ότι τα πολύ πιο δύσκολα είναι μπροστά, οι τιμές στην Ενέργεια θα συνεχίσουν να τραβάνε την ανηφόρα, η οικονομία στην ΕΕ μπαίνει σε τροχιά ύφεσης, ο πληθωρισμός καλπάζει.

Και, με δεδομένο για όλους τους παραπάνω ότι αυτό το καταστροφικό σπιράλ θα το πληρώσει με αιματηρές θυσίες η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, αρχίζει ο καβγάς γύρω από το ποιος μπορεί να εγγυηθεί τη «σταθερότητα» αυτής της εξέλιξης, ποιος μπορεί να αποσπάσει τη «λαϊκή συναίνεση». Η μεν κυβέρνηση της ΝΔ υποστηρίζει ότι «παίρνει τα ρίσκα», για να οδηγήσει με «ασφάλεια» τη χώρα στο δύσκολο επόμενο 9μηνο, ο δε ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι αυτή «εγγυάται μόνο την αστάθεια» και ότι ο ίδιος μπορεί πραγματικά να εξασφαλίσει «σταθερότητα στα ζόρια που έρχονται».

Αστάθεια διαρκείας στη ζωή του λαού

Αλήθεια, ποια είναι αυτή η «σταθερότητα» στην οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν να στρατεύσουν τον εργαζόμενο λαό; Αφορά μήπως την προστασία της δικής του ζωής, του εισοδήματός του; Αφορά την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, τις δίκαιες διεκδικήσεις για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις; Αφορά το πώς θα τα καταφέρει να πάει μερικές μέρες διακοπές, το πώς θα βγάλει τον χειμώνα που έρχεται, ενώ από παντού τον προετοιμάζουν για ζωή με το «δελτίο»;

Το μόνο «σταθερό» σημείο για τους σημερινούς και τους επίδοξους κυβερνητικούς σωτήρες είναι η αναζήτηση της «χρυσής τομής». Ωστε από τη μία ο λαός να ματώνει για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων και από την άλλη να εξασφαλίζεται η περιβόητη «κοινωνική συνοχή», δηλαδή η διαρκής υποταγή του.

Το μόνο «σταθερό» που μπορούν να εγγυηθούν τα κόμματα του κεφαλαίου είναι η πολιτική που βυθίζει τον λαό όλο και περισσότερο στην απόγνωση, στα αδιέξοδα και τη φτώχεια. Ορισμένα παραδείγματα από το τελευταίο διάστημα είναι χαρακτηριστικά:

-- Είναι η πολιτική της «πράσινης» καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η οποία σαν «σφουγγάρι» σβήνει κάθε διαχωριστική γραμμή που με κόπο χαράσσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεπαράθυρα και στη Βουλή. Εδώ συναντιούνται προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση, αυτό είναι το πεδίο που τους οδήγησε ξεδιάντροπα π.χ. τις προάλλες από κοινού να ψηφίσουν στη Βουλή τη μονιμοποίηση των ενεργειακών χαρατσιών που πληρώνει κάθε μήνα ο εργατόκοσμος στους λογαριασμούς του ρεύματος.

-- Είναι η πολιτική της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, της μετατροπής της χώρας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, που καταφέρνει να κάνει τη δικομματική «κούρσα» ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σκυταλοδρομία.

-- Είναι η πολιτική του ακριβού τουρισμού για λίγους, των πανάκριβων μετακινήσεων, που τώρα μέσα στο κατακαλόκαιρο φανερώνουν άλλη μια «φτώχεια» για τον λαό, ο οποίος στερείται το δικαίωμα ακόμα και σε μερικές ολιγοήμερες διακοπές. Ενα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «ζεστό» χρήμα στους εφοπλιστές το οποίο από κοινού αποφάσισαν πρόσφατα, καθώς μπροστά σ' αυτούς πάει περίπατο κάθε υπόνοια «διχασμού» και «πόλωσης» ανάμεσα στα αστικά κόμματα.

-- Είναι η πολιτική της επιχειρηματικής δράσης στην Εκπαίδευση, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη συζήτηση και ψήφιση του νόμου - πλαισίου για τα ΑΕΙ, που στον πυρήνα της έχει την πιο αποφασιστική προσαρμογή των πανεπιστημίων στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, στην ίδια την εργασιακή ζούγκλα που διαμορφώνουν. Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να την «κοπάνησε» από την ψηφοφορία, πρόλαβε όμως να καταθέσει τις «ανησυχίες» του για το πώς τα ΑΕΙ θα «διαβάζουν την αγορά», πώς θα εξασφαλίζεται η «αναγκαία σύνδεση» με την καπιταλιστική οικονομία.

-- Είναι η πολιτική της «ψιχουλομαχίας», για την ανακύκλωση της ακραίας φτώχειας που προκαλεί η στρατηγική τους, με όριο πάντα τα «δημοσιονομικά περιθώρια» και τις «αντοχές της οικονομίας», στην οποία συναντιούνται τα ματωμένα πλεονάσματα του ΣΥΡΙΖΑ με τα φορολογικά υπερέσοδα της ΝΔ.

Θεατές σε κάλπικους καβγάδες ή πρωταγωνιστές μαζί με το ΚΚΕ στην οργάνωση και τη διεκδίκηση;

Μπροστά λοιπόν στον εργαζόμενο τα διλήμματα γίνονται όλο και πιο σαφή: Με τη «σταθερότητα» της αντιλαϊκής πολιτικής που τον τσακίζει ή με την αποφασιστική οργάνωση της πάλης, με συλλογική διεκδίκηση μέσα από τα σωματεία για σύγχρονα δικαιώματα, για αυξήσεις στους μισθούς, για κατάργηση φόρων και χαρατσιών, για προστασία της υγείας κ.ο.κ.; Με τη «σταθερότητα» του κεφαλαίου ή με την αμφισβήτηση αυτού του καταστροφικού για τον λαό δρόμου;

«Θεατές» στον κάλπικο καβγά ανάμεσα σε χτεσινούς, σημερινούς και αυριανούς ψευτοσωτήρες ή αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που σταθερά και με συνέπεια αναδεικνύει τις σύγχρονες δυνατότητες να ζει ο λαός καλύτερα, να ικανοποιήσει τις ανάγκες του;

Εν τέλει, με τη «σταθερότητα» του κεφαλαίου και όσους την υπηρετούν ή με την αποφασιστική πάλη για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του;

Η ίδια η πείρα δίνει απαντήσεις. Στα δύσκολα χρόνια της πανδημίας, της καθήλωσης των μισθών και των εισοδημάτων, όποτε οι εργαζόμενοι κατάφεραν ακόμα και το παραμικρό, αυτό έγινε μέσα από τη δική τους πάλη. Αυτοί οι αγώνες έδειξαν στην πράξη ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, από το διαζύγιο με την αναμονή και την αναζήτηση «σωτήρων».

Οποτε ο λαός και η νεολαία ένιωσαν πραγματική ανάταση, όποτε διαπίστωσαν τη δύναμή τους, αυτό έγινε επειδή βρέθηκαν με το ΚΚΕ στην πρώτη γραμμή, έγινε όποτε μαζί με τους κομμουνιστές έδωσαν τη μάχη για κάθε πλευρά της ζωής τους.

Με το ΚΚΕ λοιπόν στους χώρους δουλειάς, στις εκλογές και τους αγώνες, ο λαός μπορεί να χτίσει «ασπίδα» για το σήμερα και ελπίδα για το αύριο.

Απέναντι στη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας να αντιπαραθέσει τη θωράκιση της δικής του προοπτικής, βασισμένος στην ανατρεπτική πολιτική του Κόμματος, που τον θέλει πρωταγωνιστή, για την εξασφάλιση των δικών του συμφερόντων στους αγώνες τού σήμερα, στην πάλη για την ανατροπή αύριο.