Τα τελευταία χρόνια πολλή συζήτηση γίνεται για τη νέα γενιά που μεγάλωσε ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις, με πανδημία και ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σε καθεστώς περιορισμένων δικαιωμάτων στη μόρφωση και τη δουλειά, με γενικευμένη ανασφάλεια. Διάφοροι καλοθελητές αναλαμβάνουν το ρόλο του «θείου» που «κάθεται με τη νεολαία». Στελέχη κυβερνήσεων και εταιριών, νυν και πρώην πολιτευτές, δημοσιολογούντες κάθε είδους, επιτελεία του συστήματος εντός και εκτός Ελλάδας. Με μεγαλύτερη ένταση πολλά λέγονται και γράφονται όλες τις τελευταίες μέρες, στο φόντο των συγκινητικών και ελπιδοφόρων κινητοποιήσεων που πλημμυρίζουν την πατρίδα μας απ’ άκρη σ’ άκρη.
Τι λένε στη νέα γενιά, την ώρα μάλιστα που “μετριόμαστε και είμαστε λιγότεροι”; Νουθεσίες και εκ του πονηρού προτροπές, δήθεν προειδοποιήσεις και απειλές. Να καθίσει φρόνιμα, καθένας να κοιτάει την πάρτη του γιατί έτσι μόνο θα βρει την άκρη. Να εναποθέσει όλα τα όνειρα και τις ελπίδες της στο εγκληματικό σύστημα της «ελεύθερης αγοράς», στις «αξίες» της ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας. Όταν η οργή ξεχειλίζει, τής λένε να διαμαρτυρηθεί «αν τυχόν χρειάζεται», αλλά με τακτ και με μέτρο. Να υποταχτεί στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της διαφθοράς, της πολιτικής που για τα κέρδη των μονοπωλίων γεννά διαρκώς εγκλήματα και βία ενάντια στους πολλούς ως και τον ίδιο τον φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και να αναζητήσει –λένε- βελτιώσεις εντός του.
Άλλωστε «όλοι έχουμε το δικαίωμα» να διαλέξουμε τον διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αν θέλεις μπορείς να αλλάζεις «σταθμάρχες και μηχανοδηγούς», αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχεις δικαίωμα να αμφισβητήσεις τις «ράγες πάνω στις οποίες κινείται το τρένο». Δικαίωμα να επιλέγει τις ράγες και την κατεύθυνσή τους, έχει η μόνο η κοινωνική τάξη των καπιταλιστών, η μειοψηφία που λυμαίνεται τον πλούτο της χώρας, ενωμένη με τους ομοίους της στην Ευρωπαϊκή τους Ένωση. Δική της η εξουσία, δικό της το κράτος, δικοί τους άνθρωποι στα κόμματα του συστήματος.
Φοβούνται και καλά κάνουν. Γιατί το αφήγημά τους μπάζει αμφισβήτηση
Το καπιταλιστικό κέρδος, ο θεός του συστήματός τους, φέρνει ζωή χαρισάμενη για τους λίγους και δεινά για τους πολλούς. Δεν είναι το κριτήριο της προόδου, δεν είναι το κίνητρο της ζωής, αντιθέτως εμποδίζει τον τροχό της Ιστορίας να πάει μπροστά. Και το γνωρίζουν και οι ίδιοι.
Το «αόρατο χέρι της αγοράς» αποδεικνύεται πως τελικά είναι χρήσιμο για να μετράει από τη μια τα αμύθητα κέρδη των αφεντικών κι από την άλλη τα φαναράκια των διαδηλώσεων που υψώνονται στον ουρανό στη μνήμη των αδικοχαμένων νεκρών. Είναι χρήσιμο να σπέρνει τον ανορθολογισμό και τον παραλογισμό σε όλη την κοινωνία, όπως για παράδειγμα άλλος να έχει ευθύνη για τις ράγες και άλλος για το βαγόνι που περνάει από πάνω τους.
Το επιτελικό κράτος και ο ψηφιακός μετασχηματισμός είναι εδώ και βασιλεύει όταν πρόκειται για μαζικές παρακολουθήσεις και υποκλοπές, για ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, για το φακέλωμα και το χτύπημα των εργατικών συνδικάτων και των φοιτητικών συλλόγων που είναι φορείς ενότητας, οργάνωσης και δύναμης του λαού και της νεολαίας. Πάει όμως περίπατο όταν πρόκειται για τις ανάγκες του λαού, όταν πρόκειται ακόμα και για τα στοιχειώδη, όπως το να ξέρουμε πού είναι ένα τρένο.
Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους ήξεραν και προειδοποιούσαν και αγωνίζονταν για μέτρα ασφαλείας στον σιδηρόδρομο, με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή. Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη του κράτους των αφεντικών, όμως, έβγαζε τις απεργίες τους παράνομες και καταχρηστικές. Η «ανεξάρτητη» ενημέρωση εξαπέλυε μαζικές επιθέσεις εναντίον του συνδικαλισμού γενικώς και αορίστως και φυσικά εναντίον του ΚΚΕ.
Δικαίως γεννιούνται ερωτήματα: Γιατί να μην είναι κοινωνικό αγαθό οι μεταφορές; Τι μας εμποδίζει να θέσουμε τα τεχνολογικά επιτεύγματα, το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό σε κίνηση κάτω από ένα ενιαίο σχέδιο με κριτήριο όλος ο λαός να απολαμβάνει φτηνές ή και δωρεάν, ασφαλείς και σύγχρονες μαζικές μεταφορές; Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του σιδηροδρόμου με όλο το λαό είχαν την εξουσία στα χέρια τους, τα πράγματα δεν θα ήταν διαφορετικά;
Η «γενιά που τα έχει ζήσει όλα» μπορεί να γενικεύσει αυτά τα ερωτήματα «για όλα»
Γιατί δεν στηρίχθηκε το ΕΣΥ στην πανδημία με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και αύξηση της χρηματοδότησης; Γιατί δεν έγινε επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας, ενώ όλα φώναζαν ότι αυτά έπρεπε να γίνουν; Η κυβέρνηση της ΝΔ με την αμέριστη συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ακριβώς τα αντίθετα, μείωσε τον προϋπολογισμό για την Υγεία, έκανε δώρο πελατεία στους κλινικάρχες και φόρτωσαν τα εγκλήματά τους στην «ατομική ευθύνη».
Γιατί, όταν πρόκειται για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, το κράτος των αφεντικών δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, ενώ πάνω από το 90% των φορολογικών εσόδων του κράτους τους προέρχεται από τις τσέπες των απλών εργαζόμενων ανθρώπων και όχι από τη μειοψηφία που κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου της χώρας;
Γιατί στην πιο σεισμογενή χώρα της Ευρώπης έχουμε σχολεία που κοντεύουν «να τα εκατοστήσουν», ασυντήρητα και ανέλεγκτα δημόσια κτίρια, ανύπαρκτα σχέδια διαχείρισης μεγάλης καταστροφής η οποία είναι «μαθηματικά» επικείμενη; Γιατί, ενώ και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι κάθε καλοκαίρι θα καιγόμαστε, δεν παίρνεται κανένα μέτρο πρόληψης, πυροπροστασίας και αποφασιστικής ενίσχυσης των δασαρχείων και της πυροσβεστικής με μέσα και προσωπικό; Γιατί δεν γίνονται αντιπλημμυρικά έργα, ενώ είναι τόσο αναγκαία σχεδόν σε όλες τις περιοχές;
Γιατί δεν υπάρχει ενιαίο σχέδιο διαχείρισης των αποβλήτων και των σκουπιδιών με κριτήριο την Υγεία των ανθρώπων και την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ συνεχίζεται το αίσχος των χωματερών και αποκρύπτονται οι έρευνες που μιλούν για δραματική αύξηση του καρκίνου και άλλων ασθενειών όπως στη Δυτική Αττική;
Γιατί δεν δίνεται έστω κι ένα μικρό κομματάκι από τα δυσθεώρητα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων για μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς όπου σχεδόν κάθε μέρα συμβαίνει ένα ατύχημα, κάθε εβδομάδα θρηνούμε κι από έναν νεκρό, κάθε μήνα τη γλιτώνουμε στο τσακ από ένα βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης με κίνδυνο για ολόκληρες περιοχές;
Γιατί, ενώ παντού γύρω μας υπάρχει τόσος πλούτος, εμείς να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου περιμένοντας επιδόματα και pass που φτάνουν για μια και δυο μέρες, με μισθό που φτάνει για νοίκι και κοινόχρηστα; Σε καθεστώς ανασφάλειας και διαρκούς άγχους, έτσι που κανείς δεν μπορεί να κάνει σχέδια ούτε για τον επόμενο μήνα; Γιατί, γιατί, γιατί…
Κάθε νέος και νέα μπορεί «όλα» να τα κάνει κριτήριο σκέψης, στάσης ζωής και αγωνιστικής δράσης
Γιατί «σε όλα» λογαριάζουν τις ζωές μας ως κόστος. Γιατί «για όλα» τα κέρδη τους είναι οι νεκροί μας. Η οργή όμως ξεχείλισε και δεν θα τους αφήσει να συγκαλύψουν το έγκλημά τους. Το καπιταλιστικό κράτος, όλες οι κυβερνήσεις του, η εταιρία είναι δικαίως οι πρωταγωνιστές στο εγκληματικό κάδρο της ενοχής.
Tώρα κατανοείται από περισσότερους ότι η σιωπή και η αποχή είναι στάση συγκάλυψης στο έγκλημα. Ότι τώρα είναι ώρα φωνής και δράσης. Κατανοείται επίσης ευρύτερα ότι δεν μπορεί να υπάρξει «απολιτίκ» απόδοση και τιμωρία των πολιτικών ευθυνών αυτού του εγκλήματος. Ο αγωνιστικός αναβρασμός για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη συναντιέται με την πάλη όλου του λαού που έχει τη δύναμη να τους σαρώσει. Εδώ είναι η ελπίδα των πολλών, εδώ και ο φόβος των λίγων και όσων τους στηρίζουν.
Για αυτό η αρχική τους αμηχανία, τα σκηνοθετημένα πλάνα θλίψης όλων τους, οι ψεύτικες συγγνώμες της κυβέρνησης, η «μέχρι να ξεχαστεί» παραίτηση του υπουργού Καραμανλή, η «εξαφάνιση» του πρώην υπουργού Μεταφορών Σπίρτζη του ΣΥΡΙΖΑ ως την εμφάνισή του απλώς για να πει «εμείς δεν φταίμε» και πολλά άλλα, μετατρέπονται σιγά-σιγά σε ένα σχεδιασμένο προπαγανδιστικό μπαράζ, όπου στο φόντο των ηχογραφημένων διαλόγων μεταξύ σταθμαρχών και μηχανοδηγών, επιτίθενται με το γάντι σε όσους διαδηλώνουν, ψελλίζουν τα περί «υποκινούμενων» μαθητών και φοιτητών από την ΚΝΕ, τα περί «μικροκομματικής σκοπιμότητας», τα περί συνδικαλισμού που «δεν θα ξεπλυθεί με μία προφητική ανακοίνωση της παράταξης του ΚΚΕ στο σιδηρόδρομο» και τα λοιπά γνωστά.
Όλοι «βάζουν λόγια» στο στόμα της νέας γενιάς που κινητοποιείται. Μιλάνε όμως για αυτήν χωρίς αυτήν
Ας κάνουν όσα φώτοσοπ θέλουν στα πανό των μαθητών και φοιτητών, ας γράψουν ότι δήθεν οι νέοι διαδηλώνουν για «εξυγίανση» και «επενδύσεις» δηλαδή αυτά που μας έχουν φέρει ως εδώ. Ας γράψουν ότι θέλουν να «γίνουμε Ευρώπη και Αμερική» λες και δεν είναι γνωστό ότι στις ΗΠΑ κάθε βδομάδα γίνονται δυο σιδηροδρομικά ατυχήματα και στην ΕΕ οι λαοί θρηνούν εκατοντάδες νεκρούς τα τελευταία χρόνια στις ράγες των τρένων σε αμέτρητα ατυχήματα, αποτέλεσμα ακριβώς της ίδιας πολιτικής της «απελευθέρωσης» των συγκοινωνιών.
Ας γράψουν και το αγαπημένο τους «έξω τα σωματεία και τα κόμματα» απλά να μην ξεχάσουν να αλλάξουν στο φώτοσοπ και τα πρόσωπα των πρωτοπόρων αγωνιστών που τα κρατάνε αυτά τα πανό των διαδηλώσεων, δηλαδή τα μέλη των 15μελών μαθητικών συμβουλίων και της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, των εκλεγμένων με την Πανσπουδαστική Κ.Σ. στα ΔΣ των φοιτητικών συλλόγων, των πρωτοπόρων συνδικαλιστών του ταξικού εργατικού κινήματος. Αυτά δεν αφορούν τους εργατοπατέρες των 5άστερων ξενοδοχείων της ΓΣΕΕ που έπαιρναν το πρωινό τους την ώρα της απεργιακής συγκέντρωσης στις 8 Μάρτη, τη μεγαλύτερη των τελευταίων πολλών χρόνων.
Ας βάλουν όσα τηλεμαθήματα θέλουν στα κατειλημμένα σχολεία και πανεπιστήμια, ας τρομοκρατούν με αποβολές τους μαθητές που γράφουν με τις τσάντες τους συνθήματα, που οργανώνουν «παράνομες» γενικές συνελεύσεις στα σχολεία τους, που διαδηλώνουν σε όλες τις γειτονιές. Ας απειλούν τους φοιτητές που κλείνουν τις σχολές τους και κατεβαίνουν στο δρόμο. Ας σχεδιάζουν να αμαυρώνουν τις τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις με το στημένο θέατρο των «επεισοδίων», ας κλείνει η αστυνομία τα ΜΜΜ για να εμποδίσει την κάθοδο στο κέντρο της Αθήνας.
Ας ντουμπλάρουν οι μονταζιέρες των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ τον ήχο από τα συνθήματα των διαδηλωτών όπως αυτό που ακούστηκε έξω από τα γραφεία τους, «ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ – ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, το έγκλημα αυτό έχει ιστορία» με άλλα συνθήματα εναντίον αποκλειστικά του Μητσοτάκη.
Ας φωνάζουν όσο θέλουν ότι «όσοι μιλούν για ευθύνη όλων των κυβερνήσεων» και όχι μόνο της σημερινής, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι όσοι αναδεικνύουν τις ευθύνες του συστήματος που υπηρετεί το κέρδος, τελικά «ενισχύουν την ακροδεξιά» και το φασισμό. Όμως οι φασιστικές συμμορίες έχουν αποδειχτεί φανατικοί υπέρμαχοι της πολιτικής του συστήματος, τα «καλά παιδιά» των αφεντικών και του κράτους, και για αυτό είναι συστημικοί μέχρι το κόκαλο και καθόλου «αντισυστημικοί» όπως θέλουν κάποιοι να τους εμφανίζουν.
Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ μοιράζονται άλλωστε την κοινή αγωνία να συγκαλυφθεί το έγκλημα, να ξεφουσκώσουν οι κινητοποιήσεις, να διατηρηθεί η «κοινωνική συνοχή» όπως μας ενημερώνει τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όσο και η εφημερίδα «Αυγή». Ο καυγάς τους «για τα μάτια» των αφεντικών είναι ποιος από τους δυο μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα την «ομαλότητα». Από κοινού αναπαράγουν ότι τώρα δεν είναι ώρα αγώνα. Από κοντά και το ΜΕΡΑ25 που όπως μας λέει, τώρα δεν είναι ώρα «ούτε για οργή, ούτε για διαμαρτυρία», αλλά μόνο «για καταδίκη στις κάλπες», δηλαδή η νεολαία να σιωπήσει και να περιμένει στη γωνία ως τις εκλογές.
Δεν θα τους περάσει. Με οργάνωση και αγώνα θα ζήσουμε όπως μας αξίζει
Όλα αυτά τα χρόνια, οι εργαζόμενοι και η νεολαία με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ στην πρώτη γραμμή έγραψαν νέες συγκλονιστικές εικόνες στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας του λαού μας.
Μπροστά, μέσα στην πανδημία με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των υγειονομικών και εκατοντάδων σωματείων, των φοιτητών και μαθητών κόντρα στο φόβο, τη συναίνεση και την υποταγή, με την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση που έκανε το γύρο του κόσμου, κόντρα στις απαγορεύσεις του κράτους με κορύφωση τον «απαγορευμένο» εορτασμό του Πολυτεχνείου.
Μπροστά σε χώρους δουλειάς με σημαντικές μάχες που έφεραν βελτίωση στις συνθήκες δουλειάς και κυρίως έγιναν φάρος για όλο το λαό και έδωσαν θάρρος και ελπίδα, όπως οι λιμενεργάτες της COSCO, το κόκκινο ποτάμι των ντελιβεράδων της efood, η υπογραφή της σύμβασης των δεκάδων χιλιάδων οικοδόμων, οι απεργίες στη Ζώνη του Περάματος, ο τιτάνιος αγώνας της ΛΑΡΚΟ, οι κινητοποιήσεις στα Πετρέλαια και τα Λιπάσματα Καβάλας. Μπροστά, στις κινητοποιήσεις των αυτοαπασχολούμενων, μπροστά στα μπλόκα των αγροτών στη Θεσσαλία και σ’ όλη τη χώρα.
Μπροστά, στην πρώτη γραμμή της κατάσβεσης των πυρκαγιών που το σχέδιο του επιλεκτικά «ικανού» κράτους ήταν να σβήσουν στη θάλασσα, το ίδιο σε πλημμύρες, χιονοπτώσεις και σεισμούς με τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης και της οργανωμένης πάλης.
Μπροστά στον αγώνα ενάντια στον εθνικισμό - φασισμό και τα εγκλήματά του, στη λαϊκή καταδίκη της ΧΑ, στη συγκλονιστική διαδήλωση στο Εφετείο.
Μπροστά στον αγώνα ενάντια στους σχεδιασμούς του αστικού κράτους να γεμίσει όλη η χώρα ΝΑΤΟικές βάσεις, στην εμπλοκή στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα στην Ουκρανία που καθιστά τη χώρα σήμερα θύτη εναντίων άλλων λαών και αύριο θύμα των ανταγωνισμών τους.
Μπροστά στις πόρτες των λαϊκών σπιτιών που σπάνε τα χαράματα κλητήρες και αστυνομία για να παραδώσουν τα σπίτια των ανθρώπων στα κοράκια με βάση τους νόμους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπροστά στις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις για να γίνουν οι φοιτητές «φοιτητές ξανά», μπροστά στις πύλες των σχολών διώχνοντας την πανεπιστημιακή αστυνομία που ερχόταν να φυλάξει το Πανεπιστήμιο-εταιρία σαν άλλος σεκιούριτι, μπροστά στην πάλη των σπουδαστών των καλλιτεχνικών σχολών.
Ενάντια σε όλα τα φαινόμενα σήψης και δυσωδίας που το σύστημά τους γεννά, στην υποκουλτούρα που πλασάρεται, στη βία εναντίον των αδύναμων, τις γυναικοκτονίες, στην εκμετάλλευση παιδιών.
Μπροστά, παντού και πάντα όπου χρειάστηκε να εμποδιστούν τα χειρότερα που οι νόμοι τους προστάζουν, όπου χρειάστηκε να δοθεί χέρι βοηθείας και αλληλεγγύης από ίσους προς ίσους, όπως πρόσφατα με την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση για να μεταφερθεί αλληλεγγύη στους πληγέντες από τον σεισμό σε Τουρκία και Συρία, στις οικογένειες των πάνω από 100.000 θυμάτων της ίδιας πολιτικής και του ίδιου συστήματος, στα εκατομμύρια των αστέγων.
Τώρα, αυτή η νέα γενιά, στο πλάι του λαού μας, γράφει νέες τέτοιες σελίδες. Το έγκλημά τους δεν θα ξεχαστεί, δεν θα συγκαλυφθεί. Η αλήθεια ακούγεται σε όλη τη χώρα με κρότο. Τη φωνάζουν εκατοντάδες χιλιάδες στόματα στα συνθήματά τους. Θα νικήσει ό,τι και να κάνουν.
Όλες αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές έχουν ένα κοινό νήμα
Από τη μια τις απαράγραφτες ευθύνες των υπερασπιστών του συστήματος, των κυβερνήσεών του, της πολιτικής της ΕΕ και όλων των κομμάτων που την υπερασπίζονται.
Από την άλλη, είναι η δύναμη των πολλών ενάντια στους λίγους. Είναι η αλληλεγγύη όσων αγωνίζονται για μια καλύτερη, δίκαιη ζωή. Είναι το σωστό και το αναγκαίο, ενάντια στον παραλογισμό και το λάθος. Είναι η δίκαιη οργή. Είναι τα αμείλικτα ερωτήματα μέσα στο μυαλό χιλιάδων νέων.
Όσα νοιώθουμε δεν θα μείνουν απλώς κάποια συναισθήματα. Πρέπει να γίνουν στάση ζωής. Με το δίκαιο ενάντια στο άδικο. Με τους πολλούς ενάντια στους λίγους και στο σύστημά τους.
Το σύνθημα των μαθητών είναι αληθινό. Στο δρόμο του αγώνα και της οργανωμένης διεκδίκησης μπορεί να γίνει πράξη για εκατοντάδες χιλιάδες:
Η νέα γενιά έχει ιδανικά! Ούτε πουλιέται, ούτε προσκυνά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου