Σαν τα σαλιγκάρια...

Σαν τα σαλιγκάρια που βγαίνουν μετά τη βροχή, κυβερνητικοί και παρατρεχάμενοι βγαίνουν πάνω στα αποκαΐδια, μετά και τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για «τολμηρές» παρεμβάσεις στη διαχείριση των δασών, και ειδικά μετά τα όσα είπε ο υπουργός Περιβάλλοντος, Θ. Σκυλακάκης, για άμεση εμπλοκή ιδιωτών.

* * *

Η συζήτηση αυτή περί διαχείρισης των δασών ανοίγει, ενώ είναι σε εξέλιξη ένα ακόμα επεισόδιο στο «κατά συρροή» έγκλημα σε βάρος του περιβάλλοντος και της ζωής του λαού, με κρατική κυβερνητική σφραγίδα.

Και διεξάγεται με την αναγνώριση από όλους ότι τα δάση είναι εγκαταλειμμένα από το κράτος εδώ και δεκαετίες, με αποτέλεσμα να έχει συσσωρευθεί τεράστια καύσιμη ύλη, που μαζί και με άλλους παράγοντες φέρνει τις λεγόμενες «μεγαπυρκαγιές». Επομένως, πέρα από όλα τα άλλα, τα παραπάνω αποτελούν και έμμεση ομολογία ότι αυτές οι «άσβηστες φλόγες» δεν είναι κάτι που συμβαίνει αντικειμενικά, αλλά είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής όλων των κυβερνήσεων, που μετέτρεψαν τα δάση σε αχούρι, αφήνοντας τα δασαρχεία χωρίς δασεργάτες, χωρίς επιστημονικό προσωπικό κ.λπ.

* * *

Τώρα λοιπόν η κυβέρνηση προαναγγέλλει την ένταση της επιχειρηματικής δράσης στα δάση, με όχημα την εκμετάλλευση της συσσωρευμένης βιομάζας, με τη γνωστή λογική των επενδυτικών κινήτρων προς τους επιχειρηματίες, την εμπλοκή ΜΚΟ και άλλων φορέων, της Τοπικής Διοίκησης κ.λπ. Κι από την άλλη, στο φόντο μιας Πυροσβεστικής που αντί να ενισχύεται αποδυναμώνεται, πάλι προβάλλουν την ευθύνη της «τοπικής κοινωνίας», τα «αυξημένα κονδύλια προς τους δήμους» κ.λπ.

Διαφημίζεται δηλαδή ως «τομή» ο δρόμος που σηματοδοτεί την περαιτέρω απόσυρση του κράτους και το κομμάτιασμα της αντιπυρικής προστασίας, αφού έτσι από τη μία θα περιορίζεται το «κόστος» και από την άλλη θα ανοίγει πεδίο για νέες μπίζνες, που κι αυτές θα βαφτιστούν «πράσινες».

Οπως διακινείται μάλιστα αυτές τις μέρες, για να γίνει ένας ολοκληρωμένος καθαρισμός των δασικών εκτάσεων στη χώρα μας απαιτούνται πάνω από 24 δισ. ευρώ, ποσό που παρουσιάζεται ως απαγορευτικό, επομένως ως αναγκαία «λύση» προβάλλεται το να δοθεί σε ιδιώτες.

* * *

Αλήθεια, πόσο διαφορετικός είναι αυτός ο δρόμος, πέρα από το πράσινο χρώμα που του δίνεται, από εκείνον που οδήγησε στο σημερινό έγκλημα; Γίνεται να παρουσιάζεται ως «λύση» στο πρόβλημα η ίδια η αιτία της σημερινής τραγωδίας;

Για παράδειγμα, η επιχειρηματική δράση που για μια ακόμα φορά πλασάρεται ως το «φάρμακο» είναι που έχει υπαγορεύσει τις ανάκατες χρήσεις γης, τις φύρδην - μίγδην «περιαστικές ζώνες» που περιλαμβάνουν δάση, κατοικίες, επιχειρήσεις, ακόμα και επικίνδυνες βιομηχανίες, με τα γνωστά αποτελέσματα που βλέπουμε π.χ. κάθε χρόνο στην Αττική.

Η επιχειρηματική δράση θέτει τις προτεραιότητες και το ποια θα είναι «επιλέξιμη δαπάνη». Η Δασική Υπηρεσία είχε αναπτυχθεί από το κράτος όταν οι επενδύσεις στην εκμετάλλευση ξυλείας ήταν ανάμεσα στις προτεραιότητες του κεφαλαίου. Οταν αυτές οι προτεραιότητες μετατοπίστηκαν σε άλλους επενδυτικούς προορισμούς και οι επιχειρηματικοί όμιλοι έβλεπαν π.χ. τον κατασκευαστικό τομέα ως κερδοφόρα διέξοδο, την πλήρωσαν τα δασικά εδάφη, με εργαλείο και τις δασικές πυρκαγιές.

Και σήμερα, όπως φαίνεται, ετοιμάζονται να επιστρέψουν στον τόπο του εγκλήματος με «πράσινη προβιά», για να μασουλήσουν νέα πακέτα, με νέα διεύρυνση των δυνατοτήτων για «νόμιμες επεμβάσεις» στα δάση, με παραχωρήσεις χρήσης, με εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση της δασικής γης. Υπάρχει άλλωστε έτοιμο ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο τα τελευταία χρόνια που επιτρέπει τις «φαστ τρακ» διαδικασίες.

Η πλήρης εμπορευματοποίηση που τώρα διαφημίζεται ξανά ως «φάρμακο» τόσο για τις χρήσεις γης, όσο και για τα δάση, το νερό κ.λπ., είναι που αντιμετωπίζει τις περιοχές ως ευκαιρίες για επενδύσεις και αντικειμενικά υπονομεύει τον όποιο ενιαίο σχεδιασμό, αφού κυριαρχούν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα ομίλων, ενώ το αστικό κράτος περιορίζεται σε ρόλο «διαιτητή» για το μοίρασμα της πίτας.

* * *

Για τον λαό, που σήμερα έχει ανάγκη από μια ολοκληρωμένη διαχείριση του δάσους, με ευθύνη του κράτους και με κριτήριο την προστασία του από κάθε απειλή (οικοπεδοποίηση, αρρώστιες, πυρκαγιές κ.λπ.) πρέπει να είναι καθαρό: Αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να συναντηθεί πουθενά με την επιχειρηματική δράση που έχει κριτήριό της την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους.

Αυτή η ανάγκη υπονομεύεται από τη στρατηγική «αξιοποίησης» των δασών, την αντιμετώπισή τους ως πεδίου επενδύσεων, ως «πίσω αυλής» για άλλα μεγάλα επιχειρηματικά πρότζεκτ κ.ο.κ.

Γι' αυτό και ο δρόμος για την ουσιαστική υπεράσπισή τους περνάει μέσα από τη σύγκρουση με αυτούς τους εγκληματικούς σχεδιασμούς, την αναμέτρηση με την επιχειρηματική δράση, που προωθούν ενιαία οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, οι δημοτικές και περιφερειακές αρχές τους.

Δ