Για τις μηνύσεις ενάντια σε συνδικαλιστικά στελέχη του ταξικού κινήματος

Η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ συνεχίζει μετά και την υπογραφή της συμφωνίας ντροπής της ΕΓΣΕΕ τον επικίνδυνο ρόλο της. Στρέφεται με μηνύσεις στα αστικά δικαστήρια ενάντια στο ταξικό κίνημα και τα στελέχη του. Γιατί αποκαλύπτουν το ρόλο τους, την πλήρη συμφωνία και ταύτισή τους με τον ΣΕΒ, τις κυβερνήσεις.

Στρέφονται ενάντια στις δυνάμεις εκείνες που βγαίνουν μπροστά οργανώνουν την πάλη με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, προετοιμάζουν απεργία ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης.

Γιατί θέλουν συνδικάτα απαλλαγμένα από το βραχνά του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Συνδικάτα μαζικά που θα λειτουργούν, που θα επιδιώκουν τη συμμετοχή των εργαζομένων σε όλες τις συλλογικές διαδικασίες.

Όταν λοιπόν αποκαλύπτονται στα μάτια της εργατικής τάξης τότε προχωρούν σε μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση.  Αυτό έκαναν σε Ηράκλειο και Καβάλα,, οι γνωστοί εργατοπατέρες των Εργατικών Κέντρων. Νομίζουν ότι έτσι θα σταματήσουν τα συνδικάτα που παλεύουν. Ότι θα μας τρομοκρατήσουν. Είναι γελασμένοι.

Είναι αλήθεια, ότι και οι πιο σκληροί εργοδότες πραγματικά θα ζήλευαν τις τακτικές και τις μεθόδους αυτών των “συνδικαλιστικών ” στελεχών, που ποινικοποιούν την συνδικαλιστική δράση και διώκουν αγωνιστές εργάτες. Για αυτό έχουν την στήριξη και συνεργασία της κυβέρνησης και της τοπικής εξουσίας για να παραμείνουν στις καρέκλες τους.

Έχουν τεράστιες ευθύνες για την μετατροπή εργατικών κέντρων και συνδικάτων σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς εξυπηρέτησης των εργοδοτών. Με την στάση τους καλλιεργούν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια, απομακρύνουν τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα.

Για τα ταξικά συνδικάτα, για τους αγωνιστές συνδικαλιστές, που βρίσκονται κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς, στον αγώνα για την υπεράσπιση  της ζωής των εργαζομένων, οι διώξεις και οι επιθέσεις από τους λακέδες των εργοδοτών είναι μια επιβεβαίωση ότι σωστά βαδίζουμε. Για τους εργαζόμενους, που δέχονται καθημερινά την επίθεση κυβέρνησης – εργοδοσίας, τα νέα αυτά επεισόδια σήψης και κατάντιας του εργοδοτικού- κυβερνητικού συνδικαλισμού, πρέπει να γίνουν κριτήριο. Να γίνουν πείρα και οδηγός.

Για να γίνουν τα συνδικάτα ζωντανά όργανα οργάνωσης και αγώνα των εργατών και όχι “τσιφλίκια” των καρεκλοκένταυρων ανθρώπων των αφεντικών. Για να δυναμώσει ο αγώνας των εργαζομένων για να μπει φρένο στις αντεργατικές πολιτικές και την επίθεση της εργοδοσίας.  

ΠΑΜΕ